top of page

MBREMJE PA MGJYRË


SI NJË ËNDËRR DIMRI

-cikël me poezi –

NGA PANAJOT BOLI


E TRET BEFAS GJUMIN


Vonë është dhe nata dremit e përgjumur

Heshtja e vetmuar mes territ ka humbur

Lumi i lodhur mbeshtet kokën në breg

Gridavecja erë i thyen bajames një degë


Ç’ka ky gjumë qe te jasteku të rri zgjuar

Në mbreterinë heshtje,shpirtin të ka trazuar?

Edhe mes tiktakeve të zemres ka një pushim

Mister të çuditshem e quajnë këtë harrim.


Ç’ka kjo puthje e larget qe erdhi e paftuar

Në mbreterinë heshtje,shpirtin të ka trazuar?

Në këtë pauzë vjen ajo e malluar, e bulëzuar

Dhe e tret befas gjumin në një pikë të lotuar



MË NDJEK AJO...


Më hodhi krahun vetmia,fjalë të ngatërruar më thotë

Tinëz më ngjeshet për dashuri, e shtyj, s’e duroj dot

I lyp malit një grusht kurajo, ai,çudi, u krrus,u mplak

I them luginës të më qetoj shpirtin,s’behet hiç merak


I shkoj pranë thellëzës, të më zbusë zemrën me këngë

Më kthen edhe ajo krahët, iken e heshtur tutje në breg

Të shtrihem te bari i lendinës, sytë e mikes të kundroj

Po edhe ky ç’pati qe ankohet? Edhe atë po e lëndoj/?


Si u kërrus keshtu mali im? Po lugina si s’ma vari fare?

Po e dashura ime e bukur thellëzë qe më rrinte në dritare?

Oh, zot, prapa më ndjek vetmia,- prit, të dua or i uruar-

Shtrigë e natës,flokë pa krehur, me sy të zgurdhulluar


MBREMJE PA MGJYRË


Malet përkunden si fëmijë fshatin tim e ranë për gjumë

Mbeshteten kryet në horizontin e murmë e mbyllën sytë

Lanë dritën e mëkur të henës të endet si qyqe e vetmuar

S‘i thanë as fushës ‘ natën e mirë’qe e mbyti kolla në fyt.


Kaposhi im kapadai i vuri pulat para, sa fshehu kokën dielli

U zgjua Baloja e i nxehur i leh errësirës qe i prishi rehatinë

Gervishi heshtjen një kanate dritare qe u permend papritur

Dhe mbremja e athët pa ngjyrë, nxiton të futet në karantinë


QETËSI E TRISHTË...


Baloja im sot në mengjes ishte pa qejf, terë turi

I lehu me inat gjelit qe këndonte me zë të çjerrë

U struk në qoshe të oborrit i mbledhur kutullaç

S’bëzani për gjethet e marra qe i kërkonin sherr


Porta e plakur fërkonte sytë nga hiri i mengjesit

Hardhinë e zbuluar lakuriq, cikmat e thumbonin

Manxurana në dritare nanuritej akoma në gjumë

Mbi stolin të ulur,dy gjethe të verdha kuvendonin



MES HIRIT...


Shtruar kuvendojnë gjuhët e flakës sonte me drutë në oxhak

Terë epsh i lepijnë,me magji i kthejnë në prush,në zëmër gjak

Jashtë era rrugaçe shamaton keq, me veten e saj grindet,zihet

Ti le librin për një çast, kotesh për gjumë, sa shumë të flihet


Gjuhët e flakës ikin fshehurazi, ç’të bëjnë,e mbaruan kuvendin

Prushin e kuq me goksin përvelim, me fije të trasha hiri e endin


Si qenka keshtu? Të vjen çudi, ky dru i thatë nga pylli pa shpirt

Të bëhet papritur me zëmër te kuqe,shpirtin e tij e kthen në dritë

Ç’lloj druri ishte atë natë të kthjellët veshtrimi yt qe nuk m’u nda

Ç’mrekulli bëri ky Prometeu i çuditshëm, me zjarrin qe më dha?


Rreth zjarrit bubulak hodhi valle lumturia ,e ngazellyer harboi

Si ndodhi qe një ditë,ah, ajo u shua, me jorganin e hirit e mbuloi.


E hutuar ti hap dritaren,era kaq priste, u fut brenda me rrembim

Hodhi tutje jorganin e hirit, një thengjill zbuloi,ai ndriti, flakërim

Sollën në krah kujtësën, ato sy erdhen aty, u ndezën si ky thengill

Ca pika loti ranë mbi hirin dhe shkëndijuan mbi të ,si vesa në prill


SI NJË ËNDËRR DIMRI...

-ish ditë e shtunë,janari, kur linda-


Me të qara një të shtunë janari, aty në të gdhirë

I ndrojtur trokita në një derë qe i thoshnin jetë

Me sytë e mbyllur tundja duart i zenë në panik

Ca dallgë dhembëbardhë,ah, më zhytnin në det


Dita ishte e kthjellët me thellim,nëna më thoshte

Dielli kishte mardhur dhe buzeqeshte i menduar

Pulëbardhat seç i thoshnin ngadalë në vesh detit

Aman,lyej me kaltërsinë tende,sytë e tij të shkruar


Në derën gjysëm të hapur, pashë detin e egërsuar

Me shkembinjtë zihej keq e nga inati shkumonte

Era e pameshirshme më shtyu mbi dallgët mizore

Lebetitem në shpinë të tij,qe si mushkë turfullonte


Kercet dhëmbët janari e buzët nxihen nga të ftohtit

Dallgët e marrosura më marrin mendtë hopa- hopa

Qeshin, tallen e kënaqen qe unë dridhem e cfilitem

Më plasin në breg,më ngjitin në maja,pastaj në gropa


Një ditë ky det më nxori në breg të luaj me diellin

Me dha sapun dhe krehër, të jem e bukura Gerzheta

Më ngjiti ca krahë të bardhë, të jem pulëbardhë e tij

Ulet pastaj befas në prehër e më thotë: Unë jam jeta.


Ndofta një ditë janari mund të iki,e shtunë le të jetë

Të shkel mbi borën e ngrirë, të vij tek ti të pershendes

Të lë një grusht me gjurmë, si pluhur i shkrifet i artë

Të behet shpirti, lule,me ngjyrat qe ka vesa në mengjes.


31 views0 comments

Comentários


Shkrimet e fundit

fjalaelireloadinggif.gif
bottom of page