Jeta Përrallë...

‘’Takimi fatal ndërmjet jetës e vdekjes nuk ndodh kurrë’’Metrodoni!

Pregatitur nga Arqile V Gjata!

Jeta Përrallë...

Çast pas çasti e jetojmë,

të urtë, të sinqertë

si femija

përralla të bukura besojmë!

Të kërcënuar nga frika,

luajme nëpër erë

(mos përrallat zhduken),

me dashuri na vrasin entusiazmin.

Vetvetja përkundet ne djepin e kohës,

të gjithë shkruajmë në pentagramin e përrallave...!

Vdekja ëndër!

Na vjen për të qarë,

çelesin e saj e kemi tatuazh në gjak!

Kur tmerrohemi prej saj...

Besojmë ëndrrën si luan me ne,

pastaj,

me sy te ndezur zjarr, hidhemi mbi dashurine!

Në duart e saj duam të vdesim!

Shkurt, 2013

2-NJERIU I VETMUAR

Njeriu i vetmuar, i fuqishem

ne hallin e tij,

me nje cante kraheve, mbyllur brenda

frymes se vet...

Gjithshka rreth tij ...

Ngjan me statujat e shenjta.

Ata,

të gjithë bashkë jetojnë të vetëm,

shtypur prej ajrit.

Njeriu I vetmuar, dhimbjet ia ka dhuruar

Kryeveprave,

ai jeton …ka dicka të rëndësishëm,

vdes i vetem, ashtu

si në gjumë me koken nder duar!

3-NUK PATA KOHË TË QAJA

Me zërin e vjeshtës erdha tek ty

kur era valëviste gjethet.

Unë jepja e merrja me buzët e tua,

kur ti putha ata sy

nuk pata kohë të qaja,

m’i thave lotët me puthje!

Qava me ngashërim

kur era...

të zhveshi,

të bënim dashuri!

4-MEDITIM DIMRI

Gjithmonë përshëndeteshim të heshtur,

vetëm me një puthje.

Tani, që dimri erdhi,

pëllumbat nuk fluturojnë kur bie shi!

si kalamaj,

hipëm ne çatinë e një kopështi

për të parë,

se si pullumbat puthen,

tani ,

në kohë dimri!

5-MEDITIME VJESHTE

Mendohem të krahasoj jeten

Me buzeqeshjen…

Por vallë, a është e qeshur?!

Pasi,

vetëm shiu mund të na e thotë te vërtetën.

Nuancat e vjeshtës

I ngjyen shiu,

i mbarsur nga stina e verës

e nxehte, e harlisur!

6-KOHA ECËN...

‘’Njeriu është masë për çdo gjë’’

Pitagora...Dhe pse ishte thënë:

‘’Bota do të shuhet’’,

Ajo peësëri ecën…

Ja njoh hapin, ajo ecën me mua!

Bota,

Tashmë është një relike,

Vetëm tik-taku i kohës së shpikur!

Ejani…

T’ja ndërtojmë muzeun,

Aty do gjejmë heshtjen e saj,

Pa zemër e gjak!

7. Kur dashurova kukuvajken

Shumë pak e dinë...

Duhet jetuar edhe me

kukuvajkën!

Qava...

kur këndoi në festën tonë!

Në pyllin e melodive...,

kënga e saj ka dhimbje,

dhe në kohë mjegulle,

mbi flokët e pemëve,

këndon këngën e saj

të çuditshme!

M'u dhimbs...

Sa shumë lëndohesha,

kur ajo vajtonte për jetën!

Lodhej kukuvajka ditënetëve të syrit,

që erdh' e u bë tek unë

poezi!

Dhe kukuvajka dashuron,

dremiti në fytyrën time...!

Në çdo stinë,

në qiellin e kohës,

këndonte kukuvajka!

Një ditë prilli,

tek kukuvajka,

m'u tret shpirti!

Tani, ajo,

këngën e ikjeve ka si kujtim!

Përqafojmë njeri-tjetrin si relike...

Dashuria për kukuvajkën

për mua,

mbeti legjendë!