E pse duhet të shkojmë akoma larg

E pse duhet të shkojmë akoma larg të kërkojmë Aristotelin, kur nuk mund të jetë gjithnjë mes asaj që lëviz në hapësirën midis mendjes dhe shestimit të fjalës nga gishtat në tastierën e teknologjisë së shekullit në vazhdim, ndërsa aktualisht e ndjejmë vullkanin e një shpërthimi të pavetëdijshëm? Në një hapësirë të tillë, kohë, vend, jashtë procesit të arsyes, por brenda vetë tërësisë vetëtimë është e gjitha që na udhëton në udhën tek korrja, e cila ballafaqohet edhe me breshërin, edhe me humbjen, edhe me iluzionin, edhe me të qënit në zgrip, kur fare mirë e dimë që mund të jetë dhe mbetet një romancë, që lind një dashuri. E aty, pikërisht aty, çdo Njeri, edhe Unë e Ti, jemi si një risi. Risi që nëpërmjet përkushtimit, bëhet më paqësore, e gjithë kjo sferë e ndërsjellë midis ndjesisë së vërtetë bëhet më e sinqertë. Autori.

Nga Fatmir Terziu

Vullkan

Buzët e saj më shumë një ndeshje

ka vënë zjarrin në brendësinë time.

Shpërthim i pavetëdijshëm.

Vetëtimë

Unë thjesht e dua të qeshurën

momentet kur dhimbja harrohet.

Xixëllonja nga retina.

Breshër

Thjesht duke thënë arsyen e vendimit:

prej arrogancës së pushtetit.

Poshtë përulësia e shërbimit.

Humbje

Pika vese mbi gjethet e zverdhura

fara të fryra nga era në zgavrrat e shkëmbinjve.

Jo çdo gjë rritet.

Iluzion

Dritat e yjeve në errësirë

vizione kalimtare të kozmosit.

pa ne, verbëri.

Zgrip

Flladi i heshtur braktis retë në hall

filtrim përmes guvës së bllokuar.

Mëngjesi merr frymë zgjuar.

Romancë

Në kohën e babait tim, ishte me lugë

në ditët e sotme, është duke pirë me kupë.

Në festën që është romancë.

Dashuri

Galaktikë e zgjedhur në mendjen time

nuk mund të shkulet ylli në album.

Dashuria e ka ngjitur.

Korrja

Ne kemi zgjedhur të korrat tona

tani eja kthe fushat tek unë me zemër.

Bujaria jonë do të rritet me një emër.