Tregim
Fatmir Terziu
Ishte ambient i rrezikshëm. Thuajse, si ferr. Çfarë thyhej në botën e atjetejme sillej aty. Sillej aty që të ngjitej, edhe kur dukej se ishte e pamundur. Sidoqoftë atë e kishin krijuar ata. Ishte projekt i tyre, dhe ende, quhej vepra e atyre të Dyve. E thyera sillej me urdhër. Urdhëri vinte i prerë. Vinte nga jashtë ndonjëherë. Vinin dhe porosi të tjera. Ne, thua nuk kishim punë me porositë? Kishim dhe s'kishim në fakt. Por ama nuk kishim punë të ishim atje ku vendoseshin porositë.
***
Kjo ishte vërtet e tmershme. E frikshme. E kush mund të guxonte të kundërshtonte? Ishte një kompleks, i përbërë nga katër struktura të strukura brenda një gardhi metalik. Strukturat rridhnin në hapësirat midis guvës së fryrë të Kryeqytetit dhe një ngrehine të nëndheshme fantazmë. Nuk jam i sigurt, se cila anë e gardhit ishte më shumë e frikshme. Pamja e katër skeleteve masive industriale ishte me të vërtetë e tillë. Aty gjithkujt i ndihej një rrahje zemre në pakësim e sipër. Kjo ishte mister më vete, dhe gjithkujt i krijonte mjaft efekte. E kush pyeste për njeriun! Njeriu ishte vetëm një numër. Një numër që mbahej sekret, madje për të nuk bëhej asnjë fjalë. Së bashku ata kishin krijuar këtë industri me një efekt të paparë. E gjitha shtrihej në atë vend.
Vendi ishte i mistershëm. I tillë ishte edhe ditën, i tillë dukej edhe natën. Ditën, aty shiheshin gati-gati themelet, kur drita lejonte sytë të admironim makinerinë masive, e cila deri atëherë kishte grumbulluar sasi të bollshme korrozioni. Të gjithë ata gjigantë të vdekur, dukej se ishin destinuar të mos funksionojnë më kurrë. Në kohën e pranverës, rrezet e dritës depërtonin në tavanin e sipërm, duke krijuar formën e një saçi. Edhe kur drita nuk shkëlqente, mund të dallohej, se ku kanë qenë rrezet, sepse pas tyre ata linin një shenjë, një shenjë që kishte fshirë dikur gjurmë jete. Deri në atë pikë mendoj, se ishte skena më e trukuar, që s'ishte parë ndonjëherë. Një mijë tonë makineri të vjetra dhe një rreze dielli kryeneçe si tip furçe metalike, që depërtonte atë çast, dukeshin sikur kishin inkubuar një kafshë misterioze të shtrirë pas një beteje për jetë a vdekje.
Dhe unë si ata. Dhe ata si ne. Ne ishim me të natën dhe ditën. Ditën e përjetonim. Natën, ngjiteshim në çatitë katërkatëshe të këtyre historive horror dhe shikonim yjet. Ndonjëherë, kur ndenjësja jonë ndihej e fryrë, ne kalonim nëpër çatitë si në ndonjë videolojë post-apokaliptike. Dhe ndonjëherë kur ndiheshim pak rebelues dhe me një stil artistik si të filmave, merrnim me vete disa kanaçe me bojë llak dhe i dekoronim skeletet, sipas dëshirës sonë.
Dhe dëshirat tona të dekorimeve shkonin përtej numrave të vjetër. I kishim lënë për një kohë të Dymbëdhjetët, të Njëmbëdhjetët… të Dhjetët, se gjithnjë vinin e firoseshin mes vete. Nuk ishin thjesht numra të zakonshëm. Më pas kjo lloj aritmetike u bë masive. E ne nuk mund ti dekoronim më të gjithë.
Oh, dhe një arsye tjetër që vendi kumbonte nga vdekja ishte padyshim për shkak të faktit se ishte një fabrikë misniçi ... ku silleshin forma të ndryshme të thyera copa-copa, që të mbaheshin në jetë, kur ata ishin pothuajse të destinuar e të rrëmbyer nga vdekja. Vdekja nuk ishte thjesht nga tortura. Vdekja vinte nga mjedisi ku dilte misniçi, dilte në formën e një llave kur lëngu i tij i trashë derdhej nga furra.
Dhe koha u trazua. U trazua mjaft dhe rreptë. E vendi nisi të rrafshohej shpejt. Kur filloi rrafshimi, ishim të gjithë në turmë. Ishim të etur të ndryshonim. Ishim plot vrull. E dinim se do të ndryshonte një ditë, e do të rikthehej liria si dikur, por nuk e dinim se kur. Kohët kishin ngrirë. Kohët i varreshin atyre të Dyve si plancat e viçit. Kohët po ringrinin. Ishin bërë një me mbetjet e trasha e të papërdorshme më, të misniçit.
Aty kishte mbetur edhe ëndrra, aty përpëlitej në ikje e sipër edhe magjepsja e fëmijërisë. Kur u shkunda prej mendimit, kjo e fundit nuk ishte më. Jam në kohën e tashme. Jam tani. Ngre supet... habitem. E sjell nëpër mend projektin e tyre. Projekti i një vepre të madhe për ngjitje. Ngjitje me misniçe. Kështu shkoi. Kështu pasoi. U kërkua që të ngjitej një ditë Buka e Thyer. Buka e Thyer? Ishte më shumë se një habi. Sakëlldi. Gjullurdi. Dhe si çdo porosi, apo urdhër tjetër, shkoi dhe mbeti vetëm në letër. Kurë nuk u bë vepër. Ishte projekti i atyre, i atyre Dyve. Tashmë ai projekt ka mbetur vetëm si një prush mes syve. Një projekt që quhej si projekti më i përkryer, një projekt që po bëhet dita-ditës më i urryer. Fundja, a ngjitet ndonjëherë buka e thyer?!
Kostandin Vogli
Nje tregim shume artistik me nje pershkrim fantastik, me nje gjuhe letrare te perkryer. Shume suksese ju uroj mjeshter..