Mirë se te gjemë Çamëri!

Mirë se te gjemë Çamëri!

( Balada e kthimit, bisedë me Bilal Xhaferin).

Bilal,

vëllai im,

hark ylberi i Çamërisë,

ngrihu,

s’ka kohë për vdekje,

s’ka kohë për vajrënkimë,

s’ka më “ Lamtumirë Çamëri”,

jam kthyer në trojet e mia stërgjyshore,

të tjerët çamë pas më vinë.

tani ,

të gjitha udhët tona,

si krah gëzimi,

zgjaten,

e zgjaten në jug.

Varret stërgjyshore,

sheshuar nga dora e të huajit,

si barqe grash shtatzënash u frynë,

ngarkuar nga pritja e malli,

qajnë , qeshin, ulërinë,

avllitë ,

muret e myshkuara nga pritja,

më zgjatin krahët,

i përqafoj , i puth,

gurë më gurë ,

brrinjë më brrinjë,

dhe u them me lot në sy :

- Mirë se të gjej Çamëri!

Pastaj,

pastroj hirin në vatër,

ku zjarrin të ndezur lamë,

ende të ngrohtë i gjej thëngjijtë.

Ndez zjarrin me eshkën e mallit tim,

ndërsa gruaja mbi pirosti vë kusinë,

mëngjezin të na përgatisë...

Dalë në shkallë ,

me sy bëj numërimin,

e pasurisë së fisit tim ,

që i bëri këto brigje

erën ftoj të më numërojë ullinjtë,

janë mbi pesëmijë,

arat në fushën e Kestrinës ,

kullotat në Malin e Thatë,

ku kullosja mijëra bagëti

të sosur s'kanë...

Në këtë ekstazë gëzimi superior,

çahet qielli,

më zbresin e më e ulen mbi supe,

dymbëdhjetë perëndi,

më marrin e shkojmë në Dodonë,

bëjmë bekimin ceremoni,

Mos u harrofsh e mos vdeksh kurrë,

e madhërishmja Çamëri!

Me këtë bekim Zoti,

në Artë e Pargë shkojmë,

vëmë kurora me ullinj,

nga ai që priti Uliksin.

Një kupë me klumësht ,

nga gjiri i Ambrakisë pimë,

ngjitemi në Sulin shqiptar,

Marko Boçarin takojmë në një shkëmb,

dhe kthehemi,

hamë mëngjezin në Lopsin tim...

Bilal,

vëllai im,

hark ylberi i Çamërisë,

ngrihu,

s'ka kohë për vdekje,

s'ka kohë për vajrënkimë,

eja me mua në këtë kthim biblik,

ngarkuar me eshtrat e të pakallurve në shpinë,

që s’kërkojnë hakë,

por tokë për varr,

t'ju themi këtyre viseve thesprote,

"Det me portokalle e ullinj",

Mirë se të gjejmë Çamëri...!