MBRËMË THASHË...

POEZI NGA PANAJOT BOLI

VONOJNË DALLENDYSHET

1. VONOJNË DALLËNDYSHET...

Me shpirtin që më dridhet

Hap dritaren ndaj të gdhirë të çdo dite

Me sy kërkoj të shoh dallëndyshet

Ca suva nga foleja në cep të çatisë

Ka filluar të shkërmoqet nga pak

E bie i malluar

Prapë sot nuk erdhën dallëndyshet

Ankth rritet si stalagmide

I ngurosur, i hidhur ...

Dallëndyshet vonohen të më sjellin pranverën

Diku larg dëgjohen bubullimat e luftës

Dhe unë ndjej thëllim

Ndofta...ndofta e kanë plagosur pranverën

Dhe dallëndyshet janë lodhur

Duke e mbartur në krah

Dallendyshet vonojnë ,lëmsh më behet ankthi

Gjëmimet janë shumë afër ...

... Për pranverën dridhem ...

2. KOHA GRI

Unë nuk do të hesht, prapë diellin do ta pyes

Paçka se ai s’më kthen përgjigje e rri si i mpirë

Fytyra i është zbehur e nga sytë marazi i loton

Pranverës i kërkoi ndjesë:jam pa qejf moj e mirë.

Unë nuk do të hesht, prapë diellin do ta pyes

Paçka se ai s’më kthen përgjigje e rri si i mpirë

Nuk ngroh aq shumë shpirti yt, pa më thuaj pse?

Buzëqeshjen pranverës ia rrudhe me lule të ngrirë

Unë nuk do të hesht, prapë diellin do ta pyes

Paçka se ai s’më kthen përgjigje e rri si i mpirë

Hej dreq, ne e shamë diellin, e ofenduam shumë

Pranverën e sperkatëm me pika urrejtje vranësirë.

3. KY DREQ MUZG...

Muzgu m’u afrua dhe dorën më hedh në qafë

Si mik i vjetër më josh, i pandrojtur buzëqesh

Jargët i varen në buzë, zgjatet të më përqafojë

Sillet sikur s’ka ndodhur gjë, harmoni mes nesh

Ky që më vodhi diellin,tani na hiqet si i pafaj

Ky që më rrëmbeu dritën, tani qesh në errësirë

Ky që më mbylli kapakët e syve,tani po gërhet

Ky që tymos udhën time, më shtyn në humbëtirë

Si dado fantazmë më nanurit me vaje kukuvajke

Një çarçaf korbi të mbulohem më hodhi në gjumë

Del uji kristal i Bistricës sime nga muzgu i tunelit

Më zgjon me stërkala: bëhu dhe ti si unë, dritë, lumë

Këtë dreq muzg e shtyj me neveri tutje, me mundim

Thërras hënën time e sytë laj me ujin blu të lumit tim

4. PAS SHIUT...

U ngatëruan keq leshrat e shiut

Nga vallja maramendëse u deh

Ndali te pellgu me sy të trazuar

I thotë erës : të lutem m’i kreh

Po era çapaçule i trazoi më keq

Nga inati ai qau e zbrazi një det

I lagu gëzimin ditës me melankoli

Xheloze,fytyrën ia zhgaraviti krejt

Dita e urtë s’bëzani, iu lut diellit

Dhe ai të dyja me berryl i shtiu

I përkedheli sytë me shumë dritë

I dha edhe ca shkelqim nga shiu

5. MBRËMË THASHË...

Mbrëmë thashë të kuvendoja me qiellin...

Në sallonin e madh të Mbretërisë Qiellore ishin ulur yjet

Më ftuan të kërcejë para tyre

Vallen e Zalogut

Mbrëmë thashë të kuvendoja me qiellin...

Hëna më dha një shami të verdhë që ndriste si mëndafshi

Të mbuloja fytyrën e shpresës

E buzëqeshi pakëz

Mbrëmë thashë të kuvendoja me qiellin...

I thashë se unë po prisja mes të ftohtit në Lëndinën e Lotëve

Nga ku nisnim të shtrenjtët tanë

Ai, portën të më tregonte

Mbrëmë thashë të kuvendoja me qiellin...

E binda të më tregojë shkallët për në portën e Mbretërisë

Po si Orfeu ktheva kokën pas

Dhe humba në tunel

Mbremë thashë të kuvendoja me qiellin...

Si Orfeu ngela i zhgenjyer në llahtarën e humbëtirës

Me misterin varur në terr

E yjet të gajasen

6. NGA DRITARJA, TI, KUNDRON...

Nga dritarja, ti, kundron ...

Një flutur e një bletë

Me lulet e pjeshkës bëjnë dashuri

Njëra i merr ngjyrat

Tjetra aromën në gji.

Nga dritarja, ti, kundron...

Flutura çmendet pas ngjyrave

Krahët me to nis të pikturojë

Nxiton bleta te laboratori i saj

Aromën dehëse ta ëmbëlsojë

Nga dritarja, ti, kundron

Përgjumësh mes një buzëqeshjeje

E sytë e malluar picëron

Ah, ato buzë si lulet e pjeshkës

Në xhamin e dritarës vizaton

7.FLERT DASHURIE I QYTETIT TIM

Takimin e lashë për sonte, kur ti, flert dashurie me detin bën

Të vi dhe unë me yjet, të ledhatojmë valët se pulëbardhat flenë

Symbyllur t’ju puthim gushat, se na verbojnë varëset që i fale ti

Të rrimë e të vështrojmë unë me yjet, si nuk ngopeni në dashuri.

Hëna ime s’duk sonte u bë xheloze, në ç’galaktikë u fsheh vallë?

Qeshin valët, na marrin hopa e na nanurisin si fëmijë, me mall

Pastaj... pastaj u zhytemi edhe ne, zbresim poashtë larg në thellësi

Atje na presin nimfat Neraida, në pjata na servirin, një copë magji

8.HIENAT DHE DETI IM

Vërtiten frikshëm hienat

Në brigjet e detit tim

Me ca dryna të medha

Të ndryshkura, të rënda

Si ato të kështjellave të lashta.

Dhëmbët zbardhin në errësirë

Duke tundur çeqe dollarësh në duar

Buzëmbrëmjen e shastisën, e trembin me lehje

E sytë u xixëllojnë

Si të dhelprave.

Hiena kurrizdala me cfurqe

Mbyllin monopatet të zbres në detin tim

E joshin me shkëlqime dritash

E ftojnë në lokale luksi ku harbohet si prostitutë

Paraja e ‘dashurisë’

Hienat bënë padi në gjykatë

Se disa të çmendur u prekin detin e tyre

Dhe guxojnë të afrohen brigjeve të tij

Gjykatësi Mashtrim, u dha të derejtë

Deti dhe bregu janë të hienave.

Të mirët e mi, respektoni vendimin e gjykatës

Mos u afroni bregdetit,

Pa le detit, mos guxoni

Kthetra e hienave do t’iu gërvishin

Kthetrat e hienave do t’iu çjerrin

Si të vij tek ty, deti im?

Hienat të përdhunojnë, shfryjnë epshin mbi ty

Unë… grushtin gjakos mbi heshtjen

E dhembja gjen një shteg

Gjer tek ty të vijë…

9. NETET E SARANDËS

Me çelsin e parajsës në dorë

Saranda ime

Edhe sonte me hapi portën

Kalova litarin e Purgatorit

Pa frikë.

Më pritën Zanat

Me bukurinë varur si gjerdan në gjoks

E me fustane drite

Të bardha... të bardha

Mes dritash u bëra dritë

Në breg u përqafova me valët

E kënduam se bashku

Me ritmin e tyre

Valsin e Princit Jon.

Erdhi dhe vajza e valëve

Tërë epsh

Me të puthura

Çmendi xhelozen natë

Saranda ime

Me çelsin e parajsës në dorë

Më pret

Edhe unë përkulem

I puth duart

10.PEIZAZH…

Dielli me shkeli syrin

Është larg...tutje në thellësi

Tashmë kalon kufirin

Det-horizont

Si dado i mirë

I hedh një çarçaf të kuqëremtë

Kurrizit të detit

Mos ftohët natën .

Pa u nxirë qielli

Bie borë shumëngjyrëshe

Me flutura të bardha

Blu

Jeshile

Të verdha

Ngecin të varura

Në flokët kaçurrela të Sarandës

Si xixëllonja..

Dhe si zogj.

Me ca sy që shkëndijojnë

Me ngjyrat e vesës së mëngjesit

Muzgu stepet

Në hyrje te qytetit

11. DIKU,NE. BREG. TE DETIT

Muzgut i kërkova pak vend, aty në breg të detit

Ç'më trazove shpirtin vezullim , mes zhurmës dhe rëmetit?

Më ike edhe ti lumturi fshehurazi, më le vetëm në një skutë

Pëshpëris: Ti shkëlqim pse je hipokrit? -qetësohu, shpirti m'u lut

Tek valët që luanin me dritën, një çift nxirrte selfe në këmbë

Vajza e tyre grindej se nuk zinte yjet në ujë, shpërblimi?-një pëllëmbë

.

Të lumtur..shih sa bukur!!!!....deti i shihte me zemërim

Ata syëe te celulari,prapa....vajza qante me ngashërim..

12. NE PALLATIN TIM

Kërcet dera e gjitones...

Trupvogla,fisnikja Lume

Me një xhezve në dorë...

Një zë i brishtë, si pëshpëritje…

Mos zgjon pallatin…

-Eleni....Eleni....

Ca hapa si fëshfërima

Një zonjë e rëndë buzëqesh në shkallë

Me një libër nën sqetull

Pasdite

E stisën rezidencën e kafesë

Me karrige portative

Me filxhan mbi mermerin e korridorit

Në katin e tretë..

.

Erdhi dhe Lili

Me diçka mbështjellë në dorë

Mos e sheh njeri....

Të tria L-ite rrufisin kafen

Me ëndje

E mbledhin copa kujtimesh.

Diku,...të mjegullta në horizont

Pastaj qepin

Ballomat e monotonisë së ditës

Me një zë te mekur.

Pasdite...

Në rezidencën kafe të katit të tretë

Tre zonjat tresin shikimin të përhumbura

E qytetin zilepsin qe ndërron rroba

Si një vajzë nazike

Tri herë ditën...