Jo më kot i përzgjodha këto poezi nga vëllimi im poetik „Dashuria bekohet në Elbasan“, për të uruar Gëzuar Vitin e Ri dhe për të dëshiruar sa më shumë dashuri tek të gjithë, e sidomos tek miqtë e mi.
Nga Fatmir Terziu
Tek „Ullini i Qejfit“
Rrëshket mes syve nga sfida e Albumit
Çezma e Pal Shuteriqit[1].
Stërkala të padukshme shëtisin
Bota i kacafyt në sytë e saj
sikur ato të ishin tashmë
në buzën tuaj.
Ose, sikurse pritjet e prushta të shuajnë etjen e huaj
të gjithë zogjtë në gudulisjen e mesditës
mbërrijnë për të buzëqeshur në syrin tuaj.
Një sqimë e freskët dixhitale.
Një album memorjesh.
Rrapi i Mansit
Hija e tij e ka lënë një faqe bosh në Histori.
Herë ngrihet një kala e herë një shtëpi
për një dashuri
të përzgjedhur nga qindra
që vizitojnë sinorin e tij. Ai lëshon krenarinë
me krahët e shekujve mbi kurriz
dhe pikturon sytë me sqimë
për hir të dashurisë
së të dashuruarve që ikin e vijnë.
Aty ku pleqtë tymosin harresën me duhan...
Qielli shfleton arkivën këtë mëngjes. Retë
dymbëdhjetë vende mbamendëse
shkruajnë agthet e lëna djerr memorjeve
agimet vetë shtrihen në gjumin endepadalë
këtë njoftim e japin pa fjalë fluturimet e harabelave
mendjet janë të zëna infinit
me të tjera hapësira në zenit.
Hapësirat vetë janë tromaksur këtë mëngjes,
bredhin zbathur në platformën e qiellit
kërkojnë tabanin e këmbëve mijëravjeçare
Rrapi i Mansit, Kroi i Kalit, si kumti i diellit
Burimi i Bankës, përtej bendit,
Gurra e Labinotit, Tuneli i Mirakës, Ulliri i Qejfit…
brenda dhe jashtë fisit, përtej mjedisit
duke pritur të shuajnë etjen tek Çezma e Pal Shuteriqit
Kujtimi i tyre ka humbur me humbjen e gjurmëve të njeriut
shenjave të duarve e memorjeve plot pengje
kallove në gishta e nën lëkura të kolma
edhe pse diku nën ullinj e nën shelgje
ende thurren memorje dashurish me thuprat e njoma.
Tradita i është larguar shumë vlerës
vetëm bulkthat zhukaten të vetmuar si shkopa
i këndojnë këngën e tyre të uritur pranverës.
Kumuritë imitojnë stigmën e fluturakëve,
kujtimi i fushës zhduket me florën e faunën e saj,
retë mbajnë shënimet e dështakëve
bredhin mbi beton skaj më skaj...
Dhe fundi i ditës zbret me hiram
midis Kalasë, Rrapit të Bezistanit, Namazgjasë,
aty ku pleqtë tymosin harresën me duhan...
[1] Elbasanasi nga Kalaja, Pal Shuteriqi, në vitin 1900, ndërtoi një çezmë tek “Ulliri i Qejfit”, që është quajtur si “tempulli” i Ullishtës së Elbasanit, ose Mushkërisë së Elbasanit.
Comments