Vullnet Mato
Gjyshja pa dhëmbë në gojën e madhe,
qeshte kurdoherë e më quante keç.
Nëna e nënës, jetëgjata me tumane,
qeshi plot nëntëdhjetë e tetë vjeç.
Si ajo plakë gazmore dhe kapedane,
në jetën time, nuk më deshi askush.
Më lëmonte kokën e nxirrte bajame,
nga xhepat e tumaneve, fryrë kaush.
Sikur të më kish nxjerrë nga tumanet vet,
nuk do më kishte dashur aq marrëzisht,
më puthe duar, këmbë, e kokën shpesh,
thosh: Të kam engjëll brenda në shpirt;
Bir i gjyshes, të bëhesh djalë i mirë,
mos puthësh kurrë “Bijën e shejtanit”,
si ai dajua i madh që na vjen i pirë,
me atë të flamosur, nga degët e manit.
Dajua sarhosh, s’më pëlqente as mua,
ndonëse më jepte të thyeja bajame,
se kur vinte me hapa, si kalë i penguar,
kundërmonte të puthura, era shejtane.
Kur arrita vetë moshën e pjekurisë,
u bërë kureshtar, si ishte ajo dreqe?!
Putha buzët e saj, te gota e rakisë,
po bija e shejtanit s’mu duk aq e keqe...
Thashë me vete, ndofta i ka dalë nami,
se nuk dija ç’pësoje, po ta puthje fort,
të merrte mendjen fare, si dajo rrufjanit
kur pas epshit, i binte me çomage në kokë.
Dhe në dasmën e motrës, çakërrqejf,
gjyshes i fola, para shishes me verë:
Putha bijën e shejtanit, sa u bëra dreq!
Ajo atë ditë, qeshi fort, si asnjë herë;
Tani u bëre burrë, -tha-, ndaj jam gëzuar,
po meqë burrërinë, me zuskë ke provuar,
bijën e shejtanit, mos e marrësh për grua,
se të pjell ca dreqër shumë të shëmtuar!...
Comments