Vullnet Mato
Kur të zgjodha ty, mbretëreshë jete,
ishe më e bukura, në shtatë qytete.
Për bukurinë tënde, si zana në përrallë,
grisa shtatë këpucë, rrotull e vërdallë.
Për sytë e tu, ku valëzojnë dy dete,
zemra më dridhej, sikur binin tërmete.
Kur i ndale tek unë, sytë fluturakë,
në sytë e mi, lulëzuan dy zambakë.
Kur më erdhe pranë, e të mora erë,
kishe gjithë aromën e asaj pranverë,
sikur të ishe, lëndinë me trëndafila,
ku ligjëronin, kanarina e bilbila.
Kur rruzujt e gjirit, tek unë mbështete,
u ndjeva kozmonaut, në dy planete.
Kur në buzët e tua, buzët ëmbëlsova,
mu duk, nektarin e gjithë botës shijova.
Kur fustanin me vello nusërie veshe,
m’u duk sikur të dolën, flatra hyjneshe.
Kur shkuam në shtrat, dorë për dore,
dysheku na e mbushe, me re pupëlore.
Kur më ngjite lëkurën, e bardhë si borë,
ma mbështolli lëkurën, kaltërimi qiellor.
Kur ramë të flinim, të përqafuar bashkë
dielli harroi, të risillte ditën jashtë...
Koha e hapësira, ato çaste nuk ekzistonte,
as Toka me kontinentet e oqeanet e saj.
Materia mishtore, e dashurisë krijonte,
dridhërima gjaku, të ndezura në çdo skaj.
Kur trupi yt krijoi, fëmijë të ngjashëm,
m’u duke, nëna e engjëjve të parajsës.
Kur engjëjt, gugitnin si pëllumba në dhomë,
ndjemë se parajsa, ishte në folenë tonë.
Bukuria jote, do të ndryshonte pas vitesh,
si në çdo lule të bu