Të gjitha kombet janë mikpritëse
Nga Fatmir Terziu
Në këtë pikë ndryshon një gjë. Prezantimi. Dhe pse? Sepse, secili kërkon të prezantohet ndryshe. Por ama, e thënë shkurt, nëse hap dritaren e jetës pak më mirë, kupton se janë njësoj. Ndahen në mikpritës dhe në jomikpritës. Mikpritësin thua se dihen? Nejse, le ta pretendojmë… Të pamikpritësit janë të neveritshëm në mënyrën e tyre. Dhe kjo ndodh atëherë kur s'duhet. Ndryshe është sikurse dihet, sikurse kuptohet. Sikurse kuptohet nga zgjimi. Zgjimi që bën vetë Njeriu, vetë i zoti i vetvetes, vetë vendi, zona, krahina, qyteti, fshati…
Le të mbesim tek vendi. Vendi ku jam prej dy dekadash e më shumë.
Vendi, sikurse qyteti, sikurse zona dhe … tërësia e tij, zgjohet në një nxitim të gëzueshëm duke gëlltitur mbi 250 gjuhë. Një koleg, emrin e të cilit e kisha dëgjuar nga një tjetër vendas, dhe gruaja e tij, një zonjë e respektuar e zonës, na fton menjëherë në shtëpinë e saj, të blerë së fundmi me para të kursyera nga puna e tyre në vite.
Jemi në Mexborough.
Mes thinjave, shoh dhe lexoj përpjekje ndryshe të ndryshimeve të jetës së përditshme. I ndjej si kokoshkat e dala nga mikrovala e mërzisë. Ndje se shpresat e vogla dhe përgatitjet e mëdha fillojnë të kërcejnë. Është sikur bota është në rresht për spektaklin e pranverës që zhuzhurrin. Lulëzojnë sythat e ndrojtur të bisedës së mbytur dhe flladi i kuriozitetit sjell pulëbardhën e parë. Pulëbardha ka fluturuar nga Scarborough. Në fluturim e sipër ka rrëmbyer në sqepin e saj lajmin e zhurmshëm. Nejse lajmi është lajm. E kujt i intreson në fakt? Ne do të jemi bashkë. Dotë jemi edhe për disa orë të tjera. Pastaj do të jemi në një udhëtim miqësor në qytetin bregdetar britanik! E ndoshta atje në Scarborough do të kemi kohë të ndajmë ndonjë shpoti. Ndonjë shpoti që vjen nga deti. Shpoti që ndjehet në lëvizjet që lëngëzojnë nga ambiciet në modë dhe ku sekretet flluskojnë.
Dhe syri, si piktori i parë, që skicon në telajo bën harakirin e vet. Ndjen lëvizjen postmoderne në udhëtim të parë drejt kësaj zone. Zonjat i nënshtrohen dietave shtazore me oksigjen dhe marule, dhe gjysma mashkullore e klasës gëlltit barkun në nderim të përpjekjeve masive publike. Unë dhe kolegu im gjithashtu shkojmë si të uritur për ndonjë ide. Idetë na duket se trazohen me vetë pamjen përballë Limanit.
Aty bëhen palë pulëbardhat. Ato na sfidojnë. Zbardhin tërësisht në nuancat më të fundit të platinit dhe epilojnë trupin në shkëlqimin perlë të rrezeve të diellit. Një pamje drejt sofistikimit. Pamja shpërthen mes syve tanë, e përzier me pritjen e mprehtë të takimit. Trazohet me zhurmën e spirancës së anijes së madhe. E ndjejmë. E ndjej, atë madhështi të kapluar të fillimit aristokratik. Do të na transformojë.
Për çfarë po flas! Ajo tashmë po na shndërron nga buburrecat e pashpresë të kulturës së vogël në flutura luksi, në feniks stili!
- Zot! A janë ato këpucë „Gabor“?
- Jo, vetëm „Zara“ dhe në një shitje shumë të mirë.
- Kështu mendova, ku do të shkonte rroga e profesorit për një palë „Gabor“.
-Mos u nxito te jesh i lumtur Burri im fiton mjaft mirë, thjesht nuk më pëlqeu asgjë në Leeds në dyqanet ku ai shet këpucë të shtrenjta.
Më njeh? Sa marramendëse jam kur bëhet fjalë për elegancën?
- Mmm, të njoh, po. Elegancën tuaj mund ta gjeni gjithmonë në Primark.
I shtangur nga një dialog kaq i mrekullueshëm, e kthej mendjen tek batutat e fshehura të lojës sonë sekrete. E diku syri ngulet tek kostumet e banjës. Këto gjethe fiku të hipokrizisë së pas-Edenit, që kalojnë kohën e tyre nën shtresat kulturore të rrobave tona të reja. Dhe dita e festës po afron. Dhe nënteksti ende shkëlqen në ëndrrat tona si nxënësi i Satanait.
Çfarë do të mendonit nëse do të ecnit nëpër një sfond me proshuta? Shishe shampanjë, tufë frutash të shtrenjta ekzotike, lëng i shtrydhur, dhuratë për … miqtë nga mikpritësit, nikoqirët, nuk mendoj për asgjë.
Përpara meje, në mes të kortezhit të gjallë të larmisë së stilistëve, fjalëve dhe aromave, më shfaqet reklama e një xhakuzi, me sytjenat e varura, ndryshe si mund ti quaja mustaqet që bëjnë harakiri në butësinë imagjinare, eh dhe një shkëmbim i paperceptuar, as i shkruar, as i penetruar gjetkë. I dashuri i bukuroshes po pi duhan dhe brenda, me rroba banje, pastori ndjesor po vjen ngadalë. Sytë e tij të vegjël shkëlqejnë si koktej me ullinj dhe një avull foke mbulon kotësinë.
Komplimente, pasthirrma, lidhëza dhe pasthirrma. Përpjekje të rreme për të mbledhur kuptim. Pamundësia e dënimeve joshëse.
Pika.
Gjysmë ore palestër verbale është mjaft e mjaftueshme që unë të kthehem në zakonet, në botën e vogël të rehatisë, të jem vetëm me veten. Dhe me mendimet tuaja që ndoshta pasi ta lexoni do të ma riktheni, si shenjë kafeje, … kafeje të papirë.
Dhe me miqtë e mi, sidomos me ju në largësi, ëndërroj të takohem një ditë, nga të katër anët e botës, në një livadh ku dielli gris leckat e mjegullës që të gjejmë njëri-tjetrin. Ndoshta jo si në këto pamje, eh.. jo ndoshta si në këto vargje, …vargje në dalje. Gjatë daljes më jepet një tas ëmbëlsirë për të lënë bakshishin tim prej pesë kilogramësh për mikpritjen.
Jashtë, ajri i freskët i pranverës gërvisht xhamin e transportit tonë si letër zmerile dhe gdhend siluetën e një kujtimi aq fleksibël si një palmë duke ringjallur si një gllënjkë kafeje atë që kemi ndërmend ta propozojmë në ndalesën e parë.
Ore a ka kafe express këtu?
Jam në Scarborough, gjerdani i Oqeanit, epshor i shtrirë mbi mishin gri të pavdekshëm të Ujësisë. Endje nëpër panjohje! Kodër dhe fushë angleze, tipike, gjuhë me diksionin e Yorkshires dhe pamje jete, me jeshilllëk të pashmangshëm.
Gjithçka bashkohet në katin e poshtëm, në një mjedis luksi, një hotel falas për ne miqtë e ftuar në këtë udhëtim të bukur. Jemi nën kupolën e reklamave që kanë shëtitur në mendjen e artistëve, vizitorëve dhe protagonistëve në skajet e ndryshme të botës. Pritja e radhës për takimin tonë fitohet nga vitet e suksesit iluzion, nga gara me ambicie, nga ndarja me ëndrrat. Sytë e lumtur dhe të lodhur ringjallin kujtimet që na zhveshin syzet nga mjegillimet, sikur të na thonë:
- Jeta nuk jetohet vetëm, kur gëlltitet gdhënjk me verën e miqve! A jemi në mikpritjen tonë?!
Ej, më duket vetja sikur jam thjesht një djalkë, një djalë! Pra, për çfarë pesë kilogramësh shtesë peshe bëhej fjalë?
U shtuam në peshë për pak ditë dhe nuk u kujtuam se sofra ishte sërrish me pak bukë e kripë. Të gjithë mirëpritjet janë njëlloj? Dhe në mes të kësaj aradhe të ndjeshme, por dhe cfilitëse, ndjeva se të gjithë kombet janë mikpritëse…, e këtë e them ndgadalë e me nge, por kurë si ne!
Comentários