DUKE PRITUR VJESHTËN...
KARTOLINË ME POEZI PËR MIQTË E MI!
NGA ARQILE V GJATA
1-DUA TË JEM RINOR!
…Mosha më përkëdhel,
ende e dua të bukurën!
Koha ime flet me frymëmarrjen e stinëve!
Dua të jem rinor, yjet si kap dot,
ushqim kam ngjyrat e moshës,
kur të iki, cicërimat e fëmijve t’më përcijellin
të ndihem i gjallë nëpër biseda
dhe kur vjeshta të shkund gjethet dhe dimri të vdes,
unë përsëri, nuk do kem frikë nga vetëtimat ...
2-NË VITIN QË PO MË IKËN...
Në vitin që po më ikën
njoha çaste nga këngët e rinisë
dhe stina e moshës.
Në perëndim të diellit
shkrova një ëndërr të pa përfunduar,
njoha njerëz që pikturojnë thinjat e detit,
fjalën e qëmtuar plot gjak.
Nuk i shita lotët veç i fala për mikeshat e mia,
s’u lodha duke parë shiun
se si ngazëllente e copëtoheshin erërat
përnatë mbi shtratin e lumit.
Të shtunave takohesha me pyllin
në mbrëmjet e vallëzimit,
të etur për hapësirë dhe zemër mike
goxha trimëresha, që shpesh i humba!
Tani, si një metoforë jetoj në ballkonin e kujtesës,
nga pesha e puthjeve nuk di ku të shlodhem,
si i lindur në ditë vere
gjithë dhimbjet i lash të treten
në barkun e Vitit të vjetër...
3-SHOQJA E ËNDRRAVE TË MIJA!
Tani që yjet plaken ku,jtesa
më ndihmon të kem pranë pshertimën
e heshtur të asaj dashurie
vajzën ngjyrë pranvere, fytyrën e ëndrrave të mia.
Zemrat tona aq të kthjellta
nuk dinin të kërkonin, me sy e afronim ëndrrën
me lojra emocionesh i kalonim në mendje
buzëqeshjet e etura në mbrëmjet e vallzimit.
Madheshtia e asaj vajze zgjatej në çdo zgjim,
të vërtetat e ëndrrave i lexonte
dita e nesërme ...
Habiteshim me ëndrrat e padukshme,
shtegtuan nëpër rrugët e erërave!
Ndoshta ...
Kurrë s’do të vijnë!
4-MË PRIT TE KODRA E KUKULLAVE!
E dashur, eja!
Eja të çlodhemi livadheve të kujtimeve tona!
Më prit tek Kodra e Kukullave,
të ngremë balona si atëherë kur u dashuruam…
Ose,
të pres në Anfiteatrin e çudirave,
atje ku vallëzojnë vetëm erërat.
Sa shumë u ngjaje bukurosheve të antikitetit!
E bukur ishte ajo ditë,
emri yt sup më sup me buzëqeshjen e syve,
të kujtohen trëndafilat?!
Mbi shkëmbinjtë e thinjur
e çuditshme është jeta!
Po ja,
filluan të bien gjethet e fundit,
në përshpirtjen e udhëtimit rrugëve të lotit
kujdes të kesh nga retë!
Eja në funeralin tim, thjesht me fustan veror.
Edhe pse do t’jetë e dhimbshme,
ti, me buzët e kuqe do puthësh heshtjen…
Të pres, eja…
5-VARGJE TË MBLEDHURA NË FURTUNË...
Gjithëçka në furtunë
është në harmoni të përkryer,
ajri me sy plot dallgë,
gjëmimet zbukurojnë qiellin,
në kopshtitn ku banoj gjethet bien fluturimthi...
Eja, të lozim me ajrin e mëngjesit
ku gjenden dhe gjëra të virgjëra,
miqësia është çelsi që hap derën e kohës.
Ditët dedhen në pentagramin e jetës,
Të kujtojmë dhomat e gjumit lagur nga shiu,
Ejani të pertypim “ kafshatën e mjerimit”,
të këndojmë me nostalgji për të verbrit
me pelerinën e mjegullës të ngrohim vetveten...
***
Aty tek vendi im
dita vjen e heshtur
ëndrrat kanë fikur dritat.
Ju, miqtë e mi
vraponi të kërkoni portretin e mëngjesit...
Sa mirë,
kam hapur portën e shpirtit
si strehzë malli për portretin e qytetit.
Qielli im, sot është me diell,
është koha, në drekë të pim verë
deri afër mbrëmjes, më pas
bashkë me pemët e stinës,
të kuvendojmë për mjerimin!
6-Vargje Pa Përgjigje...
Miq të dashur, pse çuditeni,
zemra është e përfshirë në një mijë e një mrekullira,
pse habiteni, shkakun e dhimbjes se zbulojmë dot!?
Jeta një bllok shënimesh i pambaruar,
të lumtur janë ata dhe në fshehtësi
shkruajnë nëpër libëra...
Shikimi im i pëlqenë të fshehtat
ato, nuk puthen
veç ledhatohen nga zemra.
7-SHEKULLI IM...
Shekulli im i pikëlluar nga pesha zemërgurtë,
nuk po mundem ta prek...
Ngjyrat e dhimbjeve kanë shumë piedestale.
Shekulli im jetonë ende në mjerimin
e reve në shtegtim...
Sa herë përqafoj Shekullin tim,
toka më duket më e lehtë pa male!
Shekullin im si koha e Migjenit,
mbushur me eshtrat e të lindurve
nga dashuria,
me emra perëndish të harruar.
Të gjithë, tek yjet e natës
shpëtim kërkojnë nga egërsirat…
...
Motet u plakën, i hëngri pshertima
e tradhëtisë.
Shekulli im i ndezur, i pavdekshëm nëpër monumente;
vrapon qytetërimeve të vdekura
deri sa të zbardh Mëngjezi!...
Dhjetor 2016
8--MBRËMJE MES PEMËVE BREGUT TË DETIT...
Dhe në kohë dimri,
mbrëmjeve të qelqta
Pemët…
Bregut të detit janë shumë mikëpritëse.
Nëpër ato pemë, mbrapa gjetheve
të dashuruarit që shëtisin netëve
mashtrohen nga puthjet, mbushen me dritë.
Nëpër çdo pemë rrjedhin lotët e dashurisë,
gjethet mbledhin mbishkrime fjalësh dashurie.
Pemët aromëmira, me pak turp
deri në orët e vona, si triunfatore
me lotët e të dashuruarëve
do shkruajnë tingujt e dashurive!…
Janar 15-1-2018-Athinë
9-NË STINËN E JETËS TIME!
Tani,
në stinën e jetës time
po dëgjoj fëshfërimën e erërave
të viteve…
Mendja më shkonë
tek sytë e dashurisë së parë,
kur dikur
një luleshqerkë më dërgonte puthje
t'më jepte vite lumturije…
Në këtë Vit të Ri
me guxim, jetën do e shkruaj me tinguj
e ajo eremira dashuri,
veshur me puthje
do tingëllojë si një polkë muzikore!
10-DORA!
Dora...!
Është e lehtë, ka peshën e rëndë të vesës.
Dora përthanë lotin,
shkruan emrin që ende nuk të ka harruar!
Dora...!
Statujë e trupit,
forma intime ku jetojnë dhimbjet,
si pikturat e jetës në ditëlindjen tënde,
nëpër duar kalojnë tregime të padukëshme!
Dora...!
Rrënja e miqësisë,
braktiset, vyshket në harresë,
kitarë e këngëve të plakura!
Në atë dorë...,
jetojnë gishtat, ata e zhveshën fustanin e nusërisë;
vitet e dashurisë numërojnë,
me ato gishta përkëdhelim foshnjet e porsa lindura
e rrjedh gjaku i viteve!
Mos e prekni dorën!...,
me atë do kapim malin,
do mbjellim karafila...!
Dora...,
vija e artë për të ndarë moshën!
15 Nëntor 2015
11-NË FUSHËN E SHAHUT
Kur luaj shah,
kujtesa ime ngjizet në sytë e të gjallëve.
Nga fusha e shahut,
shkëpus pemë,
i mbjell nëpër male.
Tek ajo lëndinë me kuadrate përgatis lodra për fëmijë,
dhuratë për të verbër.
Fusha e shahut varrezë e lavdishme
me ushtarë e kuaj të bardhë
si muze i vjetër në zemër të kohës.
Nëpër kuadratet e shahut ka dhe trima,
fillojnë e vdesin në moshë të rinisë,
lënë pas stinën me figura të përgjakura.
Gjatë betejës së shahut
Mbretëresha,
si soprano e muzikës klasike,
qanë mrekullisht humbjen... pas pak
Mbreti i verbër
do të kapet MAT
në oazën e pikëllimit!
12-KAFKA GJENI...
Dalë nga fshehtësia,
dielli i mëngjesit, si një fytyrë e përndezur
hodhi dritë në lagjen e varreve.
Kafka-gjeni
trokiste varr më varr,
askush nuk e shoqëronte
veç një këngë zije...
Kafka e motshme, dikur gjeni
me duart skelet,
përkëdhel kryqet e emrave të harruar
që nata i ka rrënuar.
...Pas vdekjes
kafka-gjeni ka peshën e gurit, tashmë të munguar,
fantazëm e shumuar,
e uritur,
e pagjumë,
rrëfen vdekjen, ku shpërfaqet bota e lashtë,
që i jep shkëlqim.
Kafka lutet të jetojë përsëri,
jetën e shkuar në kushte triumfuese,
ku askush mos të varroset!
Kushedi se në ç’fije floku
do digjet...
Mbas kaq shekujsh rreth flakës dashuri,
në cilën vatër të Atdheut do rikthehet
përsëri Kafka gjení?!
Nëntor 2015
13-KISHTE HARRUAR TË PUTHTE!
Si kujtim nga heshtja e gjatë,
një bebëz syri,
shumë vite e lënë vetëm,
kishte harruar të puthte!
Lidhur shpirtin si zog pa pëndë,
qante për puthjet e harruara,
si thëllëzë e trëmbur u ngrit në këmbë;
kërkon me mall
gjethet e pemëve t’i krijojnë melodi.
Shumë vite
ëndrrat i ishin thinjur,
buzët e saj të trëndafilta
nuk dinë të puthin.
Ta shikoje se si fliste, ajo vejushë
donte të puthej ngadalë,
rrëshqet ëmbël drejt mrekullisë
si atë natë…,
me puthjen e parë të dashurisë.
5 Dhjetor 2015-Nga ditari i jetës
14-NË FESTËN E GRAVE!
Sot,
qyteti mblodhi gjithë rrezet e diellit,
ngjyrosi sytë dhe buzët e grave!
Gratë,
u krehën bukur nëpër sallone bukurie,
për të krijuar tinguj
për çdo dëshirë.
Ato,
ecin kudo, çdo çast në bregun e ditës
kërkojnë diejt e jetës.
Të thinjura nga mjegulla në të njëjtët yje,
mbrëmjeve shkëlqimin ua kthejnë të dashurve,
me përkëdhelje e lirizëm si tek poezitë erotike!
8 Mars
15-Hija e Tij...
Ai
e këqyrte hijen e tij
nëpërmjet skeletit,
derdhur mbi rrasën e gurtë,
i zhveshur nga argëtimet
për shkak të gjelbërimit.
Skeleti shkëlqente si foto nudo !
Në perëndim të Diellit
përqafonte hijen të lënë diku më tej,
hija lëkundej sikur vallëzonte
me skeletin dritëtretur…
E mjeruar,
nga frika e skeletit hija hesht!
Qetësohet në copëra jete,
që akoma ecin si më parë
16-VARRIMI I MARINAARIT!
Këngët e erërave detare
enden përreth dallgëve,
një anije e madhe lodhur nga dielli
lundron e frynë një fllad...
Thellë në oqean,
nën alga dhe guaskat
mbretëria e peshqve
ka hapur një varr
për marinarin,
varr me rrërë dhe ujë të kripur…
Peshq me sy të përlotur,
shoqërojnë kortezhin nënujor
të marinarit!
Delfinë veshur në zi
këndojnë këngë vajtimi
të riteve detare…
Në të gëdhirë,
kur zogjtë prekin hapsirat,
mbi kuvertë, lundërtarë të përhumbur
me arkivol ndër duar, në heshtje
e lëshojnë mbi spirancë...
Tufa pulëbardhash,
lidhur krah për krah,
qajnë me ligje për mikun e tyre
marinar!
17-TURMAT...
E vërteta e turmës
është britma...forca!
Ai,
i forti i turmës ushqyer me padrejtësi,
me madhështi i frikësohet humbjes.
Turmat e duan të vërtetën,
të gjallë...duan ta ekzekutojnë
me duarë të pafashjme!
Heroike është turma...
mes ëndrrave, ku ka gjakë e zëra kumbues
për ngjitje të vështira!
Prej turmës
shppërthen qetësia hidhëruese,
nga dritë-nxehtësia
ndërohen rrugët, zbardhet e frikshmja
gazmojnë zemrat e mendjet e turmës...!
16-Janar-2013-Athinë
18-PËRSËRI PËR HESHTJEN!
“Vesa bie mbi bar atëhere kur nata është më e heshtur”
Friedrich Nieszsches
Kur lindi heshtja
njeriu ndjeu shumëngjyrshmërinë e jetës.
Heshtjen
dhe pse nuk e prekim dot,
ajo na mësoj se, erërat nuk kanë formë.
Me heshtjan të gjithë luajnë,
në vetvete dhe malet
dhe pyjet dhe deti
kanë mënyrën e tyre të heshtjes.
Nga frika e mureve të ftohtë
trupi mjeran i heshtjes
është enigma e lotit,
vetëm ajri e ndjenë bukurinë e heshtjes!
13 prill 2013
19-DRITËHIJET E DASHURISË...
Eh...dashuria
herë lulëzon, herë mbetet e vyshkur,
ajo nuk ka formë!…
Të gjithë luajnë me aromën hënore
të dashurisë, lagur me lot
në kërkim të diellit të jetës..!
Nëpër arkivat e të dashuruarëve
lexojmë se si pika e lotit bëhej dashuri!
Udhëtarët e jetës dhe sot
ditë-lindjen e dashurisë festojnë.
Me artin e dashurisë të gjithë luajnë,
i bashkohen përshpirtjeve.
E dhimbëshme e qeshura e dashurisë!...
Në dashuri
më ''revolucionari'' vuan nënshtrimin
e ëndrrave
deri sa të ndizen emocionet e aromatizuara
të dashurisë!
Janar-17-2013
nga ditari i jetës.
20-Përfytyrime Nëpër Vargje...
Të shikosh dëborën dhe erën
kaq afër nëpër fshat e t‘i ledhatosh me duar cung
në këto vise të veriut,
rrezikon të trembesh nga ulërima e egërsirave,
që si muzikë-Pop- bredhërijnë nëpër shtëpitë e fshatit.
Në ish sheshin e Katundit
grinden të humburat melodi
në skamje për kufoma këngësh
dhe shëmtitë e tyre shëtisin asfalteve
për të qenë të lumtur një çast.
* * *
Kishte sëmundje të keqe...
Sytë i dridheshin nën mbulesën e qerpikëve të gjatë
me bojë dyshimesh shkruar.
Dikush e ngriti në krah deri te frymëmarrja,
që i përgjigjej peshës së tij të lodhur.
Kështu,
përsëri zbriti të ndiqte shtëpinë e vet që lundronte mbi lumë.
* * *
Duke ardhur rreth e qark vetes për të parë,
çfarë kam për të lënë peng,
si një mendim i prishur
rrjedhojë e fërkimit me jetën
m‘u tha qëllimi i vetes,
të shkoj te pragu i një kasolleje,
ku jeta ecën shaluar mbi një dhelpër
për të gjuajtur lepuj.
Nga vëllimi poetik "Jeta më Vjenë si Poezi”- 2011
21- NJË DITË FESTE ME TË ÇMENDURIT!
Në nderim të kujtesës!
Unë e di...
ku e kanë derën e mendjes të çmendurit.
Ata,
janë kalimtarë të ëndrrave, shtratin e kanë të thyer,
brohorasin, si epshor tundin mendjen e tyre!
Janë apo nuk janë të dhunshëm,
me kokë poshtë e shikojnë kohën dhe botën,
kujtesën e kanë të ngujuar në nervin ireal!
Të çmendurit numërojnë kokrrizat e rërës,
nuk ndjejnë uri, as ngopje
festë kanë çdo çast në mendjen e tyre.
Një ditë, më ftuan...
më gostitën me fjalë çmëndurisht të bukura...
Ju betohem, kanë fantazi e trillime reale!
Janë të besueshëm
e kanë njohur botën pa mëkate e dëshira seksuale!
Në kopsht,
aty ku dëfrehen, nuk shajnë
veç përgjërohen për dashurinë.
Në gji,
mbajnë të palosur një letër
a fotografi të heronjve të tyre.
Qajnë e qajnë deri sa qeshin me veten e të thonë:
-Nuk jemi të çmendur!...
Ju jeni të tillë, vidhni dashuri,
fëlliqni biblioteka e shtëpi publike!
Më dhanë shumë kartolina e letra...
më dhuruan buzëqeshje pa maska!
Rroj në botën e tyre delire...
Dy Nëntor 2012
22- LETRA E ËNDRRËS
..ndjej fëshfërimën e pranverës!
Po vjen e dashura ime,
më tund dorën me letrën
që i dërgova mbrëmë në ëndërr.
Rrobat i ka të bardha,
feksin në ngjyrën e luleve
me gjinjtë si dy pëllumba të porsa fluturuar.
Është e bukur, lindur brenda meje,
si pemë stine ngarkuar...
E lehtë si zogu,
fluturon, vjen e malluar
dora i dridhet
kur lexon letrën e ëndrrës time!
23 - Nuk Pata Kohë të Qaja!
Me zërin e vjeshtës erdha tek ty
kur era valviste gjethe.
Unë jepja e merrja me buzët e tua,
kur t’i putha ata sy
nuk pata kohë të qaja,
m’i thave lotët me puthje!
Qava me ngashërim
kur era...
të zhveshi lakuriq,
të bënim dashuri...
Janar 201
24-FUND-VITI…
Aty nga fundi i vitit
një ditë e kuqe...
Dashuria jonë ishte tjetër gjë,
mos qesh,
ne ishim një çift poetik.
Me imagjinatën e çmendurisë,
u bëmë një me oshëtimën e detit.
Mbrëmjeve të vona kënduam,
jo vetëm një herë...
këngën-“Unë jam vagabond”
Me pas ndërtuam skenat prej rëre
dhe me diellin,
qe e kishim te ftuar në sy,
drekuam bashkë...
...Sot,dje dhe nesër
jeton një miqësi e bukur,
të cilën nuk e turbulloj me kujtime dhimbjeprurëse,
sepse,
çdo dashuri e ka një humnerë...
Thellë shpirtit,
në ditarin ku ngjyrat nuk veniten,
ruaj ditët e kuqe,
ashtu
të bukura,
ndjenjazgjuese,
ndërsa vijnë të heshtura
me hap të hijshëm.
Gëzuar për gjithçka që brenda nesh,
s'ndahet kurrë
prej atyre ditëve !
Nga ditari i viteve të shkuara
12 Dhjetor 2015
25-SHOKU IM...(ose vetvetja)
Shoku im,
rri ulur mbi shkëmbin e viteve,
zhytur në sfondin pa fund të mërgimit,
ngjyrosur me buzëqeshje të shuara
të shumë miqve nëpër mjegull
dhe si mijëra të pagjumë
jeton në heshtje...
Në netë pa yje,
ecën rrugës me qirinj të ndezur,
teksa lumenjtë e pemët
lozin sipas dëshirës.
Këngën e tyre nis të shoqërojë Ai.
Më pas, i mbetur pa zë,
“i dërgon Asaj një letër malli,
shkruar me pika shiu”!
Pikat,
të freskëta ia mbajnë vargjet,
dhe Ai, ashtu të gjalla, Asaj ia dhuron.
Shpesh, vetvetja...
me flokët e shpupurishura
e kthyer befasisht në vargje,
lexohet e lodhur prej frymës së kohës.
Në gjumë dikush i lexon vargjet,
dikush tjetër ia ha për mbijetesë,
po vargjet s’kanë fund
dhe në to mbetet,
qoftë dhe si fill i hollë,
gjithmonë një shpresë.
Nuk e dini?
Dhe shoku im i lënë zhveshur
ushqehet me dritën e shpresës.
Kërkon të rrojë në gjelbërim,
mbi lëndinën e jetës me shumë shi,
ndaj hap qiellin
dhe sheh
që është koha të jetojë me erërat!
Me to vjen zëri i tij :
“ Sigurisht që do të bjerë shi,
e mes shiut do të takohemi sërish.
Nesër, nëpër shi,
ne do të takohemi përsëri!”
Athinë-2015
26-DHIMBJA E MORTEVE
Dimri i asaj gruaje
ngjante si netët e shëndreut...
Nga dhimbja e morteve
mbetur në shkretëtirën e vetmis.
Anemike si pemë delikate, veshur në të zeza
lule e pa këputur
lotët e saja si petale binin mbi gjoksin e virgjër
mbetur e hijshme, e thinjur për një psherëtimë shpirti.
Shumë vite ndëshkuan veten
çdo ditë i ngjante sikur binte vetëm shi,
enigma zvarritej mbi një pikë loti
i shfaqet imazhi gjysmë-zhveshur në shtrat!
Si në një ëndërr të ëmbël
thërriti pa frikë, ta dëgjonte vetmia,
nga malli i vjetër
iu dridh dora mbi zemrën e fjetur.
Me shikimin e saj rrëzoj murin e padukshëm...
fluturuan pëllumbat, gurgulloi dhe lumi
një mëngjes, brenda jetës gjeti udhën
nëpër valë nanuriti si pulëbardhë,
erëmon dashurija me këmishën e bardhë
ndjeu bisedat dhe përkëdhelit e shtratit!
Fund Dhjetor-2015-nga Ditari i viteve të shkuara
27-KUR PREK EGOIZMIN!
Në shoqërinë e të çmendurve
preka thëmbrën e egoizmit
fshehur në deliriume
deri në pafundësinë e ngjyrave...
Nëpër nektarin e jetës
si kopështar mbolla pemë,
në mes të vreshtit ngrirë nga bukuria
një dashuri ledhatova,
në çdo stinë kuvendoj me hënë e yje
e gjurmë lë në rrugëtimin drejt detit......
Me gjuhën e një druri foli
egoizmi,
me plot shqisa më pickoi
të heq dorë nga përqafimi me lisat
nga tundimi që na sjellin rrymat,
thëmbrën e egoizmit t’ mos ua prek!
Më sulmuan si bimë hithëri
kur mes luleve gjeta një bletë
e nëpër livadhe u ngjiz si mjaltë.
Me ngjyra maramendëse e me frymë
unë vetvetja mes cicërimave
zgjoj folen e grerrëzave të cmirës,
prek thëmbrën e tyre të egoizmit...
Dhjetor 2013-
28...DASHURIA JONË
Fund viti...
Këto ditë janë të pashpjegueshme,
dashuria jonë kishte zmadhuar sytë
…sa s’u bë pluhur e thërrime
kur mbriti brenda vetes time
ku dëbora duket më e bukur se tekat
e atyre fjalëve pranë bredhit të Vitit të Ri…
se dashuria, jo gjithmonë kuptohet si vepër arti
prodhuar nga shpirti i atij libri ku gjejmë duartë tona
shtrënguar fort pas përmendores që ngritëm
nga lotët e vargjeve e mistereve të shpirtit tone!
Të zgjodha ty për t’u krahasuar me jetën, jo rastësisht,
por nga trishtimi që kishin rrugicat kur ti kaloje
dhe ja... përsëri ajo jeton si vepër arti krijuar nga dritëdëshirat tona!
22 Dhjetor-2013
29-VALSI I PLEQËRISË...
La,la,la...la..la...!
Në flladin e buzëve të mia
një zonjë
vallëzon dhe këndon...
Me detin dashuruar
si peshk i art në thellësira.
.....
Dhe në pleqëri
si zogj të lumtur, nëpër vreshta
vallëzojnë ata,
që rrjedhin në rrugën e diellit.
Tani në pleqëri jeta
është e shtruar me fruta stinësh,
me flokë bore mbuluar,
tërë lulet e kopshteve
këngëtarë
do shkojnë të kërcejnë vals
si dikur,
Si xixëllonja pa sy
do flenë në shtratin e heshtjes
kush ka radhën një e nga një...
Eja e dashur!
Të shkojmë të kërcejmë përsëri
“Valsin e Lumturisë”...
lala...laa, laa!
30-LIBRAT DHE UNË!
Sapo lind dielli,
librave të biblotekës ua kreh flokët e thinjura,
aty,
në gjoksin e tyre,
jam dhe unë.
Të mbuluara nga gjurmët e kohës, librat
shpalosin horizontin nëpër adresa të humbura…
Në raftet e biblotekës, fshehur autorë të akullt,
kur i shfleton arlisen si kurme njerëzore,
të pikturuara me buzëqeshje nëpër netët iluzore,
të ngarkuara me kode,
që lëvizin të përlotura sa herë ngjiten syve të mi.
Çdo libër
ka ngjyrën e gjakut nga kanë lindur,
qajnë sa herë cimbisin vetveten,
të zverdhuar për lexues të bardhë.
***
Në bujtinën e librave nuk ndihem i vetmuar,
dehem, bëhem tapë…
Ato,
nga gëzimi grinden,
për gjithçka u ngjajnë bukurshkruesëve rrebel,
pijanecë e kokëkrisur…
Librat flasin gjuhën e zogjëve,
kanë mënyrën e tyre magjike të t’ fjeturit,
prej fletëve shpërndajnë tinguj të çuditshëm!
Kush mund t’i dëgjoj...?
Nga xhelozia për kohën,
të trimëruara thyejnë guaskën,
të zgjojnë nga gjumi zotat e tyre,
përthyer mbi peshën e librave!
Shtator 2016
31-GUSHËBARDHA, VALËZ DETI...
“Dashuria vajton edhe në gurë.”
Nëpër vargje Gushëbardha, valëz deti,
më vjen si mëtim e ndjellamirë, gur i çmuar,
si pejsazh që e dua shumë.
Më vjen e ikën
nëpër muzgje dehur nga bukuria,
Gushëbardha, valëz deti si mëngjesi në pranverë!
Ti,
loti im,
mallëngjim që riluan me fatin,
vjen e merr diçka nga unë.
Jeton me kaçurrelat e mia të bardha,
i rishkruan kujtimet nën dritën e vetëtimave
Gushëbardha, valëz deti, di të bëhesh edhe lumë!
Gushëbardha valëz deti, si mëngjesi në pranverë,
lotin tim s’e lë të bjerë,
Nën qerpik si diamant,
rrezja e diellit e godit
dhe thërrmijat, gërma vargjesh
te kjo letër i ka mbjellë.
Kur te unë, gur i vetmuar
shushurin , me lë pa gjumë,
Gushëbardha, valëz deti, di të bëhesh edhe shkumë!
S’ka gjë, lermë,
lermë ... lermë...
Lermë se të dua shumë!
Gushëbardha, valëz deti, je pranvere si dhe unë,
me sytë e ndritur ngelur tek unë,
si dy rreze drite, brenda qenies time,
Gushëbardha, valëz deti në çdo çast të vetëmisë
jam kujtimi yt, me ty tundet jeta...
Je mall i fëmijërisë!
“Dashuria këndon edhe në gurë”
...bukuri e paharruar, mbetur nëpër këngë!
Gushëbardha, valëz deti si pejsazh që e dua shumë!
Shtator 2016
32-NGJYRA E VERDHË E KOHËS!
“ Gjej shumë realitete te fantazia.”
F.Franklin
Në qytetin e verdhë
mos përdorni të tjera ngjyra...!
I verdhë ajri
dhe mendimet të verdha si ëndrrat,
pikat e shiut u japin madhështi,
zverdhëllojnë lulet dhe pemët
shpendët në fluturrim bëjnë çudira
i ngjajnë të verdhës ngjyrë
dhe unë kështu ngjaj, harruar në një libër të verdhë.
Fryma e jetës
luhet nëpër skena të verdha,
në mbrëmje, kur qan qyteti...
hëna në vetminë e saj ia shton verdhësinë!
Shekulli ynë me ngjyra verdhoshe
pështillet në ethet e lakmisë,
prej saj gjithë këmbësorët
digjen pak e nga pak në verdhësi,
jeta ka hyrë thell në verdhësinë e peisazhit
dhe gruaja më e bukur,
një trëndafil i verdhë!...
Nëntor 2015
33-NGJTJET JANË TË VËSHTIRA!
Dridhjet e së shkuarës
dhe e sotëmja,
ndoshta dhe e ardhmja
nuk do t’më mjaftojë për ëndrrat e mia…
Gjysma e kohës vrapoi
e shkujdesur
të merrte shikimet e njerëzve të mirë.
Të ardhmen e mendoja si një libër
kyçur me shumë çelsa…
Duke dihasur thellë
udhëtova mureve të jetës,
rënkoj për ata që ikën…
Mbrëmjeve të qelqta,
nëpër dritën e njohjes
pashë veten time aq të vogël,
sa një fije kashte!
Tani
jetoj në stinë dimri,
brenda mjegullës së egër, përsëri
e kam guximin t’i kapërcej retë
dhe pse
ngjitjet janë të vështira!..
Nga ditari i jetës...2017
34-MBRËMJE MES PEMËVE BREGUT TË DETIT...
Dhe në kohë dimri,
mbrëmjeve të qelqta
Pemët…
bregut të detit janë shumë mikëpritëse.
Nëpër ato pemë, mbrapa gjetheve
të dashuruarit që shëtisin netëve
mashtrohen nga puthjet, mbushen me dritë.
Nëpër çdo pemë rrjedhin lotët e dashurisë,
gjethet mbledhin mbishkrime fjalësh dashurie.
Pemët aromëmira, me pak turp
deri në orët e vona, si triunfatore
me lotët e të dashuruarëve
do shkruajnë tingujt e dashurive!…
Janar 15-1-2018-Athinë
35-ÇASTE..
Tani,
në stinën e jetës time
po dëgjoj fëshfërimën e viteve
të viteve…
Mendja më shkonë
tek sytë e dashurisë së parë,
kur dikur
një luleshqerkë më dërgonte puthje
t'më jepte vite lumturije…
Në këtë Vit të Ri
me guxim, jetën do e shkruaj me tinguj
e ajo eremira dashuri,
veshur me puthje do tingëllojë si një polkë muzikore!
36-Poetët...
Poetë të mençur dhe jo normalë e
u nisën nxitimthi me erërat
të krehin muzat në lartësi,
të flasin për ata që nuk kan vdekur
në këtë jetë!...
Në zhegun e korrikut
dëgjojnë këngët e gjinkallave
bashkuar me korin
madhështor të milingonave
dhe fërfërimën e lehtë të breshkave
nëpër ugare…
bëjnë dashuri si të verbërit.
Në ajrin plot smog
me buzëqeshje të gjata sa dita e sotme
zogj në fluturim përgatisin darkën
për poetë e shkrimtarë plot brenga,
me shpirt të butë dhe endacak
që kur lindën.
Korrik 201-07-23
38-NË KOHË VERE!...
Në kohë verë
dëgjohen më shumë thirrjet e turmës...
Ato tingëllojnë nëpër ajër ku endacak, pushues e skuadra futbolli gjallërojnë fytyrën e ditës.
Koha...
si një vepër gjigande, shfaqet
në forma të veçanta nëpër bulevarde, buzë detit
e në fusha ku luhet topi,
kalëruar nga kalorës të rinjë, të vjetër, të verbër,
por më shumë nga të dëshpëruarit me kapelet e tyre verore
zgjojnë me britma mirëseardhjen...
e stinës së verës,
që nuk u dhuroj pak guxim të ëndërrojnë më shumë se zotërinjtë!
Eh...ata të turmave!
Në mëngjez, kur largohen prej shtëpive
shkojnë larg, me rroba banjo e një shishe ujë,
të arratisen, të marrin ca frymë lehtësuese
nga fotografit nudo bregut të plazheve e fushave të futbollit.
Ka dhe të “marr” që shkruajnë dhe në verë,
tek ata nuk ka klithma...
Me urtësi zbukurojnë puthjet e vargjeve,
përsëri,
në çdo stinë janë të pa kuptueshëm nga turma!
Ç’kërkoni më tepër nga stina e verës...
ka më shumë diell dhe pak lule
ajo, do tretet dhe këtë vit
nga ethet e nxehta të futbollit botror!?
Korrik 2014-2018
39-NË QERSHOR...
Në vigjilje të Qershorit
Unë këmbëtari,
në fill të buzëqeshjes u gjenda në qiell të hapur.
Në një shesh, me një statujë
u mblodhën ushtarët e jetës..!
Ata
e miqë me bollëk
donin të më kryqëzonin!
Më akuzuan për mbishkrime
në frymëmarrjen time,
zerin tim ta humbisja, të drithërohesha
kur ta puthja detin
e frikën bardhë e zi ta mbillja si pemë ulliri!
Sa vjeç jam, nuk e di...!
Në çdo Qershor të jetës
i freskët do shëtisë në bulevardin e natyrës,
do vallëzojë kodër më kodër,
hëna do qëmtoj fytyrat e bukura,
të mos ngjajnë me njera-tjetrën!
Qershor 2013 në prag të ditë-lindjes.
40-E DASHURA IME!
E dashura ime
e dëshiron shtratin e dashurisë
atje lartë…
në lartësira,
mbi gjethet e një lisi,
mbi rrepet e Buronjave.
cicërimat ta nanurisin.
Sa mall kam, ta shohë afër meje
…se si fle!
Ka teke e dashura ime,
duart dhe gjoksin i do plotë!
Shpesh i hedh krahun ta kem pranë
...ajo ikën,
mbështetet tek retë,
nuk do të notoj buzëdetit...
Sa i pëlqejnë ujëvarat!
Nga ditari i kujtimeve, në prag të Ditëlindjes time!
41--ÇASTE...
Tani,
në stinën e jetës time
po dëgjoj fëshfërimën e erërave
të viteve…
Mendja më shkonë
tek sytë e dashurisë së parë,
kur dikur
një Luleshqerkë më dërgonte puthje
t'më jepte vite lumturije…
Në çdo stinë, me guxim
jetën e kam shkruar me tinguj
e ajo eremira dashuri,
veshur me puthje
do këndojë çdo ditë kur të lind dielli i mëngjezit!
42-Nga Kujtesa e Largët...
Në shtëpinë e Norës
dielli ishte i madh…
Në heshtje një trëndafil
bëhej i bardhë,
më pas ngjyrë rozë,
trëndafilat harlisur rriteshin si me krahë.
Në atë shtëpi poetike,
ajo vajzë zbavitej me të padukshmet e saja
si dallandyshe me këngë në gojë.
Çdo vit
43-NË KOHË VERE!...
Në kohë verë
dëgjohen më shumë thirrjet e turmës...
Ato tingëllojnë nëpër ajër ku endaak, pushues e skuadra futbolli gjallërojnë fytyrën e ditës.
Koha...
si një vepër gjigande, shfaqet
në forma të veçanta nëpër bulevarde, buzë detit
e në fusha ku luhet topi,
kalëruar nga kalorës të rinjë, të vjetër, të verbër,
por më shumë nga të dëshpëruarit me kapelet e tyre verore
zgjojnë me britma mirëseardhjen...
e stinës së verës,
që nuk u dhuroj pak guxim të ëndërrojnë më shumë se zotërinjtë!
Eh...ata të turmave!
Në mëngjez, kur largohen prej shtëpive
shkojnë larg, me rroba banjo e një shishe ujë,
të arratisen, të marrin ca frymë lehtësuese
nga fotografit nudo bregut të plazheve e fushave të futbollit.
Ka dhe të “marr” që shkruajnë dhe në verë,
tek ata nuk ka klithma...
Me urtësi zbukurojnë puthjet e vargjeve,
përsëri,
në çdo stinë janë të pa kuptueshëm nga turma!
Ç’kërkoni më tepër nga stina e verës...
ka më shumë diell dhe pak lule
ajo, do tretet dhe këtë vit
nga ethet e nxehta të futbollit botror!?
Korrik 2014-2018
44-NGJTJET JANË TË VËSHTIRA!
Dridhjet e së shkuarës
dhe e sotëmja,
ndoshta dhe e ardhmja
nuk do t’më mjaftojë për ëndrrat e mia…
Gjysma e kohës vrapoi
e shkujdesur
të merrte shikimet e njerëzve të mirë.
Nëpër dritën e njohjes
pashë veten time aq të vogël,
sa një fije kashte.
Të ardhmen e shikoj si një libër
kyçur me shumë çelsa.
Duke dihasur thellë
udhëtova mureve të jetës,
rënkoj për ato që ikën…
Tani,
brenda mjegullës së egër
e kam guximin t’i kapërcej retë
dhe pse
ngjitjet janë të vështira!..
Nga ditari i jetës.
Nga ditari i kujtimeve, në prag të Ditëlindjes time!
45-MBRËMJE MES PEMËVE BREGUT TË DETIT...
Dhe në kohë dimri,
mbrëmjeve të qelqta
Pemët…
bregut të detit janë shumë mikëpritëse.
Nëpër ato pemë, mbrapa gjetheve
të dashuruarit që shëtisin netëve
mashtrohen nga puthjet, mbushen me dritë.
Nëpër çdo pemë rrjedhin lotët e dashurisë,
gjethet mbledhin mbishkrime fjalësh dashurie.
Pemët aromëmira, me pak turp
deri në orët e vona, si triunfatore
me lotët e të dashuruarëve
do shkruajnë tingujt e dashurive!…
Janar 15-1-2018-Athinë
