Ju jeni...
Nga Fatmir Terziu
U hollua astari blu. Shirat e ëmbël pthuqin detet e qeta,
kënga e kumurive dehet në erë,
mbrëmja dremit me hallet e veta,
dita shuhet mbi poterë,
çfarë qëndron në mes,
pikturuar,
ujëra të turbulluar, në muzg ju shfaqeni,
kohë e qëndisur në thes.
Horizontet lindin dhe fshihen natën,
tinguj kënge
çdo yll i vogël në mënyrë të paimagjinueshme të ndritshme,
ëndërron në gjumë,
rropatet,
njëri gërmon në zemrën tënde,
sa larg shkruhen fatet.
Tingujt ju zgjojnë butësisht
mëngjesi shfaqet duke ju lotuar më shumë. Ju jeni
pafundësisht,
ëndërra të pafajshme .
Male dhe kanione, të kripura dhe të ëmbla,
ujëra që shponi retinën time. Ti je e imja,
dashuria,
jeta, transferta dialektike,
Shtëpia, … dhe përgjithmonë vetëm një
Nënë magjike.
Ju jeni … Nëna ime!
