Depresi à la ...
Nga Fatmir Terziu
Unë jam përsëri në kamp kështu që ai nuk mund të shihet! Për aq kohë sa mbaj mend, kam qenë gjithmonë në një lloj kampi! Fillimisht isha në atë socialist, më pas u gjenda në atë kapitalist dhe prej 24 vitesh jam në tranzicion mes të dy kampeve, me ndalesa vjetore disa orëshe midis rrethimeve fosforeshente të Eurotunelit, d.m.th. sërish në kamp, por i përkohshëm dhe luksoz.
Unë negocioj iluzionet e mia dhe i shkel nën sedilje që të mos konsumohen si një lloj detergjenti. Rreth e rrotull, rregull dhe disiplinë e mbushur me njerëz. Ky pranë atij. E dashura e tij, e dashura e Tjetrit…. I dashuri… Të dashurit… Makina ngjitur me makinën. Anglia po shkon në shtëpi në Angli. Franca ulet në Francë. Në mes, një zonë e tregtisë së lirë ku individë të ndryshëm nga etni dhe kultura të tjera vërshojnë si grerëza mbi ofertat e lëngshme për shitjen e alkoolit dhe parfumeve. Njerëz të gënjejnë! Dhe ata duan të kenë erë të mirë! Konsumi detyron.
Nuk mund të parkosh para shtëpive vetëm me xhepa të zbrazët dhe me kokë plot me kujtime verore të gjalla, me të cilat asnjë selfie në Facebook nuk mund të të bëjë yll. Kam nevojë për një birrë! Kjo siguron të paktën pesëmbëdhjetë metra famë dhe lëkundje të gjuhës nga ata që ju rrethojnë, ndërsa kaloj me krenari pranë tyre, me oqeanet e birrës në miniaturë të Francës dhe Belgjikës përpara meje, duke fishkëllyer surfimin e fundit të gazuar të verës për fantazitë ziliqare të konsumatorit gjithnjë të etur: Hoogarteeen, stella artoaaa, leffffffff... Pëshpëritje dhe qeshje nga Evropa joserioze deri në Anglinë e vrenjtur, para së ardhmes dhe martesës së rregulluar me ndonjë Brexiter që ende sheh ëndrra, si një i mjerë pa asnjë trashëgimi dhe tituj.
Të gjithë hanë si herën e kaluar. Hamburgerë, donuts, briosh, patate të skuqura, kikirikë, gjevrek me çokollatë, çokollatë pa pretendime cilësore dhe pa efekte ushqimore, asgjë që është bërë në një linjë montimi plastike. Mbi mjetin e hekurt një xhungël përreth, kokat janë të dala, të shtrira deri në mëngën e fqinjit. Kurioziteti i thashethemeve, kjo fazë e fundit e evolucionit njerëzor, lulëzon sinqerisht në një mjedis kampi, ku „goditja“ e panikut të një fqinji do të thotë një rast i lumtur për të shkurtuar pritjen e lodhshme përpara se të zhvendosesh nga një vend në tjetrën.
Nuk bëj përjashtim. Unë nuk jam i interesuar padyshim për homosapiens. Për momentin, situata është plot me derivatet e saj, ndonëse në një fazë tjetër zhvillimi. Vërej pterodaktilë të këputur, melankolikë si dhe homoerektus të rrëmbyer, duke synuar vetëm realizimin e tyre si të tillë. Në rradhën e mekanizmave metalikë në të djathtë, pikërisht pranë mjetit ku udhëtoj ka kulluar një përfaqësues i tillë i gjysmës mashkullore të racës njerëzore, saqë të gjitha vajzat, gratë, gjyshet dhe ato që duan t'i përkasin gjinisë, vetëm ... ndalojnë së përtypuri me admirim vetveten e hutuar.
Në epokën e prodhimeve hibride, ai i ngjan Botevit dhe Bajronit në të njëjtën kohë. Flokë të zinj si korbi, lëkurë të bardhë, me perla, sy si pishtarë me flakë të errët dhe mollëza dhe shpate të rregulluara alpine. Për më tepër, një figurë e një vikingu para një bastisjeje dhe dhëmbë, sikur të ishte skalitur nga Fidias. Nëse ai do të ishte dentist, sigurisht mendimi do të bridhte ndryshe. I tmerruar, pushoj së funksionuari edhe në nivel molekular. Dua të jem shumë i hollë, tridhjetë vjet më i ri dhe ... në përgjithësi ... të jem edhe më i bukur se kjo sfidë para syve të mi, të rifitoj vetëkontrollin dhe vetëbesimin.
Depresi à la ...
- Kalimtari i rastit, papritmas turbullon në shqipe të pastër, pa e diktuar gjuhën që flet një grua tanturuese, si shaka, me të pasme si një banak i paqëndrueshëm dhe i shprehet në të sajën fëmijës afër: dëshiron të hash, mami? Thuaji mamit, mami duhet të dijë gjithçka, a nuk është kjo ajo që folëm para se të dilnim nga shtëpia!
Depresi à la ... zhurmon në veshë…
Shikoj me nervozizëm rreth e rrotull, që të paktën ti mbyll gojën zonjës që më shpërqendroi nga një gjysmëperëndi që kisha përballë. Por asnjë fëmijë nuk po përqëndrohet dhe ekrani elektronik nga ana tjetër kujton vazhdimisht se koha para embarkimit në tren për kalimin e radhës në Kanalin Anglez po shkurtohet me shpejtësi.
Depresi à la ...
- Çfarë po thua, - reagon gruaja me një intonacion të shqetësuar - është shumë zhurmë përreth, nuk dëgjoj asgjë.
- Mos e pyet atë, - flet një burrë nga një ndenjëse e pasme pranë saj - vetëm jepi atij sanduiçin. Ai duhet të kishte tashmë... Është ora tetë!
- Nuk do - bërtiti tjetra - të thashë se sanduiçin s'ka si ta ngrohë këtu. Nuk ka një mikrovalë. Hej, mos i lini të shohin Eurotunelin dhe mrekullinë! Fëmija do të mbetet i uritur për shkak të tyre!
Na thërrasin për të embarkuar. Dhe në kokën time, të grumbulluar si skedarë në një bibliotekë virtuale, kohë dhe personazhe, gjëra që ndodhën dhe gjëra që nuk ndodhën, shqiptare dhe ndërkombëtare, ku dashuria dhe urrejtja e fortë nuk kanë më rëndësi. E rëndësishme është të kesh!
Të kesh gjithçka që të pengon, vakte dhe pamje, kilometra dhe eksperienca, euro, investime dhe ryshfet, dinjitet kombëtar dhe respekt për veten... Dhe nëse ka kush t'i hedhë përsëri në mikrovalë, bota bëhet edhe më shumë e bukur.
Ju bëftë mirë! Tualetet ndodhen në katin e sipërm. Përpara se t'i vizitoni, mund të blini një kuti me verë të shkëlqyer franceze. Një ofertë e fundit që do t'ju ndihmojë të gëlltisni veten derisa të mashtroheni para se të kuptoni se nuk keni lidhje me Botevin, apo Bajronin, apo me personat dhe ngjarjet me të cilat ngjashmëria juaj është e padenjë aksidentale. Falë zotit!
Opmerkingen