
Ky kungull është i kotë
Nga Fatmir Terziu
Kërkova albumin e vjetër të fotografive në ëndërr,
dhe grisa qiellin,
padashje u frynë lumenjtë,
u dehën dy dete,
e mbi majat e maleve fluturonte gëzofi i dhelprës,
flokët gërsheta,
të gjyshes sime,
prodhonin argjendin e ngrohtë që vezullonte
kur e mora në duar,
mezi kapërceva retë e mbetura,
të gjitha ishin shtruar
xixëllonja në vende të errëta,
në sy më ktheheshin të gjitha si tenja,
këmbët e tyre të vogla më gërvishtën lëkurën,
krahët e shumtë ishin pluhur, shumë qime të grisura,
qëndrova aty duke u dridhur, nuk mund të lëvizja
isha zhdukur.
Sytë ishin ngulur në një kungull i mrekullueshëm dekorativ
atë që e kishim gdhendur në formën e një fytyre,
të ndriçonte ditën e tij,
muaji ishte larg, duke trembur fantazmën,
në ditën e tretë u shemb,
u rrudh si fytyrat e shtrigave,
dhëmbët e tij dukeshin me një buzëqeshje të butë,
të mistershme,
kungulli u zverdh, u bë i moshuar
dhe qiriri u shkri në errësirën e tij të brendshme.
Kaq ishte. Unë isha rikthyer një fëmijë në rrefimet e gjyshes.
Duke dëgjuar gjatë gjithë natës,
fluturat e varrezave, që trokasin vazhdimisht
të vizitojnë ëndrrat tona,
e pastaj kërkojnë të ikin përfundimisht,
duke lënë shpirtin e tyre të qesëndis,
para se të fotografohen tek tavani
me kokën e një drite të kuqe të porsalindur,
shtrihen si një mace e dobët, e çaluar
pa dëshirë
vetëm për të na kujtuar se nuk na kanë harruar.
Ndërkohë erdhi zgjimi. Ushqimi i shtruar në tavolinë
asparagusi i lodhur me vezën e verdhë në tavën e nxehtë
zëri i dehur i mbetur ende jashtë,
nga i dehuri i natës së kaluar,
piano e dëshpëruar, CD e gërvishtur,
një muzikë e lartë drejt qiellit e lëshuar
komshija dhe komshiu duke bërtitur,
çmimet, energjia, varfëria,
sytë i kam ngrirë në mes të mbulesës së re të tavolinës,
lulet e saj po çelin nga qetësia,
ndërsa brenda sfondit të zhurmës ngrihet pylli i errët,
pesëdhjetë e tetë vitet e mia
ëndrrat e tyre të dyfishta (gati të më kapin mat)
ndërsa më vijnë të përziera në gjumë,
dhe pesë shqisat të dehura nga kënaqësia
kungulli tashmë është në kosh,
zbutet e kalbet nga vetmia.
Nuk e di ku ndodhi. Si mund të ndodhte ndryshe?
E pashë në koshin e tij, dhe ndërkohë
- siç thotë vajza ime -:
Ky kungull është i kotë.
Comments