Kjo fotografi flet shumë për mua

Nga e djathta në të majtë: Im Atë, Dail Terziu, xhaxhai im Rexhep Terziu dhe unë me lule në duar.

Fatmir Terziu

Unë kam lindur në një kohë relativisht të gjatë pas martesës së prindërve të mi. Nëntë vite nuk janë pak për shqetësimin e një çifti të martuar, që natyrshëm gëzimin e kanë tek fëmija që duhet të sjellin në jetë. Por, pas nëntë vitesh dukej hapur qëzimi në sytë e të dyve. Nëna thoshin gjyshërit e mi, gati nuk më lëshonte nga dora për njëzetë e katër orë. Ndërsa im Atë, thuajse theu „mitin“ patriarkal të atyre viteve, që të afrohej aq shumë me fëmijën e tij.

„Burra, me mustaqe“, kishin shkruar të pashkruarën dhe kështu ishte e vështirë të thyhej ky „mit“ i pashkruar, por i bluar në mendje e mendësi.

Të Tjerët shkruanin natyrshëm risi të reja më pas.

Menjëherë pas lindjes sime u bë e qartë se gjithçka ishte në rregull me modën e re. Ndoshta ngaqë thuhej se nga syri i keq dhe përkëdhelitë „Kam qarë shumë më tepër sesa çdo fëmijë normal“. Për më tepër, thuhej se unë përplasja kokën mbi sipërfaqe të forta mbi një bazë të shpeshtë, gjë që padyshim shkaktoi shqetësim.

Mamaja ime, pasi çdo nënë e mirë do të më çonte në duart e plakave të moshuara, vetëm për të më thënë se nuk kishte asgjë të gabuar. Sidoqoftë instinkti i një nëne i thoshte vetes dhe dashurisë së saj, se gjithçka ishte në rregull me djalin e saj.

Ajo nuk pranoi të largohej nga sytë e të moshuarave që frynin e bënin „adete“ të tjera zakonore dhe kërkoi një mendim të dytë nga dikush që ishte kreu i një Kishëze të Vogël. Kjo u sigurua nga një Prift i fshatit gjiton i cili, pasi më „bekoi“, foli në Gjuhën e Perëndisë. Xhaxhai im, thuhej se e kishte dëgjuar me vëmendje.

„Dëgjo, se mos i ndodh ndonjë gjë Fatmirit?“, kishte shpërthyer ai, sigurisht i ri, me forcë dhe me një dashuri të pakufishme për pinjollin e vogël në krahë të tij. I vetmi vëlla, i vetmi fëmijë tjetër i gjyshërve të mi, natyrisht kishte ligjësinë e vet të bëhej i dhënë së tepërmi pas meje, fëmijës mashkull që e kisha „zbukuruar shtëpinë.

Ndaj kudo që gjendeshin, do të shkrepej një fotografi… dhe unë mes tyre, babait tim të paharruar dhe xhaxhait tim të dashur, natyrisht me lule pranvere në duar.

Kjo fotografi flet shumë për mua, edhe pse isha fëmijë…, ndaj e transferova me ngjyra.