Gjithë jetën jam zgjuar herët.
Ëndrrat e mia ishin më të mëdha se dita ime.
Tani që kam fituar një farë moshe,
më shijon të fle fill pas agut.
Ndoshta sepse netëve vallëzoj me orët lugjeve të krijimit
që ferri të mbetet i paprekur në madhështinë e tij.
Nuk mund të ankohem.
Më thonë se është çështje zgjedhjeje.
Pa dyshim është çështje pranimi.
Me bisht të syrit e ndjej gjumin
tek arratiset nga shtrati i territ
veshur me një pëlhurë sateni të bardhë.
Unë ia di udhën, e ndjek pa bërë zë.
Do të ishte vërtet marrëzi të rebelohesh:
Gjumi është një qenie krejt e pafajshme,
fajtori jam unë që zgjedh të ëndërroj.
Komentar