Fatmir Terziu
Kur lindi djali im, mësova ‘të fshehtën’ e vjetër të trungut familjar,
babai u ‘grind’ me nënën dhe si shkas,
gërmova në botën e trashëgimisë pa astar,
babai im i vuri nipit të tij laps, libër, fletore nën jastëk,
nëna shikonte nga fotografia e gjyshit dhe i thoshte “mos bëj mëkat”,
nuk ndërtohet e ardhmja vetëm me fjalë, duhet bollëk,
prandaj duhet shtuar diçka tjetër si herët në vakt,
kur nipërve nën jastëk u viheshin histori të shkruara në gjuhë të tjera,
lutje të padëgjuara u thurreshin pa fjalë,
e në ato histori të shkruara, kam mësuar dhe historinë e dy djemve,
njërit i vunë çekiç nën jastëk dhe disa copa guri,
tjetrit një lopatë pa bisht dhe pak grimca rëre,
dhe i bekuan në heshtje të dy ardhëlindjet pa fjalë,
dhe u pëshpëritën atyre ngadalë e ngadalë.
Kur u rritën njëri e ndërtoi shtëpinë e tij mbi shkëmbinj
tjetri e ngriti butë-butë pranë një lumi mbi rërë,
se njëri kishte me vete çekiçin që thyente gurë,
se tjetri kishte lopatën dhe ajo ngulej kollaj në të,
dhe aty mësova dallimin midis përulësisë dhe krenarisë
mësova të dalloja budallenjtë nga të mençurit,
sepse kur Zoti dërgoi reshjet dhe ujërat filluan të rriteshin,
shtëpia afër lumit u shemb dhe u bë rërë për një të pamend,
ndaj im atë e ngrente zërin e tij atë çast me vend:
“Duhen libra, lapsa, të mësuarit s’ke ku i gjen!”
Dhe pastaj u kthye menjëherë nga unë,
me fjalë të buta duke më shtrënguar krahët më tha:
“Ore bir, më mirë shihe vetë këtë punë!”
Por, ki kujdes mos merr asnjëherë mendim të plogët,
se e ardhmja, si shtëpia nuk ndërtohet mbi themel të dobët,
më mirë duro dhe kërko kohën, ose më mirë koha le të presë,
se sa të varësh shpresën në diçka që mund të vdesë!”
Dhe pashë me sytë e mi se si u ndërtua një kohë e tërë mbi zhavorr,
gjysëmshekull i tërë njerëzit i bënë jetës zbor,
ndërtuan me forcat e veta vepra me plane pesëvjeçare,
në fund të gjitha u bënë hi sikur t’u kishin vënë zjarre.
E gjitha ndodhi se Zotin e kishim harruar,
i lejuam dhe madje u kënduam kur ndërtuan mbi rërë,
i ndoqëm me zell në çdo tullë dhe thyem duart nga duartrokitjet,
ishim të gjithë në pluhurin që lë shenjat e thonjve në tokë
dhe klithmat e shpirtrave bëheshin “armiq” në këmishët e copëtuara.
Dhe hamendësoja përditë për diçka pa traditë,
nëse do të ndërtohej mbi rërë pse duhej të kishim frikë?
Duhej të lindte djali im të mësoja përtej në traditë,
në fakt im bir lindi në nëntëdhjetën dhe ju e dini atë vit,
u lutëm në Zot dhe gati njëzëri të gjithë,
e flakëm tutje atë që e kishim frikë,
dhe kënduam të hallakatur të gjithë në korr,
kërkuam ndihmën nga Ati ynë hyjnor.
Sepse ajo që ndodhi në Shtëpinë tonë prapa dyerve të mbyllura
gjithmonë ka një arsye për t’u rikujtuar
morfa në muret e saj ende po thyen dhe rrjedha po nxiton
e shkuara është e mbuluar me lëkurën tonë,
fëmijëria është vrarë si kurrë ndonjëherë
më vjen keq për Atin, sepse kemi mëkatuar
dhe nuk ka mbetur asgjë e mirë nga tradita për të treguar.
Nuk dua të them fajin se e mbajtëm si besprerë,
por mëkati është gjithçka që s’kemi njohur ndonjëherë.
Nëse na do Zoti i Madh, a do të na lejonte të qëndronim para fronit të tij?
A do të na merrte në krahët e tij dhe do të na trajtonte si biri i Tij?
A do të duhej që kjo poezi të shkruhet?
Ashtu si një baba për një baba kur duhet?
Pyes veten përse duhej të largoheshim nga ajo traditë,
kur mbi shkrepa e shkëmbinj i lartësonte shtëpitë?
Pyes tani me forcën e madhe të Fjalës,
kush thotë s’e nuk duhet Fjala e Mençur e Babës?
O Zot i Madh më thuaj çfarë t’i vendos nën jastëk nipit tim kur të vijë
unë jam biri yt, nuk dua ta lë veten pa e mësuar këtë histori!
Comments