ILUZIONET ...

ILUZIONET ...

Odise Kote

Në brinjë të erës, në brinjë moskuptimesh, në acar, rendën Iluzionet. Rranë, u gremisën në hone tmerri. Lodhur mëkatesh, mugëtirës, humbinës, në mjegullnajë, përpirë pandehmash, nga heshtja dhe terri.

U gremisën, si vdekja kur vdes brenda vdekjes, enigmat që hijet së largu ndiqnin, në askund. Mëdyshjet, ndjesitë prapsuese, shurdhërinë e keqe, si një kotni, si një gabim, si një mos i pafund.

Rranë iluzionet, siç bien gjethet, parandjenja pikëllimi, u shtypën si kryengritje rrebele, shkrumb e hi. Sikur i pamjaftë të ish fat' i tyre, ndëshkimi, bubullimat ç'u sulën mbi to si lubi.

Në brinjë të erës, në kurth pabesish, në acar, mbi gjumë të prishur, nisje të reja, udhëkryqesh në mes. Ikën ato, po mbet' djegia - dëshmi, hiri i bardhe, mokërbluarje gurësh brerje e ndërgjegjes, pendestarë kujdes...!

VDIQ DHE KY RRAP I MOÇËM ...

Iku siç ikën Njeriu, ky rrap i moçëm me dy shekuj jetë, dimri zemërak, era, suferina e rrëzuan përtokë. I mori me vete triumfet, flijimet, zërat dhe hobetë, iku ky Muze - Memorie nga kjo botë.

Ikën festat, dasmat, mërgimtarët, në udhët e gjata, përmallimet , e shkuara jonë, e përbashkëta. Kujtime të lënduara kërcasin tani si degë të thata, të paplota, me shpirtra krejt të zbrazëta.

Iku rrap i moçëm. Foleja e zogjve, degëmbushuri cicërima e këngë. Abetare takimesh, shkruar fshehtas në lëkurë të rreshkur. Vegja e diellit që mblidh' burrat e mençur në kuvend. Katedralja e bekimit të jetës.

Vdiq siç vdes Njeriu, ky rrap i moçëm me dy shekuj jetë. U prehtë në paqe të vërtetë ...!