MBI KËTO PASTELE GJETHESH

Nga libri me prozë poetike”Fjetëm njëqind vjet!

Nëpër rrugët e ngushta të Prishtinës mbi pastele gjethesh është ulur acari dhe pikturon fytyrën e imagjinuar të një rrethi abstraktë, ku askund nuk bashkohen pikat e stërkalave të shiut vjeshtor.

Hapat e plumbta të njerëzve endacak pa mëshirë shkelin mbi zërin e kambanës e cila disa shekuj u mësua me heshtjen, nga e cila filluan të vdesin njerëzit dhe mushkonjat.

Mes këtij harku prej bryme për çdo ditë depërtojnë ngjyrat e ylberit, depërtojnë edhe shijet e njerëzve që i humbin ngjyrat në mendje, ose mendjen e humbin në përzierjen e ngjyrave dhe bëhen ngjyra të molisura nga një lodhje e pakuptueshme.

Te baladat e vjetra zgjohen enigmat dhe kurrë më nuk flenë. Një pëllumb i bardhë është ndalur në degët e shpirtit dhe bisedon me korbin.

Bie një shi i zi përzier me shtrezë, në katin e sipërm të kujtesës janë ulur zogjtë dhe bisedojnë me një cicërimë e cila për herë të parë duket në këto anë.

Degët e akacieve paskan mbetur pa asnjë gjethe, vetëm rrënjët kanë hedhur lastarët e parë të dimrit mbi tokë dhe bisedojnë me dëborën.

Një korb i vetmuar me xhelozi i shikon krahët e bardha të një pëllumbi që shkunden si mendimet mbi një çati të vjetër.

Shikon dhe mendon, po sikur të isha unë pëllumb, çfarë do të ishte atëherë pëllumbi?

Një shi i imtë ia shkundi mendimet e korbit xheloz dhe i lëshoi disa stërkala që të këndellet nga një letargji e pavlerë.

Oxhaku disi lëshon shumë pak shtëllunga tymi, mbi çatitë e rrënuara të fshatit kanë filluar laraskat t’i imitojnë qentë, mbase qentë nuk dinë t’i imitojnë korbat.

Mjegullat dhe shirat kanë zbritur tepër ultë sa që mund t’i prekim shpirtrat e stërkalave me duart tona skelet.

Nuk di a duhet të ecim ose të ndalemi këtu ku jemi, të vendnumërojmë si gjer më tani, jemi në mëdyshje, nëse nisemi për të ecur a kemi gjasa të mbërrimë të pamundurën.

I kontrollojmë shqisat tona dhe nuk jemi në gjendje të kuptojmë se ende e keqja banon te ne.

Një gjarpër i zi herë na hynë në shpirt e herë na i kontrollon xhepat .

Nuk na ka mbetur asnjë fishek, si mund të mbrohet nderi i atdheut me gishta të fishkura, ose si mund t’i mbrojmë hijet që fshihen pas arkivoleve të gjelbra kur ato ikin prej nesh sa herë që i zgjasim duart. Ende qëndron korbi mbi degët e thyera të kujtesës, as pëllumbi nuk paska ikur, çfarë presin mes kësaj shakulline. Ndoshta mendojnë se mund t’i ndërrojnë rolet.

Unë di se korbit i pëlqejnë krahët e bardha të pëllumbit po ashtu edhe pëllumbit i pëlqejnë krahët e zeza të korbit. Shikojnë njëri - tjetrin dhe nuk flasin asnjë fjalë. Shikojnë dhe heshtin.

Nuk më pëlqen kjo heshtje mortore,vetëm fërfërima e gjetheve ua prish këtë monotoni. Zogjtë e plagosur për herë të fundit i shkundin krahët dhe qeshin me pa aftësinë e erës që depërton në kujtesën e hidhur të mendjes.

Shakullina si për habi u ndalë dhe hyri mes kësaj ngjarjeje jo të zakonshme.

Më pastaj një zog tjetër fluturoi mes maleve, fluturuan edhe krahët e shkundur të lisave qindvjeçar, fluturoi çdo gjë që mund të fluturonte atë çast. Kjo shkundje i theu të gjitha kornizat e ylberit, nga urrejtja ndaj armikut në flatrat e shkundura po lind një ditë e re me disa lloje ngjyrash, befasisht lindi e nesërmja dhe i filloi këngës mbi një kërcu të kalbur, këndoi e këndoi disa shekuj, askush nuk j vuri veshin , këndoi aq kohë sa që i pëlciti timpani i veshit të djathtë.

Një djep prej drurit të ahut ia nisi edhe ai një kënge të vjetër. U zgjuan të gjitha ninullat e shekujve, korbi dhe pëllumbi ikën deri te e panjohura, askush më nuk di se ku shkuan , në cilën botë u tretën...

Ikën ose u shndërruan në ikje, as pëllumbi e as korbi asnjëherë më nuk erdhën mbi çatinë e fshatit.