Nga Arlinda Baftiu
Fustani i zi
(vajzave të dhunuara gjatë luftës)
Në shi po ndez qirinj
një minutë heshtje për
heshtjen e tejzgjatun,
të ndjell vdekjen e njëmijë
vdekjeve të varrosuna në heshtje.
Në shi
po ndez qirinj përkujtimi
për harresat që kujtesa m’i
fanit në dasma
n’krismë a kangë
unë jam nusja e përbuzun.
Në shi
po ndez qirinj për njëmijë
flakët e gjymtyrëve të
pafuqishme
që u dogjën në përpëlitjet e
fundit për dek’
se deka e ambël ashtë
kur ta vrasin buzëqeshjen
në djersë të ftofta para
gjamës së fundit
që më oshtinë përjetësisht
mbi jetën.
Në shi
po ndez një qiri për dritën
në tunelin e përhumbun ku zvarritem
në rreckat e lirisë
pa emër që robnue m’ka.
Fustani i nanës
I butë fustani i nanës si zemra e çikës,
i kuq si turpi që ulet mbi qerpik,
i bukur,
i bukur si pranvera e hershme,
rrej gjerdanit me lule, lule shumë,
vjen tue u ngulfatë shtëngut për kërthizë
ku këputen kordelet e lidhuna nyje për shpirti,
e mbasandaj zvarritet fundit të këmbëve me një dantellë të zbehun që ka marr pluhnin e viteve,
të shkelun me thembra të lodhta….
Nana ka dashtë me ma falë,
e kam veshë kur isha lule pranvere
e rrotullohesha me sy kah qielli
tue i davarit dantellat në ajër bashkë me gazin e fëmisë
Tue u rrit stina, nisa me i njohë aromat e jetës,
fustanit të nanës i vike era kujtime të shkrumosta,
i vike era andrra të djeguna,
shpirt i ngulfatun,
zbehun ish lâ me lot.
Nanë, nuk po më bjen tamam,
asht i ngushtë e i madh për zemrën teme
asht i ftohtë e i lagshtë për ditët e mia
asht i zbehun për dritën që due nanë,
po m’i merr kambët, jam rrxu, jam përgjakë me fjalt’ e plakave,
nanë, un u zhvesha
fustanin e kam palue
në dollapin ku m’i ke lanë ato gjanat që na bajnë ma të forta.
Comentários