Mos më ngushëllo

Poezi nga Zejnepe Alili – Rexhepi

Mos më ngushëllo

Ecim gjurmëve të kohës,

të prira nga thundra kuajsh të tërbuar

që verbërisht ndiqen deri në fitore.

Ecim lodhshëm shtigjeve

që se mundin plogështinë,

s’e mposhtin trishtimin e shekujve.

Ecim të tronditur:

ti , unë , ai…

si valë të rrëmbyeshme lumi.

Atëherë... e tani!

Vatra të braktisura...

sy të shterrur, shpirtëra të venitur,

viktima të kohës pa gjurmë.

Me ç’forcë ecim në hap me kohën?!

Gjaku trengjyrësh

Pranvera erdhi e zbehtë,

pa gjallëri ishte moti...

këmbëkryq s’u ula në fron

e bindur në gjakun blu,

simbol qetësie e bardha...

i kuq qe turpi që gëlltitëm

në thërrime buke, dekada nën hije.

Çmendurisht më gërryen dyshimi...

Jo, bekona Zot!

Karpatet s’janë djepi ynë,

ne jemi fis I-lirë,

në dej na valon gjaku i kuq

vrullshëm e ndjejmë në kapilar,

emrin Alban apo Shqiptar.

Udhëtim nëpër shekuj

Në hartat e çara nga varfëria,

shtrihen copëtimet ilire

kafshuar nga gjarpërinjtë e gjakut!

Sa të tmerrshme qenë zgjimet e kombit,

të thyera imazhet e dritës,

shkretëtirave ku e pashuar është etja.

Mos më zhdukni gjeografinë o të marrë,

as harqet e urave që lidhin miqësi

Për një fron nga Londra, Parisi...

në konkurset e Evropës m’u mposht fisi!

Që atëherë, tonat rrënkime

mbajnë dhembjen e shekujve:

në gaz lotsjellës notonte Kosova,

Shqipëria tretej në hijen e vetëshkatërrimit

që Tetova... Dibra e Çamëria, të luten për mëkatet.

O ju që kuptoni gjuhën time!

Më falni hartën e lashtë të krenarisë

kur joshëse e madhështore frymonte Iliria.

Kurora lirie thurin vashat

(Dëshmorëve të kombit)

Më . . . 999 mote rrënkimesh,

lot gjaku, dhembje e zjarrtë malli...

Atje, ku ndër shekuj shqipet ngritën kullat

Se donin fluturimin e lirë lartësive

e qielli të përmbyste barbarët, dhe

bajonetat e tyre të përskuqura

me dashurinë e njomë fëmijërore.

Lotët e nënave, mallkimet e gjysheve

qenë vrer trishtimi për shumë jetë

si hije të stepura shpirtrash të ngujuar.

Fundi i kësaj bote mizore qe dita e re,

lulëkuqet e njoma vaditur me gjak,

kurora dëshmorëve do t’u thuren me mall

nga vashat me fytyrë kah lindja e diellit,

atje ku fillon e mbarron së shkruari historia.

Për nder të Lokes

Buzë Vardarit sodisja veten...

Jam pjesë e këtij nënqielli!

Lumi, eh lumi

rrjedh si jetë e trazuar

valë–valë…

si balli i rrudhur i Lokes

lodhur pritjeve

për birin, nipin

ndarjen kujton

sa trishtuese...

Një ftesë për varrin e panjohur

këndeve të Evropës,

ku tretet dashuria

për dheun, gjuhën,

nderin e Lokes.

Na mori lumi,

me valët e trazuara si jeta!

Kalimtarët e heshtur

Vit i mbrapshtë...,

si ëndërr shtegtare,

shekull trishtues

në dhembjen që shpërndan

mbi tragjikën njerëzore.

Lot malli e dashurie,

portrete shqiptare,

klithje çmendurie,

kur kujtimet shterren

si hije nate në ndërrim

në valë jete përpëliten

zogjtë e mallit në pakthim.

Njerëzit heshtin nga lodhja,

në fole të vjetër shuajnë zjarrin,

i tret e i josh ardhmëria...

me sy dashurie presin diellin.

Shpirti i të burgosurit

Jeta lëngon mbërthyer në pranga

Në kullën me katrorë të gurëzuar

Aty ku deshën të burgosin dhe shpirtin

Të mjerët gjakpirës të etshëm

Prenë shtigjet e mallit për liri

Pranguar në kthinat e kullës së hekurt

Shpirti zvarritet për një rreze pas grilave

E dhembja skalitet në relikt historie

Telat e kafazit shkrihen nga zjarri i lotit

Dashuria pas pak i zbut vuajtjet

Flladi i lirisë miklon shpirtrat e përvuajtur

Ditët marrin ngjyrën e diellit

Sa madhështore dhe e dashur bëhet jeta