
DHASHTË ZOTI SHQIPTAR
NUK DO VDES NË SHTRAT
NGA KALOSH ÇELIKU
Dhashtë, Zoti Shqiptar: nuk do vdes në shtrat
Shkaku, nuk vdiq Stërgjyshi. Gjyshi. Babai.
Që, shpesh thoshte: Shokët, vdiqën maleve.
Kohë, nuk patëm t’i shtimë as në varre
Po, i mbuluam me dushk. Borë të madhe.
Pasardhësi tyre: Kalosh Çeliku. Rebel
Edhe, Ai nuk kërkon të vdes në shtrat:
Po, në një Tavernë. Rrugë. Nën Rrap! Mal.
Përballë, Dy Ibrikëve plotë me raki rrushi:
Prehërin e Mikes Di, me Dy shtambaverë!
Tek “Parku i Grave“, në Shkup. Dëllinja
Përballë, Kuvendit Maqedonisë Veiut:
Bregliqe. Det. Oqean. Male. Poet shqiptar.
Nuk u besoj hoxhallarve. Politikanëve
Nateditë, këmbekrye në legen. Xhami.
Që, i luten ”Allahut” të na ”shpëtojë”:
Nga ”armiku i padukshëm” Covidi 19!
Po, Omar Khajamit. Imamit, që asaj kohe:
Me teleskop: E studionte Qiellin. Yjet.
Dhe, me porosinë poetike te Rubairat:
”Dhe, kur të shkosh, moj Dor-e-këmb argjënde
Për të gostitur miqtë n’ato vënde,
Ku pinim bashkë, e t’arrish ku rri,
Mos psherëti! - po zbas-më Kupën tënde”…
Vërtetë, do të ishte Ringjallje madhështore:
Nuk i dua miqtë partiak. Dhe, rrufjanët.
I dua Gratë besnike! Armiqtë e Pazarit Grave
Hakun, përsëgjali: Sot, të ma japin në shtrat…
Magarkat e partive politike
Magarkat, kur isha me Gruan besnike
Përditë, vinin. Trokisnin te Shtëpia:
Herë pas here. Ditën. Edhe Natën.
Derën e kishin hapur, krah më krah.
Përmes telefonit. E -mailit. Shpesh:
Pasmesnate, edhe ma prishnin gjumin.
Neteditë,