Hibride djerse
Fatmir Terziu
Kam njëzetë vjet me gjuhën e Tjetrit,
të gjitha këto vite me “Aj”
“unë” nuk është më “Unë”
është një “I” me dhe pa skaj.
“I” jeton pak ndryshe. Fle më pak.
Mezi ëndërron. Dashuron shumë më tepër.
Lulëzon në rrënien e gjetheve të vjeshtës,
thinja që vijnë me dimra.
udhëton përditë heshtur dhe shurdhër.
“I” s’ka frikë. Ka lidhur një kontratë me burrërinë,
një burrëri në një rreth të panjohjes. Rreth ftohjes,
gjaku një udhë e largët,
“I” fsheh veten prej tij,
gjarpri i padukshëm fshihet.
A mund t’i rezistojë të keqes vetëm me të keqen?
“I” zgjat hapin mes shiut në botën ujë,
fytyra kultivon hibride djerse. Duart kanë mbetur
në lëvizje, vesh dhimbje
shërron plagë letërsie,
varros të vdekurit e palindur,
komoditetet e fëmijëve të braktisur,
kultivon bimë shëruese në kopshtin e librit,
mbledh fruta, cipalet e botës së hutuar,
enden natën nën pemë,
vallëzojnë me cmirën, hijet, ikjet,
ndërhyn me të vdekurit e gjallë.
Larg saj burri është i humbur në një labirinth të fytyrave.
Është e Diel. Është e Shtunë. Është e Premte…
Është edhe e Hënë.
aty ku tërheq frymë, buzët të palosura
në prehrin e urtisë si mijëra të tjerë më parë.
“I” edhe falet. “I” edhe bën Kryqin… Ajo që sheh dhe di
është shumë për Zotin. “I” duhet ta durojë vetëm atë.
“I” mban vetminë, familjen, botën, mëngjesin ...