Faleminderit o Gjerman i …fundit…
Fatmir Terziu
Dhe tani që sytë e mi dëgjuan Gjermanin e fundit të këtij viti të më flasë përballë qelqit u zgjova përfundimisht. Unë kam arritur të kuptoj brishtësinë e vetë jetës pas kësaj. Kot nuk i thonë kur të flet hapur një i huaj, aq më shumë një gjerman…Një valle delikate e elementeve psikologjike dhe fiziologjike, që konvergojnë në procesin e mbajtjes së një jete njerëzore. Këta komponentë ndërthuren kaq shumë; duke u mbështjellë rreth njëri-tjetrit ndërsa zgjerohen dhe tkurren.
Sistemet e mia biologjike mund të vazhdojnë të zhurmojnë së bashku, në mënyrë të pandërgjegjshme - megjithatë është në mjedisin tim mendor që unë zgjedh t'i lejoj ata të vazhdojnë. Një koncept magjepsës.
„Qoftë për hajër!“ – dëgjoj të më thotë një zë nga larg.
„Qoftë për diell!“ – zbrazet tërë gazi që ka pushtuar dhomën e ndenjes.
Neuronet ndezin në trurin tim, duke më thënë krahun tim të shtrihet jashtë para meje, sikur të shpërthejë diçka interesante. Më shumë sinjale dërgohen, duke më udhëzuar krahun tim të përkulet në bërryl. Tani po shikoj pëllëmbën e dorës që qëndron disa centimetra nga fytyra ime.
Jam vetëqëlluar?!
Jo.
Me saduket është një proces i moralit.
Neuronet vazhdojnë të ndezin dhe dora ime rrotullohet ngadalë, që unë të ekzaminoj pjesën e pasme të saj, dhe më pas ajo kthehet në pozicionin e saj origjinal. Sytë e mi janë të mahnitur ndërsa eksplorojnë peizazhin e pëllëmbës sime. Rrudhat dhe palosjet e peisazhit ngjajnë me një lloj harte.
Gishtat hapen dhe mbyllen në mënyrë metodike - grusht, pëllëmbë e hapur, grusht, pëllëmbë e hapur.
Lënda ime gri shkëlqen ndërsa një stuhi ndriçimi shumëngjyrësh aktiviteti pulson kudo.
Sytë mbyllen për një moment.
Mendimet.
Kujtimet.
Mendimet.
E shkuara … e tashmja… e nesërmja.
Ata hapen përsëri për të parë këtë dorë të vdekur. Kjo është pjesa magjepsëse, fakti që vetë sinjalet që dërgohen për të shkaktuar këto lëvizje të duarve - ose për të nxitur buzët e mia për të formuar një grusht, ose gishtat e këmbëve për të trokitur, trokitur, trokitur deri në një rrahje - mund t'i udhëzojë ato shtojca mishi të lëvizin një mënyrë e tillë për të shuar jetën time.
Nuk ka masa mbrojtëse? Nuk ka asnjë buton të madh të kuq që të ruajë jetën që nënndërgjegjja ime mund të shtypë për të shpëtuar veten?
Jo.
Një zgjedhje.
Një kërcim.
Dhe unë kam vendosur sonte ... do të qëndroj gjallë.
Sepse diku i varrosur thellë në psikikën time është një copë letër e vogël e rrudhosur me fjalët e mëposhtme të shkarravitura mbi të:
“Andimi i diellit është pikërisht mbi atë hartë. Më e keqja ka mbaruar. Nuk ka më dëshmorë të Atdheut, nuk ka më luftë frontale. Ka ikje masive, zbrazje. Undhëkryqe. Fundja besojini kësaj fjale.”
Faleminderit shumë e shumë o Gjerman i fundit që ma (fale)nderove Atdheun tim në letër, nga ai podium tek nga qelqi i ftohtë e ekranit të Televizorit edhe kësaj ane…
Fshiva sytë dhe nuk e besoja. Pashë mijëra tyta të ngrihen lart. Qëllonin. E qëllonin. Fshiva sytë përsëri. Sytë nuk e besonin. Qëllonin, ore qëllonin… edhe kur të lavdëronin.
Comments