Kuajt robotë shajnë dhitë
Nga Fatmir Terziu
Dhe në udhë e sipër takova një figurë
të krijuar prej trokthit të mjegulluar
më tha: të shikoja nga brenda në miniaturë
zemrën që pikturohet nga zemra,
dhe sytë që zvogëlojnë botën
dhe botën që ngulet aty brenda.
Asgjë përtej greminës së gjenezës
një rritje në përsosmëri larg syve
njeriu po ai si e verdha e vezës
e shtrydh bota sipas çdo mënyre
drejt misionit të kahershëm të harresës.
Këtë mision e ka robotizimi
dora e (vetë)përsosur e kohës
dhe ti pyet: ku po shkon njerëzimi?
duke i shkrirë një paracetamol kokës.
I robotizuari ka një fuqi të heshturi
kalorës në cipalin e zverdhur të lëkurës
hija e tij kalon nga i gjalli tek i vdekuri
zor se e kupton nga trokthi i turmës.
Është zverdhur fytyra e asaj figure
të ricikluar prej errësirës së padukshme
e zemra digjet si në temperaturën e një furre
kërkon pjesën e mishtë të puthshme
buzët e tua në këtë botë miniature
pyesin: a bëjmë një jetë të frutshme?
Apo i ikim vetë kësaj jete më tutje?!
Në rrugët e Londrës takoj këtë figurë
skicuar si një bust të robotizuar
ashtu rëndë ende si një burrë
imiton bustet e shekujve me kuaj
dhe mendja ime fluturon në Tiranë
vëzhgoj nga qielli si një i huaj
shoh kuajt robotë që mblidhen në Lanë
shajnë dhitë: ujin e kanë turbulluar?!
E kështu një mendje tjetër më thotë
teksa bota çelet ndryshe para meje
ja pse kërkojnë të jemi robotë
të mos ziej më gjak ndër deje.
Shënim: Në vend të parrathënies së librit tim të ri me tregime.
Comentários