MË MIRË SHKRIMTAR MAFIOZ

MË MIRË SHKRIMTAR MAFIOZ

tregim

U pendua që e teproi me lëvdata për veten si shkrimtar. U pendua që e teproi me raki dhe lejoi veten ta mbërthente gjumi në divanin e kthinës që kutërbonte nga djathi e gjiza. Njëherë qe përmendur kur kushëriri i tha të shkonte në dhomën e gjumit, kurse ai ia kishte kthyer, “mos ma prish ëndrrën! Më ka djegur malli për një çikëz aromë fshati”. Atëherë kishte dëgjuar përplasjen e pëllëmbëve dhe zërin e hollë brisk të nuses së kushëririt:

-Qyqja none, ky, shkrimtari amerikan, asht ma kokderr se im shoq!

Atij mëngjesi kryeqyteti që gdhirë pa energji elektrike dhe pa ujë. Mbushi pëllëmbët në kazanin ku mbanin ujin rezervë dhe lau fytyrën pa sapunisur duart. Siç duket era e bulmetit i qe ngjitur pas rrobave dhe lëkurës, por ai nuk e ndjeu këtë, pasi edhe makina e kushëririt kutërbonte si bulmetorja.

Po të mos e kishte shoqëruar kushëriri, do ish ngatërruar rrugëve të kryeqytetit. Nuk ishte Tirana që mbante mend kur qe student. Kureshtja pas gratacielave, restoranteve, veshjeve luksoze, sidomos të femrave dhe qarkullimit të dendur të makinave, iu shua

shpejt. Një ngërç iu mblodh në grykë kur pa të shtrirë përgjatë trotuareve armatën e shkrimtarëve dhe poetëve të epokës së socializmit. Edhe veprat e korifejve të realizmit socialist, por dhe të shkrimtarëve të huaj, që dikur ai kishte lexuar me etje, lëngonin mbi trotuare. Shitësit u luteshin kalimtarëve:

“Hajde, libra me dhjetë leka! Mbani gjallë nostalgjinë tuaj.“

Kurse ai, shkrimtari shqiptaro-amerikan, që e mbante veten se qe ndër më të mirët në diasporë, u ngjeth kur pa edhe Dostojevskin, Balzakun, Tolstoin, Hygonë, Stendalin, Çehovin që shfijesoshin nga era dhe përpëliteshin si zogj të plaguar.

“O Perëndi e madhe! - tha me vete. Ky fat i mjerë më pret edhe mua? Do më shtrijnë në trotuar dhe të më shkelin kalimtarët pa mëshirë?”

Iu pickua zemra dhe e kaploi padurimi i shumëfishtë të dinte fatin e librit të tij, botuar tre vite të shkuara. Në kokë i gjëmonte klithma e së shoqes, “unë s'po ble një fustan për të qënë, ti hodhe në kosh të plehrave tre mijë dollarë!” Për ta hequr mendjen prej saj, e pyeti kushëririn:

-E ke lexuar librin tim?

Kushëriri i mëshoi pedalit të gazit dhe u përgjigj:

-Shkrimtarët i bijen fyellit në një brimë: libri im, libri im. Kush ka durim e nerva të lexojë libra, o kushëri? - klithi i nervozuar dhe përplasi pëllëmbët mbi timon. Atëherë klithma e kushëririt u përzje me borinë dhe me klithmën e të së shoqes:

-Unë s'po ble dot një fustan... Pa-pa-pa-pa... Pi-pi-pi-pi… Kush ka nge… Pa-pa-pi-pi… Ju shkrimtarët në një vrimë… Pa-pa-pi-pi! Më mirë mafioz se shkrimtar, pa-pa-pa, pi-pi-pi...

U ndërmend se ndodhej në atdheun e tij e jo në Amerikë. Atëherë dalloi se bulevardi e trotuaret ishin larushitur nga egzemplarët e plehrave të botës dhe makinat puçkaviteshin si vezët e Pashkës. Me kushëririn ishte moshatar. Kur ish i ri, ai vinte çdo verë në fshat dhe kërkonte nuse nga fshati. “Që të m'i lajë këmbët, - thoshte - dhe të mos më kthejë fjalë se unë jam nevrik e xanxar.” Dashuroi me njërën, por ajo dinte vetëm të milte lopët dhe u martua me një tiranse. Mirëpo, edhe pas çerek shekulli, kushëriri njëlloj ish nevrik e më shumë xanxar. Nuk pyeste për sinjalet e qarkullimit rrugor, as i respektonte kalimtarët dhe ua shkelte syrin vajzave, sikur të ishte gangster. I ardhi për të qeshur kur ngjitur me xhamin e makinës, në anën e tij, pa një gisht të tezarur me thojin purpur. Nga lëvizja e buzëve deshifroi shprehjen e fëlliqur angleze “fack you!”

Raftet e librarive rënkonin nga pesha. Shitësit dhe shitëset, sikur t'i kishte pjellë një nënë, përtypnin çimçakizë e fara luledielli dhe shfletonin revista pornografike. Ndërsa hynte e dilte nëpër librari e terrorizonte ndjesia se librashitësit e pandehnin për baxhoxhi.

“Po nuk më eci me biznesin e bulmetit, - i kishte thënë kushëriri, - hajt t’i mbjellim tokat e tua me marijuanë.” - Dhe ndërsa gjerbte kafen, majat e mustaqeve i dridheshin nga tkurja e muskujve dhe...

Dhe kapje, si në ëndërr, një dorë të mirë. Pastaj ai, shkrimtari nga Amerika, nuk do të shtronte çarçafë në shtretërit e hotelit, por mund të shkruante dy e tre libra në vit, të gjente e një dashnore 20-vjeçare dhe t'i binte botës kryq e tërthor.

“Pse me libra, me djathë e gjizë, ngrihen gratacielat dhe restorantet luksoze, o kushëri?”

Harroi të shoqen, harroi kushëririn, harroi tokat e tij mbetur djerë, edhe thirrjen zëbrisk, “qyqja none, ky, shkrimtari amerikan, asht ma kokderr se im shoq”. Tundi pëllëmbët para gjoksit sikur të largonte erën e bulmetit dhe pa librashitësin që po e hetonte me kërshëri. Kryqëzoi krahët mbi gjoks dhe i dha kokës prapa. Njohu librin e tij, shkruar me duart e mendtë e tij, me kopertinë gjelbëroshe, sikur të qe dispensë e agronomisë dhe jo roman. “Unë s'po ble dot një fustan për të qenë, ti hodhe në kosh të plehrave tre mijë dollarë,” - i gjëmoi në kokë klithma e të shoqes dhe iu mbush trupi me mornica. Që tre vjet më parë kushëriri e kishte vënë në dijeni se romanin e tij “Shtrëngesa e rrathëve” e pati shpërndarë në katërmbëdhjetë librari kryeqytetase. “Gjiza shitet, kurse libri është bela e madhe, - e kishte sqaruar kushëriri. - Me të lutura, qerasje e ndërmjetësira, më së fundi ua mbusha mendjen librashitësve. Rashë dakort t'i fusnin paratë në xhepin e tyre, pasi autori e dëshironte veprën në dorën e lexuesit.” Mbrëmjen e kaluar, ndërsa ia kishin shtruar në dyqanin e bulmetit me djathë, gjizë, qepka të njoma dhe raki rrushi, kushëriri, pa shuar nënqeshjen ironike

e djallëzore, i kishte thënë:

“Me që të kam kushëri, po të jap një këshillë: paratë që harxhon për t’i botuar, harxhoi me ne, kushërinjtë e tu. Të hamë mish të pjekur e të pijmë raki dhe ne do ngremë shëndete për ty. Do të të urojmë kurbet të mbarë dhe me krahë të lehtë. Të na vish nga Amerika gjallë e shëndoshë dhe sa më shpesh.”

Ndërsa i qe dashur të përballej me xanxërllëqet e kushëririt, tani po ndjehej krenar që ishte shkrimtar. Ai e dinte se kushëri pati çuar nga pesëdhjetë kopje në katërmbëdhjetë librari kryeqytetase dhe tani po e shihte veprën e tij të krekosej përkrah shkrimtarëve të padëgjuar dhe atyre më në zë. Shpresëmadhështia i erdhi kur pa “Shtrëngesën e rrathëve” në krah me “Shpirtrat e vdekur” të Nikollai Gogolit, çë se nga ana tjetër e shtrëngonin kolitë e librit “Tatëpjetë rrëpirave të vendlindjes”, libri me vjersha i njërit prej miqve të tij emigrantë. Miku nuk deshte t'ia dinte për rrymat e rregullat letrare dhe nuk i bënte syri tërr kur i thoshin se vjershat e tij ishin bejtushka për inerci nga koha e Perandorisë Turke. Mirëpo poeti këmbëngulte se ne shqiptarët jemi orientalë, prandaj pëlqejmë gjellët, këngët e vjershat orientale. Megjithëse Minçurini krijoi me dhjetra lloje dardhash, bishtin ia zvogëloi apo ia zgjati sipas dëshirës, ama dardha mbeti që mbeti me bisht mbrapa dhe... Dhe miku i tij e mbante veten për poet kombëtar, poet kombëtar e quanin edhe në facebook, pavarësisht se ishte pjatalarës në një spital të çmendurish. Ai e kalonte kohën e lirë me vargëzime

malli për vendlindjen. Nostalgjia sa vinte dhe i shtohej nga viti në vit. Sa herë recitonte vjershat, i mjegulloheshin sytë nga lotët. Puna shkoi deri aty sa nuk pinte asnjë lloj alkooli tjetër përveç rakisë të rrushit që ia dërgonin nga Shqipëria, pikërisht prej pjergullës në oborrin e shtëpisë ku kishte lindur e ishte rritur. Nostalgjia e tepruar për atdheun dhe sidomos ajo për fshatin e qarkuar me korije lajthishtash e dushqesh, ia vuri poshtë trupin prej një kuintali në një përzierje kockash e lëkure afërsisht shtatëdhjetë kilogram. Ndjeu keqardhje më shumë për mikun poet se sa për veten e tij. Ktheu e vërtiti nëpër duar një kopje të librit, ia hetoi fytyrën sikur e shihte për herë të parë, me mustaqe të holla, syrin e djathtë pakëz të shkelur. “O Zot, ç'sy tallës dhe nuk i kam ditur më parë!” Tejet ironikë, me demek, sikur të donte të sfidonte jo vetëm miqtë e vet në Amerikë, por edhe lexuesit kudo nëpër botë:

“Ta di se tretem si qiriri, nuk do të rresht së shkruari vargje për vendlindjen time të dashur!” – deklaronte heshtja e tij poetike.

-Do të blini ndonjë libër? - u përmend kur dëgjoi pas shpine zërin e librashitësit. Autori i “Shtrëngesës së rrathëve” fillimisht hapi krahët pakuptim dhe pastaj i bashkoi pëllëmbët para gjoksit sikur të donte të falej.

-Desha të di a keni shitur ndonje kopje nga romani “Shtrëngesa e rrathëve”? - pyeti.

-Asnjë kopje! - sokëlliu librashitësi.

-Ah, moj, nënë e dashur, me ke lindur ditën e fatit! - e ngriti zërin autori i romanit. Librashitësi hapi

krahët i çuditur nga hovi i këtij kokëpjepri dhe mbeti supembledhur mbështetur pas banakut. Ai kaloi nëpër duar veprën e tij duke lënë përshtypjen se po e shihte për herë të parë, sikur ai libër të kishte qënë një nga relikat e famshme të artit. Këqyri fytyrën e tij të njëzet viteve të shkuara, kur kokën e pati të veshur me flokë kaçurrela, faqet e mbushura e pa rrudha. Pastaj e mbuloi foton me pëllëmbë dhe i tha librashitësit pa kthyer kokën nga ai:

-Sikur t'i ble të gjitha “Shtrëngesat e rrathëve“ me çfarë çmimi ma shet një kopje?

Shitësi doli nxitimthi nga përtej banakut dhe thirri triumfator:

-Falas i ke dhe ua paç hairin të gjitha rrathëve!

-Dua t’i ble edhe “Tatëpjetë rrëpirave të vendlindjes”, - shtoi autori i romanit.

-Ua paç hairin edhe “Rrëpirave”! - klithi librashitësi dhe kolitë e dy librave përfunduan në trasta plastike.

E njëjta gjë ndodhi edhe në trembëdhjetë libraritë e tjera.

-Tani e katranose fare! - tha kushëriri.

-Më mirë kështu, - u përgjigj me sytë e mbërthyera mbi asfaltin e rrugës. Për herë të parë iu duk vetja i parëndësishëm, i vogël, fare i vogël dhe i padukshëm, por kjo ndjesi terrorizuese nuk vazhdoi gjatë.

Që atë mbrëmje në emisionet televizive u dha lajmi se një shkrimtar dhe një poet nga të diasporës janë bestseller në Shqipëri.

-Çfarë ka ndodhur, - e pyeti e shoqja në telefon.

-Tani mund të blesh fustanin më të shtrenjtë në Amerikë, - iu përgjigj me zë triumfatori.