Dhe erdhi ai çasti...

Dhe ardhi ai çasti...

Dhe ardhi ai çasti që më ngjethte mishin

Atëherë

Atëherë

kur merak dashurie më vrapte nga ylli

Atëherë

kur ecte ngadalë gdhirje ditë dielli

Atëherë

kur magji jete më mbushullonte shpirtin

Tashti

Jam vetem në stol me gjysëhark arti

Tashti

strukur galuc në një skut të tretur

Me një ,,princ caffe” në sy n,astallë, mu tek dora

Tashti

Me një tabletë tensioni para

E gjysem për qetësim të zemres trallisur

Dhe një laptop mbushulluar kohërash sa zë kozmosi

Jetim në gjysem terr!

Në një distancë të vocerr një gishti tregues vegimi lëvizë

Me atë shenjen thirrëse gjithëbotëshëm të dijtur

,,eja, eja. Ardhi kohë të piqesh të dashurit”

Më shpërthen nga thellësi e vetes dhe i jap isharet prapsimi.

,,kam plaçkat e shkapërderdhura! Sa ti mbledhë, më ke!”

Ma bënë të dijtur se skam nga ti iki e më pas fiket.

E tani që mendje e shkundulluar më dha krihet, pyetem

Nga të nisë gjezdisjen? Të davaris çastin!

Të bë vagabondllëk ngashryes

Ashtu, sa të duket se bëj jeten,.

Nga bestytri induse, shënjtërim dashurie i tyre

Nga Mahabarata e Ramajana, zoti Buda e Krishna

Lodhes ky kalurim nëpër lashtësi mitesh

Kapërcejë vetimthi atë relief dhe ja tek islamet

Mendsi muhamedane, e ngjeshur në vete

Irituar nga botë tjetër që si hap shtrirje.

Tek gjetem nga mjedisi i shpirtit të lashtë

E mendoj tani: ç,kreatyrë e vocerr që isha!

Bredhja sokaqeve, bredhja dofarë shkencave

E s,më kapte mendja burim lumturie.

Ashtu si një lolo i thoja lumturi një titulli

Një ngrehine me tela 12-she e dush monden

Një posti friksues e para me krojshe

Një lartësie pushteti që dridhte okolin

E nga të tërat vetem dy të bekuara nga Zoti

Ashtu sikur thot Kurani

Ashtu si jipte ikona e hyjnores Mari

Fëmijët engjëlluesh e mama e shenjtë.

Është i zaift hapi im sa të mbërthej atë hapsirë.

Ate që i dha Zoti pushtet të bëj gëzimin

Ta lidhë hallkash me lumturi për jeten.

Do ndërroj kahen e pelegrinazhit...

Se si diç më shtyti në të ftohtën Rusi,

Rusi e harlisur, Rusi me oltar betimi

Rusi acarri që s,ia bëra kurr të dijtur vetes

Me çfarë më ngrohte shpirtin

Me Jeseninin flokëverdhë gjezdisim kafeneve të pista

Ia gjykoj vardisjen e tepruar zuskes Isidor

Dhe atë rakinë që e vret në çaste.

Ky-ia them vetes-do ndahet nga Dankan n,Hotelin ,,L,angleter”

në Mosken e të denigruarit Lenin

dhe aty, shih!-një kanap në rreth, e kaloj në boten tjetër.

Ç,u pikllue e bukura Tanjusha,

sa lot i iken Kerushes, qen melaqnkolik KallaçovIt

Oo Jesenjin, violinë dhimbjesh poetike

Do bëj një poezi për ty,

Ashtu, një poezi loti poetesh bulevardi

Përshëndetje Ljermontov nevrik, zot i Peçorinit të guft

Refleks shpirti Evrope

Vrastar i ushtarit qyqar Grushnjicki

Dhe i vetes tek mbroje fantazmen.

Po ishe një trim cinik me urdhër shpirtë Sibiri

Sa të mbroje ate që bënte trimin.

Më ishe një mësues që s,dija në më përplase për toke

A më bëre hero.

Jo!

Kotas më bëni ftesen për gjezdisje tej!

Nëpër botërat që të nxjerrin nën diell

Tek të kalojnë më parë nëpër sketerrë.

Flini qetë gjumin në histori trimash

Pushoni pa trazim nga rropatje njerishpëtimi

Tashmë kini dhe bekimin nga Zoti

Nuk shihni nga tejbota njeriun e lumtur

Nuk shihni si qeshet, si do jeten!

Ika

Në vrap

Stepes magjike mongole

E kjo

Ç,është kjo muzikë e pa shoqe që miklon zemren

Në këte, i than Tibet

Të josh me t,pashembëllten bukuri e me misterin të trembë

Të rrëfej për filimjeten e përkushtimin misterit

Oo, nuk kam unë mendjeqëndresë për një barrë si kjo!

Do iki si një meteor që nuk di nënstrehen!

E tani tek me fiket tingull tibeti

Këtu, jasht e në vete, po, kam shlirësinë

Po nuk dij nga të marr anen

Shumë hapsirë para syrit e këmbet në rebeli.

7,8.12.22, mmmh.

Pushim pelegrinazhi e replikë me veten

Se ç,këtheve në sokakun tënd të lloçtë

S,të mba kokë e vogël e lodhur ytja

Dialog të thellë me Zotin

Ee vete, ti që s,di tamam kush je!

Që s,di sekush të bë kiter e sekush kërmill

Ti që u budallose me botë krijuar nga librat

Dhe tek i lexoje e the si një lolo:

Jeta është kjo që bëra, e tjeter ska!

Një byth e vocerr ytja e krekosje sa bjeshka.

Do të ul Zotin mbi një stol kalamajsh? Si një loder!

At të madhin, të pakapërthyeshmin nga mendje jote

Ti!

Ti me grupgjaku himallajas që jipesh shqiptarë i lashtë!

E po, këte dhanti ke ti, këte do ti

Këte dhurratë sa të davarisesh lemerinë e vdekjes

Dhe të bëjë pyetjen, ashtu cinik

Ç,t,u desht të vësh sprovash ate të pamundshmen

Dhe at çasje të ta bësh katran!

Ti që kapërceve n,atë botë pa kufi librash

e nuk mësove se lumuria ka jetë çasti

sa një shkreptinë qielli

ti që vëte nga grahmë e fundit

tek meditoje se je zoti.

Dëgjon cokamen që vie nga mister qiellor

Dëgjon sa çilter ta thot ABC-en e jetes

Mësove leksionin ç,është një vdekatarë!

E po vete

Lë mynxyrat e pyetjeve pa përgjigje

Dhe, po nuk të shohin syt nesrën

Shih të djeshmen, at dalldisësen, atë të gëzueshmen

Shih bukurinë që të fshehi tragjiken

Rrëzo mbreter pa zemër e ngrit të guximshmit me zemër

Hiq shkaqe fatkeqsishë e vendosë në kulm lumturinë

I shih këto tek ecen nga dhe i shkriftë, i zi.

Kujtesa është ytja, mu si ti i Zotit

Duaj e moho, mbjellë e shkul, këndo e bë homazh

Bë jeten e shpirtit ashtu sikur do

S,ia del?!

Oo sa tragjike që je vete!