Fatmir Terziu: Takimet me shpirtrat tanë …

Takimet me shpirtrat tanë …

Nga Fatmir Terziu

Romanca është një koncept i vdekur. Të paktën kështu thotë shumica pragmatike e njerëzimit. Shumica është e shqetësuar me akumulimin e kontakteve të dobishme, ndaj e bën për të hedhur poshtë emocionet e mbivlerësuara me një afat të skaduar. Sepse të kesh marrëdhënie romantike do të thotë që ke evoluar dhe ke pasur sukses në leximin e veprave të realizmit socialist. Dhe mbijetesa duke gërmuar në pluhurin sentimental të së kaluarës të çon vetëm në... koshin e plehrave.

Unë gjoja i kuptoj këto gjëra dhe gjoja u bindem atyre. Si dikur në lojërat e parashkollorit ku isha një ushtar besnik i Partisë me një çorap të grisur dhe në krah kisha një ushtarake me një pendë imagjinare të veshur me një fustan të huazuar nga motra e saj më e madhe që zvarritej mbi oborrin e vjetër, të parashkollorit. Nga ku fqinjët zunë të kapnin brinjët me dorë për një lloj skene fëminore ku ana tjetër ishte e paimagjinueshme dhe e huaj, dhe padyshim asnjë hirushe. Duhej sharë patjetër bota që kishte Kazanë Plehrash! Ne ishim rehat nga një gjë e tillë e shëmtuar se ngaqë nuk kishim çfarë të hidhnim në plehra, përveç atyre që na lexonte edukatorja në një revistë për Yllkat…

Unë e shikoj këtë oborr përsëri dhe përsëri përpiqem të fluturoj me turbullirë nën urën e memorjeve vetëm me fuqinë e mendimit. Të përplasem në panelin e strukur dhe të ëndërroj të gjitha synimet e mia për të ardhmen në vetëm një çast. Një injorim në kaleidoskopin e jetës. Për të pasur gjithçka. Vetëm për mua. Jo më tre nënat. Jo më atë të tretën… Por nuk mund ta bëj më. Sepse përbërësi më i rëndësishëm i kësaj magjie, naiviteti im, ka kaluar prej kohësh nga data e skadencës. Dhe shtrihet i thërrmuar në fund të kontejnerit të gërmuar përballë, duke penguar si Fluturimin, edhe Pamjen, edhe Bumin në momentin që fluturon larg sipas logjikës së pamëshirshme të kohës së numrit astronomik. Kështu koha endet në pakohë. Në pakohë takoj dhe shoh…, por nuk lexoj më nga ato puthjet e fuqishme marksiste-leniniste në vepra me një kapak të trashë e me një fill të kuq. Lexoj…, ndoshta për të riparë pakohën që ecën në pakohë…

Pranë barkut të argjendtë të enës, i imët dhe i valëvitur si kolibri, Karakteri i një libri të pakohë, mbytet me një birrë të përgjysmuar në dorë, ndërsa halla ende shqetësohet se ka përmbysur filxhanin e kafesë. Pak i pafajshëm, pak i papjekur, pak i ngathët. Një keqkuptim naiv në këtë jetë. Si çdo gjë e panevojshme që hedhim në koshin e plehrave. Cilin do të marr? Dikujt mund t'i duhet.

- Po e pres - më pëshpërit me ankth - ka dy ditë që nuk ka ardhur. Dhe në mënyrë misterioze më pulson. Me një sy kaq shumëngjyrësh Universal. Si kaleidoskopi i jetës së humbur.

- A e di halla jote që je sërish këtu - e pyes me ashpërsi që e zbatoj vetëm për të njohurit e mi më të paarsyeshëm - në vend që të pish birrë, sigurohu që t'i marrësh rregullisht pilulat. Dhe ndalo me këtë risk jete tashmë! Sa saktësisht ju pëlqeu ai! Nuk mjafton që është i shëmtuar, është edhe më i mallkuari i lagjes!

- Aaaah - me buzëqesh vajza e vogël pa dhëmbë - më do shumë, më do shumë! I lë një gjysmë litër për të, që të hajë një kafshatë me të. Unë e ndaj, ju e dini. Dhe që ai të ndjejë se unë jam duke menduar për të ...

Ajo është e dashuruar me një endacak që duket si një ombrellë e fryrë. Pamja e saj lëkurore, duket e keqe dhe në shëndetligësi si e mprehur nga uria dhe e vrarë nga heshtja. Kur ai po gërmon nëpër plehra, askush nuk guxon të vërtitet. Pa qen, pa turistë, pa fqinjë të sjellshëm, nuk mund të quhet profesion një profesion si i atij. Mos fol me askënd. Është koha për të luftuar. Dhe pas tij, trupi dhe veshja e tij mbushen me një pisllëk dhe me një erë të qelbur.

- Shko në shtëpi - ngul këmbë i shqetësuar - dhe gjithsesi Romeo yt i mbledh vetëm shishet se i kthen në dyqan, duke fituar ndonjë qindarkë. Ai derdh birrën. Me sa duket, ai është një person i tmerrshëm.

- Aaaaah - thotë Xhulieta e pabesë me lëvizje të ngadalta – duke kthyer një gllënjkë. Mos ma thyej zemrën. Dhe të më puthësh fshehurazi…, këtë dua prej teje. Përderisa më jep një ndjenjë se kë të dua dhe kë jo...

... Ne individët normalë që pimë birrë me të vërtetë dimë vetëm të japim …, aha e kape, e kape me zgjuarsi. Sepse ne e kemi braktisur veten për tu thelluar në shpirtrat e të tjerëve. Si në një kazan me plehra, nga i cili mund të vjedhim disa modele për emocionet tona gri. Sepse të shikosh nga këtu majën, përmes rrugicës ku bashkon edhe turistë, edhe qen rrugaçë, edhe të pasur e të varfër, nga lartësia e një rrugice unike me një gotë birrë pasdite në dorë nuk është më as një ëndërr fluturimi, por thjesht një vështrim përmes barrierës së të pushtuarve në mënyrë vrastare në kfshatën tuaj. Dhe trishtim. Dhe lodhje. Dhe indiferencë. Deri në përplasjen e ardhshme të ringjalljes së jetës…

- Lëre maa, të tillë frikacakë! E dua në plehra, e dua në plehra!

Ajo britmë fluturon në rrëzë të mendimeve të mia, e lëshuar dhe e tërbuar, e shpëtuar nga pamja e transformuar e karakterit, që i vetësillet esnafit të normalitetit. Poshtë në rrugë, nepukistë të tjerë e tërheqin zvarrë vetveten - të djersitur, memecë dhe të dorëzuar nga çmenduria dhe të operuar plotësisht nga romanca. Të vaksinuar kundër dashurisë.

Përpara se të bërtas ose të zbres shkallët, sytë e mikut tim mbyllen në sytë e mi. Si një prizë e elektrizuar në një prizë të fryrë. Dhe ata më shpërthejnë në lot. Dhe ata më kryqëzojnë në qark të shkurtër me qiellin e rënduar, nga ku rrjedh një shi shumëngjyrësh, kaleidoskopik, Universal:

- Ai? A erdhi ai? - bërtet ajo me shpresën e fundit, por me një shpresë të egër.

- Erdhi i dashuri, erdhi - edhe unë e shpëtoj shpirtin - dhe e pyet ku je. Dhe piu birrën e tij. Dhe unë të putha...

Dhe pastaj, falë jush, munda të fluturoja me shpejtësinë e mendimit nën urën e oborrit të mendimeve që bashkojnë tre nënat e parashkollorit me nënat e pakohës. Dhe për të goditur panelin e Shenjtë i rikthehem narrativit. Dhe aty sërrish rifilloj të ëndërroj të gjitha qëllimet e mia të dërrmuara. Dhe ndoshta e bëj për të ndjerë jetën. Dhe ndoshta të kthehem te vetja. Dhe t'i them vetes që ende duhet ta dua edhe pakohën që endet si në pakohë. Edhe pse bota po përpiqet ta shndërrojë në një bukë emocionale.

Pakoha…E shëmtuar dhe e keqe si një ombrellë e thyer... Më duhet vetëm të mësoj ta dua veten çdo ditë edhe në pakohë. Sepse ndonjëherë takimet me shpirtrat tanë ndodhin pranë kontejnerëve të plehrave, ku nuk duhet të heqim dorë nga gjetja e vetvetes për të bërë artin e duhur, narrativin e nevojshëm...