top of page

Kështu shpëtova nga pëllëmba e Cilos


Mentor Serjani

NSPEKTORËT <<FUFUJA>> DHE BEXHETI.


Ishim nxënës në Piqeras. Kishte njoftim se do të vinte një ekip kontrolli nga Seksioni i Arsimit të rrethit. Kaq të trembur ishim nga provimi që do të na bënin, sa po të qe gjallë do të trëmbej dhe vetë Bonaparti. Atë vit nga fshati ynë, Sasaji, ishim shumë

nxënës, gati një e treta e klasës. Rruga që përshkonim atëherë , ishte e vështirë: ose

do kalonim nga rruga automobilistike nacionale, ose nga rruga e Harcës, një rrugë

rreth tre çerek ore e gjatë. Rruga e re (xhadeja) Sasaj-Piqeras nuk ishte hapur akoma.

Një pjesë jona (e nxënësve), kaluan nga rruga e poshtme (automobilistike), pjesa

tjetër nga rruga e sipërme (e Harcës). Në atë kohë shumë brigada punonin në

ndihmë të njëra-tjetrës. Pasi dolëm nga fshati, kaluam Gurin e Borshe, Harcën,

Vreshtën dhe, kur arritëm në Harcal, ishim gati të ktheheshim, për të mos vajtur në

shkollë . Në rrugë u dukën disa gra punetore piqerasiote. - Mirëmëngjes,- u thamë ne. – Shkuat jet-ooo?! -na u përgjigjën ato me

dhëmbshuri. Një shprehje kjo shumë e kulturuar dhe me dimensione

tepër njerëzore që e përdorin të gjitha fshatrat tona në Bregdet, ku më shumë e

ku më pak , e cila më e theksuar është në Piqeras. Kështu u

ndamë me gratë, kurse ne vazhduam rrugën. Arritëm te Shpella e Naçit.

Për shejtan, atë ditë, një pjesë nga ne, kishin harruar shaminë e pionerit

në shtëpi. U vendos që nuk do venim në shkollë. -Jo,- thot Orhani, -unë do

shkoj se e kam shaminë e pionerit. -Jo, - i thotë Bexheti, -nuk do vesh

vetëm ti, se na zbulon edhe ne të tjerët. Dhe ia mori shaminë Orhanit.

Bexheti ishte një nga organizatorët kryesorë te mosvajtjes në shkollë.

Disa ishin më të

mëdhenj, pinin dhe duhan, pasi kishin mbetur në klasë , pra ishin

prapambetës.

Ndërkohë në shkollë, mungesa jonë qe bërë problem. Mësuesit ishin të shqetësuar.

Drejtori i shkollës, shkoi vetë në fshat, duke bërë kontroll shtëpi me shtëpi, por asgjë,

ne nuk ishim kthyer akoma. Problemi bëri bujë. U vu në dijeni kryetari i këshillit të

fshatit dhe për çdo gjë do njoftonte në telefon shkollën. Prindërit nga ana tjetër , u

kërkonin llogari me të drejtë mësuesve se ç'po ndodh me fëmijët. Ndërkohë ne

vazhdonim sorollatjen dhe po ktheheshim shumë ngadalë, në shtëpi, si zakonisht,

sikur kishim qënë në shkollë.

Por, kjo sorollatje dhe ecje e shkujdesur, gati sa s'përfundoi në një aksident fatal.

Zbrisnim rrugës drejt Moqivalave. Deri këtu çava unë dhe Bexheti. Më tej, me radhë.

Por tani pylli ishte më i dëndur dhe më i frikshëm. I kemi çarë ferrat e përrallet me

kokë. Ecnim rrugë pa rrugë, sepse po te ecnim rrugëve të zakonshme mund të

takonim ndonjë fshatar apo mësues. Ec e ec, por përsëri pa krye. Më në fund dolëm

në krah të Shpellës së Spiros. Rrugë s'kishte, ishim buzë greminës. Mbetëm aty si të

ngrirë. Si të bënim? Unë kisha një aftësi që hidhesha nga lartësitë, si një trup i lehtë

që isha , bashkë me Aliun. Në këto e sipër, po bëheshim gati të hidheshim. Por,

pikërisht në këtë kohë, diçka lëvizi brenda shkurreve të gjata e të dendura, ku

shquanin sqinde të mëdha. Kjo kafshë, që nuk e pamë me sy se çfarë ishte, bënte një

zhurmë që ngjante me një <<fu-fu>> të thatë e të frikshme. Në këtë kohë, befasisht,

pa paralajmëruar, por i vendosur Bexheti (Memi) bërtiti me sa zë që kishte: <<Fu-

fuja>>, - dhe u vërvit i pari me kokë mespërmes shkurreve, për të dalë matanë. Pas

tij, të gjithë ne, bëmë të njëjtën gjë dhe shumë shpejt, dolëm matanë në Perrua të

Shpuzës, nga ku, prej këtej dolëm në xhadenë automobilistike. Kur kthyem kokën

dhe pamë lartësinë e buzës dhe gurët <<thikë>>, që i kish mbuluar bari, u stepëm, na

u ngjeth mishtë, na u pre gjaku, u zverdhëm e u bëmë dyllë. Do ishim, për kushedi sa vjet të harruar. Zbritëm në Reçe, por Golgotha-ja s'kishte mbaruar! Aty, punonte me

qe Çecua (Çerciz Bashari), me një tjetër që nuk më kujtohet. Sa na pa, na pyeti me

kërcënim: - Pse s'kini vajtur në shkollë, ë! Ky e kishte tabjat më të jatin, që fliste fort

dhe ashpër, por nga zëmra dhe shpirti qe i mirë. Çeçua e përsëriti prapë kërcënimin :

- Pa hë, pse s'kini vajtur në shkollë sot, ë?! - Pse, llogari do të të japim, tija? – i them unë. Ai nga inati më qëlloi me

shkop në kokë, duke më thënë: - Pse… s'ke…vatur…në…shkollë…sot, - po

të them, -ë…ë… Dhe pas çdo fjale me ritme të barabarta më përsëriste

fjalët dhe pas tyre më jepte nga një goditje. Më dhëmbi shumë koka dhe,

nga lodhja, nga inati dhe nga dhëmbjet, e shava nga nëna dhe ika me

vrap. Më çkrehu me shkopin përpara, për një copë rrugë, por kur e pa që

nuk më zuri dot, më kërcënoi sërish: - Hajt, pa do më shoç, po të zura dot

më duar, do te bëj Çeço Laipe, do të bëj të dekur,

dëgjove?...dëgjova…thuaj!

Më pas u vonuam edhe disa orë Udhës e Lumit dhe shkuam në shtëpi. Babai, i qetë

dhe në dijeni të plotë për ngjarjen, (ndërsa ne nuk dinim çfarë ishte bërë), më pyeti: - Ku ishe sot? - Në shkollë, - iu përgjigja - Po mirë, - më thotë babai, - sa herë që ke qenë sëmurë, të kam dhënë

letër për mësuesit! - Po, i them përsëri. - Po atëherë, pse më gënjen? Dua të theksoj këtu, se mësuesit kishin

respekt shumë të madh për babain tonë në atë kohë. Në atë sezon ne

kishim mbledhur <<cmarte>>, (piqerasjotët i thonë <<cimarte>>, një lloj

shkurreje, gjethet e së cilës kanë vlerë medicinale dhe janë lëndë e parë

për industrinë farmaceutike. Babai, që shumë rrallë në jetën e tij qe sjellë

dhunshëm, më ndëshkoi fizikisht duke me goditur me shufrat e cmartes

të zhveshura nga gjethet dhe gjysmë të njoma që të shkaktonin dhëmbje

shumë therëse, më therëse se shufrat e argëleve. Trupi m'u bë vija-vija të

zeza, që edhe sot e kësaj ditë më dhëmbin. Të nesërmen do shkonim në

shkollë. Shkuam.

Na nxorrën para klasës, në dërrasë të zezë. Përballë nesh mësuesi kujdestar, Vasil

Gjivogli, i cili kërkonte llogari, por edhe ndëshkonte me pëllëmbë. Para meje ishte

Orhani, kishte qethur dhe kokën <<zero>>. Pëllëmba e Cilos, i mbështolli faqen,

kokën dhe gishtat e pëllëmbës arritën në faqen tjetër. Surrati iu bë prush i kuq, iu

ndez flakë. Pas Orhanit më erdhi radha mua, isha i nënti. – Po ti? – më thotë. Unë

nxitova menjëherë duke i kërkuar falje, i penduar. Kështu shpëtova nga pëllëmba e

Cilos. Më, nuk u përsërit, një veprim i tillë

93 views0 comments

Comments


Shkrimet e fundit

fjalaelireloadinggif.gif
bottom of page