Vajzat dhe patat e egra
Njoh një grup vajzash
Dinë të këndojnë si lauresha
Dhe të vallzojnë si Ermonela Jaho,
A nuk janë sak pëllumbesha?!
Në stinët e jetës së tyre, vajzave
U pëlqejnë të shtegtojnë larg,
Ndërkohë çoj nëpër mënd patat e egra
Që lypin çdo vjeshtë një tjetër prag.
E çoj më larg hulumtimin tim absurd
Litar më duket vargoi i patave në ikje,
Dhe zemrat e vajzave nuk di pse më duken
Jele që krijojnë, çerdhë për pritje.
Ky dimër
Ky dimër e mbardhi
Buzëqeshjen e ngërveshur,
Mbi flokët e shpupurishura
Bien flutura bore...
Ah, ky dimër!
I përplasi dyert e zemrës
Në breshëri i çorroveli ëndrrat
Ranë pa frymë.
Ndjenja u zbeh në zbraztësinë e bardhësisë...
Shpirti i braktisur
Mban shtërguar emrin tënd.
Në djall të shkojë ky dimër!
Pranvera erdhi
Edhe pa ty...
Robëreshë e puthjes së parë
Ku shkoi puthja e parë
U fsheh në male
Apo në zall,
U mbyt në lumë
A çeli në fushë
Apo e gëlltiti një drenushë?
Ku shkoi puthja e parë?
Avulloi në det apo u bë vullkan?
E rrëmbyen zogjtë lart në pemë
Me zakonin e panjohur
ngritën folen.
Një ditë të pabesë
Do të të zë në çark,