Kisha e Vërnicës
Nga Fatmir Terziu
Do të bjerë çanga. Do të heshtin zogjtë.
Do të mblidhet vesa e mëngjesit mbi thana,
nesër, në agim, në orën kur zbardhet fshati,
do të zbresë me shkallë tek burimi i Vërnicës,
do të mbetem një yll mbi Shabanaricë,
e do të pi ujë të bekuar së pari,
poshtë tek burimi i kristaltë tek livalli
Do të vij. E shoh, që na ka djegur malli
e di që më prisni për së gjalli.
Do të kaloj nëpër pyll dhe mbi male.
Nuk mund të qëndroj më larg teje.
Do të eci përpara, do të çmallem
sytë e mi do të pikturojnë mbi mure,
duke injoruar gjithçka rreth meje,
pa dëgjuar një tingull, pa i zgjuar zogjtë,
i vetëm, i panjohur, i përkulur, duart e kryqëzuara,
i trishtuar, dhe dita do të jetë si nata për mua,
mbi ikona të harruara, të rrëzuara.
As nuk do ta çbend hiramin gri të mbrëmjes që bie,
as zërin nga minareja fqinje,
dhe kur të arrij, unë do të vendos në altarin tënd
një buqetë me shirita të shenjtë
dhe vezë pashke.
Më falë që nuk nuk do të pimë kësaj here,
të paktën një gotë vere.
Qarri i Vërnicës
Mbi gjethet e tij
atje tej në të gdhirë
yjet zbresin për të pirë
dhe me kristale ëndërrash veshin si atëherë,
të gjitha dashuritë.
