Fusha e Klenjës

Fusha e Klenjës

Fusha e Klenjës

Nga Fatmir Terziu

U bekua. U rrit pavarësisht sezonit

fruti u pjek,

dhe dha fryte pafund,

kokrrat e zgjedhura me kujdes zbukuruan

çerepat duke u shtruar me ar.

Cila tokë e kishte prodhuar vallë?

Asnjë fije bar në atë shtrat,

gjembat u zhdukën si me sëpatë,

dhuratë apo fat?

Vetëm një çift i dashuruar ecte dorë për dore,

duke bërë të vetmen zgjedhje.

Toka i bekoi me frutin e saj,

e verdha shkëlqeu si një diell përkore

në mënyrën se si shkëlqejnë dhëmbët

kur një fallxhore,

me filxhanin e saj të ëmbël

lexon fate përallore.

E kështu u tha e u stërtha herë-herës,

kjo ishte patatja e Klenjës!

Raduç

Mëngjeseve me zbardhjen e prushtë,

nëntë male pikëtakohen në një,

peisazhi zmadhohet,

me tridhjetë përqind mbi të.

Kur vjen errësira, gjithçka shitet.

Një herë qëndrova në majë të Raduçit.

Në horizont një ishull u shemb si një bukë çerepi,

por shumë më ngadalë,

hapësira u njom. U shkund Radika prej vendit.

Më dukej sikur po ngas retë për atje,

me shtytje,

për të parë nëse ishte akoma në shitje

Drini i Bardhë mbi Spilje.

Por sigurisht që nuk kisha varkë.

Një zall ishte fryrë nën mal,

me lotë kisha ngarë.

Në pakohë

O vizitor i radhë, i plotfuqishëm,

pjata jote, e bukur ngjan: si biftek dhe jam i gabuar,

ka patate, qepë, hudhra të njoma, barishte.

Ka shije, domate të thara nga dielli i pakët,

raftet aq të thella

duart nuk mund të arrijnë tek kavanozi më i largët.

O makineri të fjalës së harruar,

në fillim isha një mëngë dhe disa palë pantallonash.

Më thatë, ndryshimet janë pas derës:

këtu janë rrobat dhe jetërat e reja.

Këtu është kutia qepëse e zemrës.

Po pse ka vetëm ferra?