PAJTIM XHELO
"Në këtë përkohësi ( tranzicion) që po kalojmë Gjuha Shqipe duket
sikur ka marrë dhe po vijon të marrë vrragët ( plagët) më të rënda ,
si pasojë e drejtimit donkishotesk të vendit nga politikanët tanë të
paskrupullt."
Ndërsa gjithë bota ka ecur dhe po ecën në kahjen e duhur, herë me
dhëmbjet e lindjes e rilindjes, herë me dhëmbjet e rritjes së
vështirë, shpesh me kthime të përkohëshme pas, o me ndalesa të
shkaktuara nga etja dhe lakmia e Luanëve që kanë në dorë fatet e
njerëzimit, herë duke u kthyer në sheshe gladiatorësh për të kënaqur
dëshirat e " të fuqishmëve", Shqipëria jonë ka ngecur në një përkohësi
( tranzicion, siç e quajnë ata që na udhëheqin, ose më mirë na
udhëdreqin) që i ngjan një udhëkryqi, ku rrahin erërat e çmendura të
të gjitha stinëve, të gjithë globit.
Rrugët e këtij udhëkryqi janë pështjellë me një mjegull të dendur gri
dhe shqiptarët po sillen rrotull si fuga, në spiralet e një cikloni,
pa e kuptuar që ky është një ciklon.
Deri kur?
Askush nuk mund ta di këtë, sepse udhëkryqi ndonjëherë mbetet në
mjegullën e padepërtueshme të kohës përjetësisht.
Natyrisht, kjo nuk është vepër e Zotit; jo! Zoti i solli paraardhësit
e shqiptarëve, pellazgët, për të përhapur qytetërimin në Europë, në
Azinë eVogël dhe në Afrikën e Veriut. Dhe Pellazgët e kryen më së miri
këtë detyrë. Pastaj erdhën popuj të tjerë, në fillim fiset greke, më
vonë ato sllave. Ndërsa popujt pellazgë ( ilirët, epirotët, maqedonët,
thrakët, dakët etj) ishin në një ngjitje ( shkallë) të lartë
zhvillimi, në Mbretëri të mirëfillta ( të veçanta ose të bashkuara),
ardhacakët ishin vetëm fise, që nuk arritën të krijonin kurrë
Mbretëri, veç " qytete shtete" ose bashkësi fisnore.
Grekët i sajuan në një " Mbretëri" ku shumica ishin shqiptarë në vitin
1821, Serbët, po ashtu.
Ardhacakët nuk krijuan kurrë kombe, as Perandori, ndërkohë që
pasardhësit e pellazgëve krijuan dy Perandori : atë të Aleksandrit të
Madh dhe atë të Pirros së Epirit . Mos të harrojmë edhe Mbretërinë e
Madhe( të bashkuar ) të Ilirisë me Teutën, e cila bashkoi ilirët,
dardanët, Epirin, po lakmia e Romës bëri që të niste pjerrina e
pakthyeshme e pasardhësve të pellazgëve të lavdishëm.
Perandoria Romake dhe më pas edhe ajo Bizantine, duke i shërbyer
rritjes dhe fryrjes së " Racës" së pastër", që në të vërtetë ishte
vetëm një " krijesë" e sajuar nga ata vet, pas luftrash të gjata ,
nënështroi ata që patën krijuar edhe Romën vet dhe kuptohet, që për të
fshehur të vërtetën e Lavdisë së dikurshme të pasardhësve të vërtetë
të pellazgëve, u rrëmbyen traditat, kulturën, gjuhën, shfrytëzuan
trimërinë, bujarinë dhe fisnikërinë e një populli Par, për të mbajtur
në këmbë Perandorinë dhe " Racën" e tyre të sajuar. Përzien kufijtë
dhe njerëzit, lejuan sërbët të vendoseshin në tokat e Dardanisë dhe
Paionisë...Ngatërruan Ballkanin.
Pastaj erdhi Perandoria tjetër, ajo Osmane. Për ne, shqiptarët ajo
Perandori përfundoi atë që pat nisur Roma e më pas Bizanti... Na
ndaluan edhe mësimin e gjuhës shqipe dhe hapjen e shkollave...Na ngau
në fe të ndryshme...Na armiqësoi me popujt e tjerë të Ballkanit
Atë që Roma nisi për të na vjedhur fisin e për të na humbur farën,
Stambolli e vijoi me marrëveshje të fshehta me dreqin me të birin.
Qëllimi i saj ishte i kuptueshëm për ata që kishin pak mëntë : Të
gjithë myslymanët shqiptarë, tashmë do të ishin turq, kurse të
krishterët grekë dhe serbë. Katolikët, dihet, italianë.
Kaq thellë i hyri këtij qëllimi djallëzor e makabër, saqë i shpalli
luftë shfarosëse kulturës së ruajtur në kujtesën dhe shpirtin e
kombit.
Po shpirti i një kombi dhe kujtesa e tij mbështeten tek gjuha.
Nëse do që një komb ta shpërbësh, ndaloi mësimin e gjuhës së vet , mos
hap shkolla për të marrë dijen, dërgoi burrat të bëjnë ushtrinë në
vende të tjera, të mësojnë në vende të tjera, merrja njerëzit e mençur
në shërbimin tënd. Kësisoj ke arritur të krijosh një hibrid mutant,
nga i cili do të kenë frikë të gjithë dhe do ta urrejnë gjithë popujt
e tjerë.
Këtë u mundua të bënte Turqia me shqiptarët.
Për fat, gjuhën shqipe nuk arriti ta vduiste. E dëmtoi, e coptoi, e
detyroi të lëngonte në një tmerr që zgjati, po për çudi, ajo mbeti
gjallë. E arnoi me fjalë ardhacake të gjuhës së saj të shpërfytyruar e
të shëmtuar, po me kalimin e kohës ato ardhacake shkuan andej nga
patën ardhur, matanë Bosforit. Ndonjë që dukej se tingëllonte bukur,
mbeti...Në fund të fundit , le të rrijë si mike nderi, nuk na prish
punë; tashmë ajo ka marrë shtetësinë shqiptare, është e paisur me
pasaportë.
Është një çudi. Një popull, të cilit i ndalohet gjuha dhe i detyrohet
mësimi i gjuhës së pushtuesit pesëqindvjeçar, e ruan gjuhën, ashtu si
e ka trashëguar nga stërgjyshët e tij pellazgë.
Si shpjegohet kjo?
Ka dy arsye :
E para : ADN E shqiptarëve është po ajo e popullit më të lashtë të
Europës( mbase edhe të botës), pasardhës i të cilit ai është. Të
folurit, gjuha e ruajtur në këtë ADN pra është me rrënjë të thella, ka
zenë vend mbi themele të palëkundura, të bashkuara me shkëmbin amnor
të tokës. Kësisoj, ajo gjuhë është tashmë e përjetëshme, siç është i
përjetshëm edhe fisi i shqiptarëve.
Së dyti : Shqiptari është fara dhjetramijëra vjeçare e mbjellë dhe e
korrur çdo vit vetëm mbi këtë tokë. Gjithçka rreth tij është aq e
lidhur me të, njëlloj si mishi me thoin. Provo të heqësh thoin, dhe do
shohësh që përjeton dhëmbjen më të madhe se çdo lloj dhëmbje tjetër.