Sapo dola nga shtëpia dhe shtypa butonin e ashensorit, hundët m’i përfshiu një erë e këndshme parfumi “Dior”. Ashensori erdhi sa hap e mbyll sytë dhe një zë nga brenda më tha: “Mirë se erdhët i dashur zotëri! Nuk ka nevojë ta shtypni butonin sepse e dimë fare mirë se për ku jeni nisur”. U habita. I hodha një vështrim ashensorit ndërkohë që po zbriste drejt katit të parë. Muret e veshura me një kadife të butë ngjyrë vishnje dhe në mes një pasqyrë e madhe kristali. I hodha një sy siluetës sime : dukesha ku e ku më i bukur e më elegant nga ç’jam në të vërtetë. Meritë e kristalit padyshim. Ndërkohë mbërrita në katin e parë. Dera u hap dhe i njëjti zë më tha: “Ditën e mirë zotëri!” Hodha hapin e parë jashtë ashensorit dhe këmba m'u fundos në një tapet fantastik sirian ngjyra-ngjyra.
Ajo që më befasoi me të vërtetë ishte pamja e oborrit. Asnjë bisht cigareje, asnjë qese e mbushur me plehra dhe e lënë nga pakujdesia diku mbi të vetmin stol të dikurshëm, asnjë farë e vetme luledielli e hedhur mbi pllakat e oborrit, asnjë shishe e thyer, asnjë thes çimentoje, as tulla, as llaç, as dru, as zinxhirë e bidonë për të zënë vendin e parkimit, asgjë. Në vend të tyre lule të të gjitha ngjyrave, bar jeshil në vend të pllakave të dikurshme. Kërkova baret e dikurshme për të pirë kafenë e mëngjesit por nuk kishte më të tillë. Ata ua kishin lënë vendin dyqaneve të luleve dhe librarive. U mora erë ca trëndafilave që kishin ngritur kokën mbi të tjerët, gjoksi m'u mbush me ajër të pastër dhe vazhdova rrugën.
Vendin e rrugës së ngushtë të dikurshme e kishte zënë një rrugë e gjerë e asfaltuar dhe e vijëzuar, anash saj dy trotuare të gjerë me një rresht pemësh bliri dhe një tjetër me zambakë të bardhë dhe të kuq. Mes tyre dy vija të verdha që krijonin rrugën për biçikletat dhe një hapësirë e mjaftueshme për këmbësorët. M'u kujtua se sa e vështirë kishte qenë dikur të kaloje në këta trotuare të mbushur në të dyja anët me arka me fruta e perime, me govata me peshk, me prodhime bulmeti, me rroba të vjetra, me makina të parkuara sa gjerë e gjatë dhe fytyrat e mërzitura të njerëzve që viheshin në rresht njëri pas tjetrit ose që përziheshin me makinat në rrugë duke nxituar të kapnin autobusin.
Sakaq kisha mbërritur tek "Unaza" e dikurshme. Ajo tashmë ishte rikonstruktuar e zgjeruar ashtu siç nuk e kisha përfytyruar kurrë. Në të dyja anët e ndara me pemë dekorative, ishin ndërtuar nga tri korsi të gjera, kurse anash tyre ishin shtuar një korsi për tramvajin si dhe një korsi emergjence për ambulancat dhe zjarrfikëset.
Gjëja tjetër që më bëri përshtypje ishe fakti se sapo u hap semafori për këmbësorët, makinat u ndalën të gjitha në një vijë të drejtë përpara vijave të bardha, kurse drejtuesit e tyre shoqëronin me buzëqeshje kalimin e këmbësorëve mbi to. M'u kujtuan njëherë ulërima dhe të sharat e një shoferi diku këtu e ca vite më parë i cili nuk më la gjë pa thënë, madje tentoi të zbriste edhe nga makina duke më kërcënuar, thjesht sepse nuk ndaloi ndërkohë që semafori u bë jeshil dhe unë guxova t’ia tregoja me gisht duke menduar se ai nuk e pa.
Stacioni i tramvajit ishte një mrekulli më vete, një vepër arti në kuptimin e plotë të fjalës. Stema e Bashkisë së Tiranës dominonte mbi një basoreliev në të cilin paraqitej Sheshi « Skënderbe ». Në të dyja anët e ndenjëseve të udhëtarëve ishin vendosur dy ekrane të mëdhenj në të cilët me një prekje të lehtë me gisht, udhëtarët mund të lexonin jo vetëm oraret e mbërritjes së tramvajit por edhe gjithë historinë qindravjeçare të Tiranës, të shihnin në pamje tredimensionale rrugën që do të përshkonin nga stacioni ku ndodheshin deri në destinacion por edhe të afishonin kalendarin dhe oraret e të gjitha veprimtarive që do të zhvilloheshin gjatë ditës dhe në mbrëmje në kryeqytetin e tyre të dashur. Madje prej aty ata mund të rezervonin edhe biletat e shfaqjeve, ato të vizitave të muzeve, të rezervonin edhe restorantin apo hotelin.
Mbeta pa fjalë. Ndërkohë kishte ardhur tramvaji dhe unë nuk e kisha ndjerë fare. E dëgjova vetëm kur u hapën dyert dhe zëri nga brenda tha: “Mirë se vini udhëtarë të dashur! Shtypni në ekranin para ndenjëses suaj emrin e stacionit ku dëshironi të ndaloni dhe mos u shqetësoni. Një mesazh i shkruar në po të njëjtin ekran do t’ju kujtojë se keni mbërritur. Nëse ju nuk e shihni mesazhin pasi ndërkohë nga dritaret e vagonit tuaj po shijoni bukuritë e kryeqytetit, mos u mërzisni. I njëjti mesazh do të mbërrijë edhe në postën zanore të telefonit tuaj dhe për më tepër tramvaji nuk do të lëvizë nga stacioni deri sa ju të jeni kujtuar se keni mbërritur tashmë.” Ndoqa instruksionet e dhëna dhe vazhdova të sodisja fasadat e pallateve buzë "Unazës", të lyera të gjitha me të njëjtën ngjyrë dhe me të gjithë ballkonet e mbushur me lule shumëngjyrëshe. Nuk po e njihja më kryeqytetin tim. Ndërkohë në ekranin e ndenjëses sime u shfaq mesazhi se kisha mbërritur dhe zbrita. U ula në stolin e parë që më doli përpara dhe e përpoqa të mblidhja veten. Nga përhumbja në të cilën kisha rënë, më nxori një tabelë e madhe elektronike në murin anësor të "Hotel Tiranës" në të cilën shkruhej. “Të dashur kryeqytetas dhe vizitorë. Baskia e Tiranës ju uron gëzuar Vitin e Ri 2050!"
