Shkrepësja kineze
Tregim nga Fatmir Terziu
Trokitja e përshkruajti më bukur në veshët e Nirbës atë dorë. E lehtë, e ndrojtur, si një kukull prej lecke të përdorur gjatë. Linda zgjati dorën dhe i dha shkrepësen me dy fijet e fundit të mbetura në të. Nirba u shkëput nga minderi dhe thuajse me një ngushtim në gjoks mori frymë thellë:
„Faleminderit shumë moj bij! Por kam harruar të dëgjoj lajmet sot. Di ndonjë gjë?“ – i tha Lindës, ndërsa me duar e mbante gati sikur të ishte shpëtimi i saj, atë shkrepëse të vjetërruar, që në ballinë kishte një flutur të verdhë, e skeletin e kishte strukur në një kutizë të fortë me copëza të holla druri.
„Po. Do të bjerr një kometë, thanë lajmet. Halle… e kishte emrin“.
„Si the?“
„Kometë do të bjerr nga qielli. Emrin e kishte…“
„Halle…, eh, edhe sikur hale ta ketë, një më pak moj bij, por si të mos ishte halli për ty, eh, ku ku çfarë them unë. Shush moj gojë, shush. Gazetat të pyeta moj bij, jo …“.
„E mirë, de mirë. Gazetat thonë se pensionet do të …“
„Mos më thuaj se …“
„Jo në fakt do të shkojnë më pas në vite. Do të dalin njerëzit në pension sipas moshës, duke u rritur që tani. Unë përshembull i bie që të dalë në pension kur të jem 67 vjeçare.“
„Po për mua kishte ndonjë lidhje kjo? Mos ma kanë çuar dhe mua, në dreq…?“
„Jo, thonë gazetat se do të shpallet njoftimi për ju në Gazetën Zyrtare.“
„Pra, sa thonë do të rritet?“
„Ka disa kategori, por në përgjithësi, 10 përqind.“
Nirba Gribara, një grua që sapo i ka kaluar të gjashtëdhjetë e tretat, që vetëm dy javë më parë përcolli bashkëshortin për andej nga Parajsa, sapo firmosi pensionimin që i takon nga i shoqi. Në moshë të saj ajo nuk mundi të punonte. Kështu ajo vetë nuk gëzoi pension. Sa ishte i gjallë i shoqi, një ushtarak karriere, ajo mburrej dhe mjaftohej me pensionin e tij. E tani, sërrish mbush sytë me lotë dhe falenderon trimëritë e tij që ka mundësi të ketë ende nga pensioni i tij, sipas ligjit përkatës.
Kur u dashurua me ushtarakun, Pandi Gribara, Nirba Gribara, ishte thuajse gruaja më me fat në atë fshat të thellë malor. Si ushtarak që ishte, ajo brodhi pikë kufitare, më pikë kufitare, dhe mbajti frymën e saj familjare nëpër godina ku rreth e qark vinte era fasule. Dhe fati nuk i dha ndonjë fëmijë. E kishin lodhur fatin në kohën e rinisë së tyre, me shpresat e transferimeve në një qytet të mirë, dhe kështu sa ishin të rrinj e shtynin vetë fatin e një dhurate nga Zoti. Kur i kapërcyen të pesëdhjetat e kishin të vështirë të kishin më fëmijë, eh, asokohe. Dhe kështu, që në atë kohë, Nirba Gribara, thuajse e kishte humbur besimin në çdo gjë.
Gati tallej e shakatonte kur dëgjonte ndonjë gjë që thuhej me të madhe se do të bëhet kjo, apo do të … rritet pensioni. E kështu me një fytyrë gjysëm të zhveshur nga buzëqeshja reale, ajo u shkund në sytë e jeshiltë të Lindës, e pasi e shkrepi shkrepësen kineze me dorën e majtë, në të djathtën e mbajti cigaren e ndezur dhe menjëherë nxorri tym turfullak nga goja. Ndërkohë nxorri një lapës nga nënkresa ku kishte mbështetur kokën. Me të filloi të bënte ca shënime, e më pas ca llogari aritmetike. Në fillim shënoi, fustani i nusërisë do të kushtoj një milion lekë, pastaj bëri llogari dasme, dhe shifra shkonte në pesë milionë të tjera. Pastaj shënoi pesë milionë e pesë qind…, ofshau dhe e futi në kllapa. Ah këto lekët na i ngatërruan kohërat, tha me vete. Nirba Gribara fliste ende me lekë të vjetra.
Linda e habitur e ndiqte me një sy në letër, e me një sy gati të ngulur në një sirtar që mbante në kurriz një dryn të madh. Nuk e kuptonte atë masë shifrash. Linda nuk kishte parë në vetvete me sytë e saj një ushtri numrash kaq të mëdha që flisnin me miliona lekësh. Dhe si të ishte e ndonjë njeriu me uniformë, iu duk se do ti duhej të nënshkruante formën më të re disiplinore, që të bëhej urdhër gati-tu para tërë asaj ushtrie shifrash që zbriste në të bardhë, Nirba Gribara.
Linda e kuptoi se po bënte shaka, por sërrish i duhej një pyetje, edhe pse mund të ishte një budallallëk i madh.
„Dasëm?!“ pyeti ajo e habitur Nirbën, duke hedhur sytë sa andej e këndej në një formë sprove për të qenë e qetë, se askush tjetër nuk do ta kishte dëgjuar atë pyetje.
„Po, po... është me të vërtetë përgatitje për një dasëm!“
„Dhe kush do të martohet?!“
„Oh, ke të drejtë, po! Unë e kam fajin nuk i kam bërë ftesat. Vetëm ato të shkreta e sqarojnë atë që duhet. Por rri... prit! Ja, ta them unë! Gjithsesi, pak rëndësi ka, por i gjithë preokupimi për këtë dasëm është aty! Gjithsesi, e kupton....“
Heshti një copë kohë. Pastaj mblodhi duart në gjoks dhe ofshau lehtë. Oh, o zot, më duket se…
Duke parë Lindën të shushatur, Nirba Gribara bëri një buzëqeshje të lehtë dhe të pakuptimtë, si një foshnjë kur i tregohet një objekt i ndritshëm. Edhe Linda buzëqeshi. Ishte po aq e këndshme për të sa për atë që ajo përmendi vetëm pak momente më parë dhe nuk u përpoq të zbulonte emrin e personit që do të martohej. Pastaj pëshpëriti me vete. „Dasëm. Eh. Martesë. Sa vetë e dinë se dasma është një hajdut i madh, sa veta e dinë? Të mundosh dhe të mashtrosh veten me traditën e një fati të kthyer në hajdut postmodern, kaq e ëmbël, kaq dinak!“
„Është seriali ynë vetëvrasës,“ tha Nirba Gribara, pas një pëshpëritje të gjatë me vetveten. „Pra, ka një të vërtetë në këtë mes. Është vetëm një projekt, që ju e keni pasur në mendje?“
„Mos u lodh kot, tani shiko këtu në këtë shkrepëse. I shikon këto numra. Janë hesapet që bënte im shoq dyzetë e pesë vite më parë kur ne ishim në majë të Gramozit!“
„Më habite. Paske gjithë këto vite të mbetesh sërrish e zhgënjyer.“
„ Jo. Nuk jam e zhgënjyer tashmë. Kjo dasëm sidoqoftë do të bëhet. Dhe ti do të jesh e vetmja përcjellëse e nuses.“
Nirba Gribara dhe Linda filluan të shikonin njëra-tjetrën në heshtje. Linda gati po e humbiste durimin. Në të njëjtën kohë mbante diçka të rrëndë, një grimë fjalësh që i shtrëngonte me forcë nën dhëmbë. Nuk donte tu besonte atyre fjalëve që i prodhonte brendësia.
Nirba Gribara, duke mbajtur shkrepësen kineze në dorë, eci disa hapa nga cepi në cep dhe vetëm kur e kishte marrë veten filloi të fliste ngadalë.
„Dhe nëse nuk pranon, të jesh ti Linda e dashur, shoqëruesja e nuses, nuk ka problem. Ajo, pra ajo nuse do të vishet, e ajo dasëm do të bëhet sikurse është përllogaritur në këtë shprepëse kineze“ tha ajo, „sepse, do të jetë një jetë e re, do të jetë një transformim i madh i të gjithë atyre ëndrrave që janë mbledhur vite e vite bashkë nga dy protagonistë të… ! Zgjidhja është e jotja, por nëse do vendosësh ndryshe, do të të lutem, sigurisht me një kusht, të qëndrosh sa më larg kësaj dasme.“
Linda ishte gati e përhumbur. Nuk donte ta besonte, jo vetëm atë që dëgjonte, as atë që i kërkohej, dhe as ato fjalë që i shtrëngonte nën dhëmbë.
„Po, kjo dasëm do të jetë ndryshe, më kupto mirë,“ tha Nirba Gribara, duke u ulur dhe duke i shtrirë duart e lodhura në prehër.
„Diku në restorantet e qytetit kam vendosur të shtroj banketin ... Në menu do të ketë ushqim të bollshëm, por nuk do të mungoj fasulja, pilafi, çaji i malit dhe djathi i bardhë. Do të ketë si fillim nga një kaçurel për çdo të ftuar, eh, çfarë të them unë ty. Kaçurel është një përzierje, një teke ponç dhe një teke fërnet. Dhe nëse do ta dish më saktë, ja atje në atë bllok i ke të gjitha me radhë. Me pak numra, me pak fjalë…“
Linda u drodh. Nirba Gribara ishte gati e dorëzuar. Trupi i saj kishte mbetur si një rrobe e varur në një tel, por që ka formësuar një trup të imagjinuar, duke ndejtur në minus njëzetë gradë në telat e nderjes.
Nirba Gribara ishte nisur… Dhe në imagjinatën e saj zbrisnin ngadalë shënimet e atij blloku që tashmë kishte para vetes dhe po e lexonte Linda. Po aq dhe fotografitë iknin para syve të saj si ushtarë të padisiplinuar, secila më rebele dhe më shpërfillëse se e para. Dhe në të gjitha këto foto, ajo e pa tashmë fare qartë, se kush ishte nusja e asaj dasme, që kishte tashmë një ikje të qetë, të pandjeshme, të ftohtë, madje edhe të ngrirë! Sytë e Lindës kishin ngecur mbi një supë verore, të ftohtë si akulli, nga ato supërat, që Nirba Gribara, gatuante dhe priste ndonjëherë me orë të tëra të rikthehej nga shërbimi kufitar i shoqi i saj, Pandi Gribara.
Pastaj zbriti sytë në një fotografi tjetër. Aty ndejti më shumë. Dhe aty nisi të lotoj më shumë. Ishte një fotografi me po atë shkrepëse në duart e ushtarakut Pandi Gribara, duke nxjerrë nga brenda saj një unazë.
„Ç'kuptim ka kjo unazë e dalë nga kjo shkrepëse kineze?“ – pëshpëriti Linda, duke filluar të kuptonte tashmë se dasma e parapërgatitur e zonjës Nirba Gribara sapo kishte filluar.
„Nirba Gribara tashmë duhet veshur si nuse. Po si? Duhet që dikush të ndjek me kujdes tërë atë plan e atë program që ajo kishte shkruar ndër vite. Të shkruarat e tilla nuk fshihen kurrë! Edhe kur mbahen në një shkrepëse të tillë kineze!“ Foli me vete Linda dhe shtoi, ah, prej atyre shkrimeve vetëm njeriu është një dalje e detyruar, ose thjesht detyrohet të dalë. Unë, unë ku duhet ta mbaj këtë shkrepëse kineze?!
Comments