E mjaftueshme për dy

E mjaftueshme për dy

Tregim nga Fatmir Terziu

E mjaftueshme për dy. Për dy… Të dy kanë një botë të tërë aty. Lëvizin e përcjellin udhë të pashkelura. Njihen e rinjihen. Njihen sikurse binden. Përtej mërmëritjes në krejt tërësinë e lëvizjes. Janë dy. Dy që heshtin, dy që flasin, dy që zgjojnë zgjimet në sy. E aty, pikërisht aty është ajo që është e mjaftueshme për dy. Aty… Dhe flet Ajo, dhe dëgjon Ai. Aty…, a është vërtetë e mjaftueshme për dy?

***

Eh, i rrokullis këta dy, këto palë zgravra në pasnajë, të lodhura në tërë këtë blunajë. Kot më lodhen dhe i lodh tërë këta miniatura të fryra. Qerpikë të palitur, vetulla të ngulura në mish, kapakë të lodhur, duke u hapur e mbyllur në riciklimin e ëndërrave. Jam aq sa të dukem e dëshiruar nga yjet?

Jam në kohën e duhur?

Po Ai, po Ai, ende e pret këmishën time ta palos e të ia vendos në atë karrige me kujdes e pastaj të bëjmë duar-duarsh një ysh që të vishet mbi trupin e tij. E ndjej se muskujt nuk mund të më sjellin ndonjë ndryshim. Ja ashtu, do t'ia bëj, njësoj si do t'ia bëj vetmisë.

Unë thjesht nuk mund ta shoh atë. Shikova në pasqyrë, por ende nuk mund të shihja. Shikova edhe një herë por jo, asnjë ndryshim. Isha vetëm unë, një vetmi e vështirë. Shikova prapë në pasqyrë, por ende nuk mund të shihja. Nuk mund të kuptoja, pse burrat dhe gratë kanë thënë gjëra të mira, duke lënë pas sytë dhe dritën e tyre.

Kush ua huazon atyre?

Shikova edhe një herë, por jo asnjë ndryshim. Isha vetëm unë me flokë të zhubravitur dhe sy ende shumë të verbër për të parë. Unë shikova në pasqyrë, por ende nuk mund të shihja. Pse shumë yje i kanë zili sytë e mi?

Pashë edhe një herë, por përsëri asnjë ndryshim. Isha vetëm unë me duart e hapura e një shtrëngim në fyt. Oh, më prit. Unë e shoh atë tani, është më se e vërtetë dhe është aq e qartë sa mund të jetë!

Nuk ka shfajësim. E di, e di jam e vonuar. Por këta punët e këndejme kështu e kanë. Ti e di. Më duhej të siguroja lotët. Të mbaja rendin e tyre. Më duhej të siguroja rrahjet e zemrës. E më duhej të të gjeja. Më duhej shumë kohë. Kohë them? Eh, kjo kohë e jona.

Mendova se ishim në të njëjtën faqe. Por më duket se ka diçka që buzët e tua nuk ma kanë thënë. Ndoshta nuk duhej të putheshim atë natë. Ajo puthje na ka shtyrë përtej vendit ku duhet të jemi tani.

E di që të dhemb kur nuk flasim, por a nuk më ndodh edhe mua po ashtu?

A nuk mund të flasim si çiftet e tjera?

Mendoj se jemi shumë thellë në këtë pyll të errët e të dendur, ose ndoshta jam vetëm unë.

Sikur vetëm të mund të kërcenim, ne do të kërcenim vals atëherë, edhe atje. Do të na ndiqte qielli dhe do të na shikonin mijëra sytë e tij. Ky shikim do të ishte dëshmitar i atij spektakli të një momenti: një dredhi e lodhur hapash dhe një sinkron lëvizjeje. Ne do të shikoheshim.

Do të pyesnim pse ndodh kështu me ne?

Pavarësisht se do të ishim të humbur në sytë e njëri-tjetrit, ne mund të bënim një përqafim kaq dinamik dhe mund të lyenim natën me një nuancë rozë të kuqe...

Unë them se ndoshta atëherë, perëndeshë e dashurisë ka marrë timonin. Eh, s'më ka zënë gjumi nga mendimet për ty, sepse godasin si xhangat natën e së premtes. Kur batanija ime ka mjaftuar të qetësojë mendjen time të shqetësuar është fantazma jote e bukur që më përqafon atëherë: një pjellë e dëshirës sime të këndshme për duart e tua, dhe mënyrën se si i përqafojnë të miat.

Fli me mua. Ndoshta do të zgjohemi të ulur në një kuti të zbukuruar e të qëndisur me ëndërra e me një mbulesë të bardhë si bora, e mjaftueshme për dy. E kutiza jonë do të jetë padyshim e parkuar në skajin e varur të një preri me hënë. Do të hedhim çelësat e përqafimit tonë të mbyllur, derisa dielli të na gjejë dhe t'i hedhë prapa.

Më kanë lodhur këto yjet në sytë e mi të lëngët. Disa prej tyre, thonë se mendoj shumë për ty. Eh, disa përsërisin e përsërisin dhe thonë se mendoj shumë për ty, por për sa kohë që mbidoza e mendimeve për ju është shumë larg, nuk do të vazhdoj t'i marr këto kujtime me një filxhan çaj nga mali ynë i lartë. Më mirë të numëroj ditët e mia me ty, sesa yjet që zbresin si delet në livall. Por jam në hall. Jam duke kërkuar veten.

Për vite me radhë mendova se e njihja veten. Por fryma më ka humbur. Me lotë e dhimbje u luta kot. Por rryma e kohës ka gëlltitur kohërat dhe më ka larguar shumë. Unë shikoj prapa, por jo vetëm një copë toke. Përtej ujit ishte një korije e pakrasitur. Pemët e saj kërcisnin si punë eshtrash të dala nga vendi. E tërë korija dremiste. Isha vetëm, e zhytur në blu që verbohej. Mbaja nëpër mend një vend që nuk e dija se ku. Vetëm ecja e ecja. Ikja tutje e më tutje. Më duhej vetëm të gjej veten. Të gjeja veten në atë vend, në një vend ku do të isha unë, pra vetvetja. E ndërsa e mendova se e gjeta më në fund, sytë e mi u ndeshën në dy rrugë.

Dy rrugët u ndanë nga një lis vjeshtak i verdhë. Dhe më vjen keq që nuk mund të udhëtoja të dyja rrugët përnjëherë. Isha thjesht një udhëtar. Kam qëndruar gjatë duke parë. Dhe shikova poshtë njërën aq sa munda. Atje ku u dëgjua një psherëtimë, pastaj një ofshamë. Po bisedoja me moshën. Me moshën fillova të njoh veten, kohën madje tërë Botën. Diku mosha po zbardhej dhe mosha po shkëlqente argjend prej andej. Ishin thjesht dy rrugë. Dy rrugë që nuk e di nëse u shkelën nga unë. Dy rrugë u ndanë në një pyll, dhe unë mora atë rrugë me të cilën udhëtohej udhëtimi më i mirë.

Vetë e kisha marë vendimin?

Dhe kjo rrugë mendoj se ka bërë të gjithë ndryshimin. Ajo rrugë më ka mbetur në sy, një rrugë e bukur, e ndjeshme, e mjaftueshme për dy.

-A është vërtetë e mjaftueshme për dy?

-Grua, e dashur grua a je ti aty? Më fal që po të zgjoj, po të lutem mos më zgjo, kjo është e mjaftueshme për dy.

ENGLISH

Enough for two

Story by Fatmir Terziu

Enough for two. For two... They both have a whole world there. The movement is followed by untrodden paths. They get to know each other. They know as they obey. Beyond muttering throughout the entire movement. There are two. Two who are silent, two who speak, two who awaken the awakenings in the eyes. And there, right there is what is enough for two. There... And She speaks, and He listens. There…, is it really enough for two?

***

Eh, roll these two, these pair of pits in the backyard, tired of all this blueness. I get tired and tired of all these inflated miniatures. Unblended eyelashes, eyebrows embedded in flesh, tired lids, opening and closing in the recycling of dreams. Am I enough to seem desired by the stars?

Am I on time?

Yes, He, yes, He, is still waiting for my shirt to be folded and placed on that chair with care and then we will make a star hand-in-hand to wear on his body. I feel that my muscles cannot make any difference. That's it, I'll do it to him, just like I'll do it to loneliness.

I just can't see it. I looked in the mirror but still couldn't see. I looked again but no, no change. It was just me, a difficult loner. I looked in the mirror again, but I still couldn't see. I could not understand, why men and women have said good things, leaving behind their eyes and light.

Who lends to them?

I looked again, but no change. It was just me with dishevelled hair and eyes still too blind to see. I looked in the mirror but still couldn't see. Why do many stars envy my eyes?

I looked again, but again no change. It was just me with open hands and a tight throat. Oh, wait for me. I see it now, it's more than true and it's as clear as can be!

There is no excuse. I know, I know, I'm late. But that's how these good jobs are. You know. I had to hold back tears. To keep their order. I had to secure the heartbeat. And I had to find you. I needed a lot of time. When do I say? Eh, this is our time.

I thought we were on the same page. But it seems to me that there is something that your lips have not told me. Maybe we shouldn't have kissed that night. That kiss has pushed us beyond where we need to be now.

I know it hurts when we don't talk, but doesn't it happen to me too?

Can't we talk like other couples?

I think we're pretty deep in this dark, dense forest, or maybe it's just me.

If only we could dance, we'd waltz then, there, too. The sky would follow us and its thousands of eyes would watch us. This gaze would witness that spectacle of a moment: a weary trickle of steps and a synchronicity of movement. We would see each other.

We would ask why this happens to us?

Even though we would be lost in each other's eyes, we could have such a dynamic embrace and paint the night with a rose-red hue...

I say maybe then, the goddess of love has taken the wheel. Eh, I can't sleep from thinking about you, because they hit like a bell on Friday night. When my blanket has sufficed to soothe my restless mind, It is your beautiful ghost that embraces me then: a brood of my sweet desire for your hands, and the way they embrace mine.

You sleep with me.

Maybe we'll wake up sitting in an ornate box embroidered with dreams and a snow-white blanket big enough for two. Our box will definitely be parked on the overhanging edge of a moonlit prairie. We'll throw away the keys to our closed embrace, until the sun finds us and throws them back.

I am tired of these stars in my watery eyes. Some of them say that I think about you a lot. Eh, some repeat and repeat and say that I think about you a lot, but as long as the overdose of thoughts about you is far away, I will not continue to take these memories with a cup of tea from our high mountain. I'd rather count my days with you than the stars that go down like sheep in the meadow. But I'm in trouble. I'm looking for myself.

For years I thought I knew myself. But I lost my breath. With tears and pain, I prayed in vain. But the current of time has swallowed up the times and taken me far away. I look back, but not just a piece of land. Across the water was an unpruned grove. Its trees creaked like skeletons thrown out of the ground. The whole grove dozed. I was alone, immersed in the blinding blue. I was thinking of a place that I didn't know where. Just walking and walking. I ran away further and further. I just had to find myself. To find myself in that place, in a place where I would be, that is, myself. And while I thought I finally found it; my eyes met in two ways.

The two roads were separated by a yellow oak. And I regret that I could not travel both ways at once. I was just a traveller. I stayed long watching. And I looked down at one as much as I could. There was a sigh, then a sigh. I was talking about age. With age I started to know myself, time and even the whole world. Somewhere age was fading and age was shining silver from there. There were simply two roads. Two roads that I don't know if they were trodden by me. Two roads diverged in a forest, and I took that road which was the best travelled.

Had I made the decision myself?

And this path I think has made all the difference. That road has stuck in my eyes, a beautiful, sensible road, enough for two.

-Is it really enough for two?

- Woman, dear woman, are you there? Sorry to wake you up, please don't wake me up, that's enough for two.