E keni parë “Arturo Ui-në”?! E keni parë sigurisht.
një detaj të mbetet në mendje, i mprehtë ligësisht.
Po sa gangsterë si Ui-ja kanë bërë karrierë
dhe sa vrasës si Xhivola i kanë padronët Hitlerë?!
Xhivola mblidhte kapelat e të vdekurve
që prej armës vrastare kishin ndërruar jetë,
Kapelat kokës së tij i jepnin formën,
por jo trutë e atyre që u nisën tatëpjetë…
Mendova se qe kapriço e forcës dhe kaq...
e kisha harruar Xhivolën në fëmijërinë e largët,
kur befas një vdekje më trokiti në gjak,
ç’tronditje të tmerrshme kam ndier sa kaq!
S’e pata dëgjuar kurrë zakonin makabër
që rrobat e të vdekurve të dhurohen për të gjallët,
gjithnjë e kam gjykuar Xhivolën si monstër,
por koha nuk pyet nëse je i mirë a i poshtër.
Në mokrat e makthit realiteti të bluan
dhe jeta me vdekjen aty qesh e luan,
kur ke njëzet vjet që ke filluar të vdesësh,
dhe pemën e jetës ta kultivosh a ta presësh.
Se kurrë nuk kënaqesh në jetë ç’gatite,
se fillimin e fundit e sheh në krye dite,
dhe vesh një këmishë të re nga togu i vjetër,
larë, hekurosur në kremastarin e gjelbër.
Këmisha e radhës ka qenë e një plaku,
që jeta e griu e prostata e mpaku,
që e shoqja për bamirësi e fali në kishë,
iu dha një emigranti, punëtor hekurkthyes.
Në tekstilet e Çikagos këmisha qe prodhuar,
nga gra emigrante qe qepur e kopsuar,
dhe kuadratet e errëta si hoje renditur,
ku grerëzat mjaltin me kohë kanë grabitur.
Ndaj s’pati shumë fat kjo këmishë azilante