Astrit Lulushi
Jeta është udhëtim me shumë pëndrime; njeriu ndalet përkohësisht, deri sa arrin në fund të rrugës pa kthim. Vetëm koha është ajo që vazhdon. Lindja dhe vdekja janë stacione qëndrore të këtij itinerari. Por njeriu harron; nga kjo lloj padie bën gabimin, mendon se nuk do të rrëzohet, se nuk ka nevojë as për ndonjë mik, udhëton i shpenguar, dhe jeton sikur nuk do të vdesë kurrë.
Përkulet përballë stuhisë. Fillimisht sheh shkëlqimin vetëtimës. Pastaj disa sekonda më vonë dëgjon krismën që dredh zemrën e tij. Drita udhëton më shpejt se tingulli, prandaj shihet para se të dëgjohet. Është e njëjta gjë që mund të thuhet për disa njerëz; në fillim duken të ndritshëm deri sa hapin gojën, dhe bum, shpërthimi. Atëherë merret vesh cilët janë në të vërtetë, ose çfarë fshehin pas lajkave a shkëlqimit.
