Poezi nga Drita Lushi
Dielli fshihet në syrin tënd
Këtë mbrëmje,
Teksa dëgjoj zhurmën ndjellëse të lumit,
që rrjedh në të njëjtin shtrat prej
dhjetra vitesh;
muzgu i përskuqur,
shtrin ca krahë të bukur,
duke shtyre ditën
dhe afruar natën…
Por,askush se di që Dielli i trazuar
bën sikur perëndon,
Po strehoet pikërisht
në syrin tënd.
Në mëngjes, ti pulit
qepallat,
dhe diellin
lëshon në qiell
Pasi më ke dritësuar ëndrrat!
Veç unë e njoh ngjyrën
Ku fshihet dielli në muzg…
Edhe nëse do të thoja
që era dhe gjethet,
dhe e kaltra e mëngjesit
dhe grija e maleve
dhe kurora e qiellit
më kujtojnë
blerimin e syve të tu,
askush sdo ta dijë folenë e tij..
Veç unë…!
PA ADRESË
Qëkur të kam njohur,
kam nisur,
që adresat e mia
ti ndryshoj,
për lojë.
Shpesh,
e bëj kinse të të ngaterroj ty,
e(zh)dukem.
Pastaj …
Pastaj zbutem,
e të shfaqem(pak fajtore) ndër sy
Ndonjëherë,
adresat më humbin,
vërtet,
krejt!
Dhe eci kuturu,
pa ditur ku.
E prapë,
s’humb
E prapë,
mbërrij
E,(jo vetem)hapat
më sjellin tek ti.
@ Drita Lushi
