Fatmir Terziu
Ëndërra prej errësirës
U detyrova të ulesha dhe të shkruaja përsëri për Ty. Në fillim kapja përhumbshëm rrënjët. Pastaj me radhë … deri sa depërtoja thellë në lëkurën tënde të njomë. Dhe kapja degët. Nuhatja gjethet. Filizat e tu të hollë. Trupin tënd delikat. Frutat… edhe pse ndonëse ende e di që jam duke kërkuar akoma aromën dhe shijen tënde.
Tashmë jam shëruar!
Jam nën hijen tënde të bekuar. Në kopshtin tënd të pasur, të shenjtë e të shtrenjtë. … dhe ndonëse e di se jam shëruar, ndonjëherë kam frikë të harroj mënyrën se si më bënin mendimet të ndihesha sikur isha duke fluturuar, kur të dy e dimë se na ndau koha me të cilën nënshkruam padashje kontratën me Covid -19.
Unë kam nevojë për Ty. Të ndjej teksa hedh shtatin tënd lart dhe kap retë. Por, se atje lart është e paprekshmja dhe më mungon, sikurse ndjehet mungesa në raste të tilla.
Ngela duke parë të gjithë universin brenda një personi. Kështu që e detyrova veten të ulem dhe të mendoj për Ty.
Të të kujtoj Ty. Të të rikujtoj deri në imtësi. Dhe nuk kisha harruar asnjë grimë. Asnjë grimë nuk e kisha lënë andej nga mendova se mund ta lija atëherë, atë çast.
Të gërmoj thellë tek Ty…më së shumti në këtë rast.
… të kaloj zemërimin tim dhe të shikoj Kopshtin ku Ju zgjolla. Më duhej të ndihesha diçka kot, kështu që shkova në atë vend i përhumbur, i sëmurë më së shumti me hallin për Ty … dhe të gjitha erdhën menjëherë në maratonën tonë të shërimit të vetvetes.
Tashmë jam shëruar!
Gjumi do ëndërra dhe jo ulërima
Unë jam i bollshëm në falje. Jam një kopsht në falje. Ju nuk keni arsye për të kërkuar ndjesë, por e pranoj gjithsesi, arsyen që më ngriu në sy. Pashë gjithçka tek Ty.
Lartësitë e mia, … Lartësitë e mia, … Lartësitë e mia.
Oh ata ishin aq të artë. Oh ata ishin aq të lartë. Variante të mia. Më kapët në ato variante. Prej tyre çdo herë ndjeja se nuk kisha munguar. I përdorur nga stuhia, nga lakmia, nga cmira, nga e keqja dhe e mira … e padukshmja. E ndjeja sikurse Ju gabimin e lartësisë. Dhe Ju më lejoni të ju kërkoj falje. Unë e di që ju doni të më shpëtoni. E di që më keni dashur mua.
Unë e di, fare mirë, se dashuria për Ju, duke qenë të dy në dashuri do të thotë të punosh bollshëm një libër jete me kapituj pambarim, si përshembull në falje jete nga një person tek një person tjetër.
Ne u takuam ditën pasi isha pagjumësisht i përfjetur dhe e mbaj për vete atë fajin e harruar, qarkullon në trurin tim si një ushtri me forca të blinduara. Pyes veten se sa vështirë do të ishte të të kisha dashur, nëse nuk doja të të dashuroja unë.
E detyrova veten të ulem dhe të mendoj për Ju, sepse unë po e bëj përsëri detyrimin tim në lartësinë që më erdhi nga Ju, nga jeta, nga e vërteta, nga ajo që ishte shkruar… nga Zoti. A nuk më kishe uruar?
E pra, qenkam i bollshëm në falje. Fundja, a jam i verbër? Fundja, a jam i uritur dhe i dëshpëruar? A jam i vogël? Kjo nuk do të thotë se jam i harruar? Më lejoni të ma mësoni atë që tashmë e njihja.
E detyrova veten të ulesha dhe të mendoj për Ty dhe ulesha në heshtje derisa zemërimi kaloi dhe mendimet e vetme të mbetura ishin të heshtura dhe të tejdukshme, blu dhe të buta. Ishin të ngjashme me rrugën në të cilën vetëm sytë ishin makineria e vetme e lëvizjes.
Në atë lëvizje sysh… Ju dhe Unë.
Ju dhe Unë ishim miqtë më të mirë dhe nuk e kisha shuar atë pjesë, sepse vetëm unë mbajta frymën me forcë për heshtjen tënde, për harresën tënde, për fjalën që kishim në çdo kohë në çdo pore jete ku hymë.
Kam qarë për të qeshur që kemi ndarë orën e ëndrrave deri në 4 të mëngjesit. Kam qarë në mënyrën se si më shikoje, sikur ta ndizja qiellin kur isha kaq i lodhur nga bollëku i faljeve të kota. Kam qarë për gjithçka, përveç ardhjes së ëndërruar, sepse nuk mendoj se ka ekzistuar ajo që do të përfundojë para ëndërrave dhe flas me të qeshur për kohën kur nuk kam mundur ta përpunoj atë, pra ëndërrën e paparë.
Unë nuk mund ta zgjidhja tingëllimën e fjalës pa ngritur kurrë zërin tim. Sepse fundja gjumi do ëndërra dhe jo ulërima.
Ëndërrat duhen për t’u rikujtuar
Dhe vetëm mendoja si do të ulem dhe t’ju shkruaj. Ende pyes veten nëse mund të më lejoni të di se çfarë mund të kisha bërë ndryshe në atë kohë, kështu që këtë herë mos ta bëja përsëri? U detyrova të mendoj për Ju një herë të fundit. Ju ishit një person i ri? Kështu që kur erdhi koha për ta dashur këtë person të ri, e bëja mirë, por atë çast mendova se nuk kam për ta bërë këtë përsëri. Doja të lëndohesha, sepse më duhej të kujtoja se sa mirë ndihej dhe sa e vështirë ishte të të linte ëndërra që të shkosh në heshtjen tënde të zhurmshme. Unë ju lashë të shkoni dhe unë e shkruaj këtë pas një shekulli të vonuar, në pranverë, në një kohë plot tmerr me Covid -19, duke shikuar muzgun, plot dritë dhe mirënjohje, … pasi ka kaluar një dimër i tërë brenda katërmbëdhjetë e kusur ditëve.
E shkruaj këtë tani me shpresën se kjo pranverë e re zgjat sa të duhet koha për të shkruar. A do të më shkruash se ëndërrat do të na duhen për t’u rikujtuar? Fundja situatat e momentit nuk ardhkan kot, ato ndoshta nuk përcaktojnë ku do të shkojmë, por natyrshëm dhe qëllimshëm përcaktojnë ku do të fillojmë. Dhe sapo ndjeva se po i vinte koha dritës e sytë po bënin rrokadën e fundit tej ëndërrës, Plutarku ishte vizitori i fundit që ma bekonte ëndërrën “ajo që ne arrijmë nga brenda do të ndryshojë realitetin e jashtëm”. Dhe erdhi drita…, e prisja.
Comments