Ja. E ndiejmë rrokadën e viteve,
çfarë ndiejnë sytë e mi,
duke ngritur gotën, duke pirë,
rrëmojnë mes miteve,
të rizgjojnë artefaktin më të mirë.
E sytë tanë? Ku vanë?
Thërrasin, ndrojtjet e rinisë sonë,
që të risjedhin udhën tonë, më pranë.
Ti hesht, më shikon, ngrin si një ikonë,
ndërsa me heshtje miratojmë se koha na kujton
mijëra vjet ekzistencën tonë.
Por që rrokada të mos na gjej buzët bllof
si një mbretëreshë më fton
të mbushim gotat me fron.
Një botë tjetër, mbush e zbraz gotën e trazuar,
e lëngët, e ardhur si burim me forcë mbi shkëmb,
dhe mund të ishte ndryshe përveç se urimi Gëzuar,
që përkthehet në një këngë,
mes puthjeve tona duke e kënduar…
… në vetën e dytë, të tretë, por gjithnjë si më parë
që kjo rrokadë e përhumbur në fjalë,
të na sjell një vit më të mbarë.
Dhe kështu e ndjej nëpër buzë në fakt
është një Gëzuar me artefakt.
I dashur e nderuar miku ynë Profesor Fatmiri, Gëzuar Vitin e Ri 2025! Urojmë përzemërsisht, që filmi i jetës tuaj familjare të ketë vazhdimisht kolonë zanore meloditë
më të bukura të dashurisë e lumturisë, dhe në fushat e krijimtarisë të korrat më të mira!
Kozma Gjergji
Venecia, 31 dhjetor 2024.