Drejt përjetësisë

1.Drejt përjetësisë

Fatmir Terziu

Iku nëna ime…, iku

mblodhi fëmijërinë e saj kurorë luledelesh

floku i saj ndriti,

bardhësive.

Iku nëna ime…, iku

pështolli rininë krahëve të saj ujin qelibar

trupi i saj vegoi

kaltërsive.

Iku nëna ime…, iku

shtrëngoi vitet në sytë e saj qiell

shpëlau betejën e ëndrrave

udhës.

Iku nëna ime…, iku

bekoi me puthje Yjet e fotografive

lotët iu kthyen trëndafila

Afërdite.

Iku nëna ime…, iku

uratat i shkuli perla gjoksit midis

tik-taket morrën rrugën e tyre të pushimit

drejt përjetësisë.

Iku nëna ime…, iku

mosha e kish lodhur duhej fjetur

në shtratin e saj të bekuar si një kukull

e buzëqeshur.

2.Lamtumirë Nënë!

E ndjeu zemra ime dhimbjen e largët

mban një dimër tjetër të ashpër.

Në një natë të qetë

kur Galaktika do të (ri)bëj Ligjësinë e saj,

mos druaj të meritosh vendin tënd të vërtetë.

Megjithëse të lashë në gjumë

ditët që ikën e mbarsën këtë lumë.

Me kristale lotësh do të të përzgjedh si këngët,

unë do jem i ndjeshëm më shumë,

të përqafoj në ëndërr.

3. Ju jeni...

U hollua astari blu. Shirat e ëmbël pthuqin detet e qeta,

kënga e kumurive dehet në erë,

mbrëmja dremit me hallet e veta,

dita shuhet mbi poterë,

çfarë qëndron në mes,

pikturuar,

ujëra të turbulluar, në muzg ju shfaqeni,

kohë e qëndisur në thes.

Horizontet lindin dhe fshihen natën,

tinguj kënge

çdo yll i vogël në mënyrë të paimagjinueshme të ndritshme,

ëndërron në gjumë,

rropatet,

njëri gërmon në zemrën tënde,

sa larg shkruhen fatet.

Tingujt ju zgjojnë butësisht

mëngjesi shfaqet duke ju lotuar më shumë. Ju jeni

pafundësisht,

ëndërra të pafajshme .

Male dhe kanione, të kripura dhe të ëmbla,

ujëra që shponi retinën time. Ti je e imja,

dashuria,

jeta, transferta dialektike,

Shtëpia, … dhe përgjithmonë vetëm një

Nënë magjike.

Ju jeni … Nëna ime!

4. Kërkojnë fole dallëndyshet

Të përhumbura

akoma janë të njëjtat hije perle si qielli im

të njëjtat urtësi si bletët e trëndafilave në maj

po ato piklat e vesës çukiten me sqep

të përhumbura nga unë

mendoj se mbase

ende jam në gjumë. Më zgjuat

duhet të kisha ardhur në shtëpi më herët

tani po mendoj se mbase, foleja nuk jam unë

nuk mund t'i përkas për një kohë të gjatë

por këtu unë qëndroj në karantinë si të tjerët

këtu unë banoj dhe asnjë lot nuk do të më kthejë,

të jem foleja juaj.

Unë jam e njëjta hije gri si qielli i huaj

jam njësoj si shiu që sillni mbi lulet

i përhumbur nga Ju

koha mund të jetë pluhurosur në lëkurën time

akoma është pranverë këtu,

si qielli është edhe qyteti

kështu që unë jam në tokë

pra jam edhe në brigje deti,

kështu që unë jam në pemë

kështu që unë jam i përhumbur pa Ju,

mos u lodhni të më gjeni,

unë jam akoma aq i përhumbur

nga Ju këtu.

Po Ju ku jeni strukur?

Po Ju prisni, prisni të bekojmë folenë e duhur.