1. Kalaja
Nga Fatmir Terziu
Ju thashë „Mirëmëngjes!“ dhe prita
nuk Ju befasova.
Ndodh, të zbardh drita, çdo ditë,
në harkun tënd të hapur,
në barkun e gurtë të plakur,
në xhamat që puthen nga kumuritë,
ndodh kjo përditë?
Nuk ju kam gënjyer!
Ju thashë „Mirëdita!“ dhe s'prita,
nuk u largova.
Koha më kërkoi t'i shërbej dashurisë,
jashtë binte shi,
lotët i ishin përkulur vetmisë,
gjerbnin Kalanë, poshtë një trupi me poture,
në sytë e tij krihej kalimtari. Kushdo që shuante
mallin e gurtë,
në mure.
Kur ju thashë „Mirëmbrëma!“ gjithçka
u ngrys nga brënda.
Qirrinjtë ishin shuar. Që nga ajo natë
të gjithë gurët, kalldrëmi, strehëzat e shtëpisë,
mbajnë vend për këmbësorët
kuajt kanë ngrirë në një faqe të Historisë,
të huajt pikturojnë,
të huajt i përkulen fotografisë,
në emrin tënd. Në emrin tënd pra,
buzët i bekohen dashurisë,
dhe bëhen Kala,
për hir të ardhmërisë.
Unë thjesht bëra detyrën,
gjithkush në botën e mendjes do bënte njësoj,
të gjithë shoferët, të gjithë kamarierët,
bosët, drejtorët,
shefat, kryetarët,
deputetët,
që nga ajo ditë,
anekënd,
kanë shfrytëzuar emrin tënd,
e ty të lanë shekuj pa gojë,
(Turp) si mburojë.
Ndaj zemra edhe nga larg më digjet si furrë,
nëse të hidhet një gur
unë do ti përgjigjem me gurë,
edhe pse ti u hedh bukë.
E tani ka zbardhur sërrish,
nuk e di më dëgjoni, „Mirëmëngjes-„-in
tim në Anglisht,
thjesht ju përshëndeta miqësisht.
Se kështu janë shkruar fatet: marrim frymë, ekzistojmë.
Sjellim pranë gjoksit përmallimet, dashurisht.
Ndjekim me vrull meloditë,
muzikën e ngjyer me erën e rakisë, kumuritë
që risjellin zërat e ditëve të humbura.
Jeta është një ngrehinë,
e ndarë,
gurë mbi gurë,
një vetvete, një vetmi që mba,
dhimbje, mall, dashuri,
njësoj si një Kala.
Dashuria ime, ia vlen për ty! Nime
kartolina është nën pushtetin e gishtave
pushtuar me një qime,
nga fara,
e këputur nga flokët e stërgjyshit të zbardhur,
këtë mëngjes,
që zgjon të gjitha mëngjeset nga e para,
fundja nuk është ndonjë hata,
kur zgjohet dhe mbetet Kala…
*******
The castle
By Fatmir Terziu
I said "Good morning!" and waited
I did not surprise you.
It happens, the light turns on, every day,
in your open bow,
in the old stony belly,
in the windows that are kissed by the angels,
does this happen everyday?
I did not lie to you!
I said "Good morning!" and I didn't wait,
I didn't leave.
Time asked me to serve love,
it was raining outside
tears were bowed to loneliness,
behind the Castle, beneath a body of poture,
the passerby was created in his eyes. Anyone who extinguished
stoneware,
on the walls.
When I said "Good evening!" everything
he sulked inwardly.
The candles had gone out. Since that night
all the stones, the cobblestones, the shelters of the house,
make room for pedestrians
horses have frozen on a page of History,
foreigners paint,
strangers bow to the photograph,
in your name. In your name then,
lips are blessed with love,
and become Castles,
for the sake of the future.
I just did the assignment,
everyone in the world of the mind would do the same,
all drivers, all waiters,
bosses, directors,
ministers, presidents,
deputies,
since that day,
elsewhere,
have used your name,
centuries left you speechless,
(Shame) as a shield.
That's why my heart burns like an oven even from afar,
if a stone is thrown at you
I will answer you with stones,
even though you throw them bread.
And now it has dawned again,
I don't know, listen to "Good morning".
my English,
I just said a friendly hello.
That this is how destinies are written: we breathe, we exist.
We bring longings close to our chests, lovingly.
We follow the melodies with vigor,
the music filled with the smell of brandy, kumurites
that bring back the voices of the lost days.
Life is a tower,
divided,
stones upon stones,
a self, a loneliness that carries,
pain, longing, love,
just like a Castle.
My love, it's worth it for you! Notes
the postcard is under the power of the fingers
possessed by a hair,
from seed
plucked from great-grandfather's bleached hair,
this morning,
that wakes up all mornings anew,
the end is not a mistake,
when Kala wakes up and remains…
2. Gjuha e gjesteve
Nga Fatmir Terziu
Drita u zbardh dhe ngriti perden pas malit,
mbeti vetëm,
agu i mëngjesit
ashtu i pështjellë me gëzof,
nga pas i këndonte me ngjyrë të verdhë
një zog.
E shtypi ajrin si plastelinë dhe skulpturoi
Frymën e lënë nga të parët
ndërsa në një hapësirë të madhe
dielli gdhendi ngadalë vetëm fjalët:
„Nuk e kuptova më parë
nuk i kuptoj edhe këtë herë
pse retë u vunë në garë
të shtrydhen mbi mermer?“
Në këtë kohë erdhi refreni e burrave
Iso-ja e paqartë e grave
me kërcitjen e gishtave të duarve.
Drita u hakmorr kundër mushkonjave të hekurit
grisi me duart e plagosura
rremën e ajrit
kur aty vetëm një frazë e këngës nisi të qartësohej
duke lexuar rrudhat e ballit.
Kënga hapi refrenin e saj dhe u ngrit në qiell,
prej xhelozisë,
mbeti vetëm lufta në tekstin e Historisë.
*********
The language of gestures
By Fatmir Terziu
The light grew white and lifted the curtain behind the mountain,
left alone
morning dawn
so fluffy,
from behind he sang them in yellow
a bird.
She pressed the air like plasticine and sculpted
The breath left by the predecessors
while in a large space
the sun slowly carved only the words:
"I didn't understand before
I don't understand them this time either
why the clouds raced
squeeze on marble?'
At this time came the men's chorus
Ambiguous women's Iso
with the snapping of the fingers.
The light took revenge against the iron mosquitoes
she tore with his wounded hands
air oar
when there only one phrase of the song began to be clarified
reading forehead wrinkles.
The song opened its chorus and soared into the sky,
out of jealousy
only the war remained in the text of History.
2. Kadife mbolli nëna ime
Nga Fatmir Terziu
Kadife mbolli nëna ime
kadife zgjodhe Ti
u harlis bota intime
e më mbete në sy.
Mendoj për magjinë e syve
aromën e kam ende në shqisë
nuk shkoj përtej të dyve
Ju i bekuat në këtë mjedis.
Gërmoj thellë në zemër
me flokët e tua onde
më e bukura femër
thuajse e çdo kohe…
E ndjej zërin tënd
edhe kur jam larg
strukesh në një kënd
e sërrish më vjen me vrap.
Unë ulem në gjunjë
dua të prek duart e tua
ti përkulesh më shumë
bëhesh njësh me mua.
Shkoj me ty në kopësht
të shikojmë kadifet
nëna sytë i ka plotë
na i ujit të rriten.
Pastaj kristale malli
na bien mbi fotografi
nëna nga pas xhami
na fshin lotët në sy.
E ne e mbajmë fort
vetëm aty në zemër
buzëqesh e më thotë:
më të bukurën femër!
Unë e puth në sy
duart i ka plotë kadife
ajo i mbledh për ty
për qindra të tjera vite.
Kadife mbolli nëna ime
kadife po mbjell Ti
u harlis bota intime
e më mbete në sy.
Kjo vjershë e tillë pak
nuk është lojë e syve
është një kopsht i rallë
ku brezat do zgjedhin kadife.
Tagetes was planted by my mother
By Fatmir Terziu
Tagetes was planted by my mother
You chose Tagetes
the intimate world flourished
it stuck in my eyes.
I think about the magic of the eyes
I can still smell it
I don't go beyond both
You blessed them in this environment.
I dig deep in my heart
with your wavy hair
the most beautiful woman
almost every time...
I feel your voice
even when I'm away
you cower in a corner
I come running again.
I sit on my knees
i want to touch your hands
you bend more
you become one with me.
I go to the garden with you
let's look at the Tagetes
mother's eyes are full
she water them to grow.
Then longing crystals
they fall on our pictures
mother from behind the glass
wipes the tears from our eyes.
And we hold it tight
only there in the heart
she smiles and says:
the most beautiful woman!
I kiss her eyes
her hands are full of Tagetes
she collects them for you
for hundreds more years.
Tagetes was planted by my mother
You are planting Tagetes
the intimate world flourished
it stuck in my eyes.
This little rhyme
it's not an eye game
it is a rare garden
where generations will choose Tagetes.
