Cikël me poezi
AH, KJO THELLËZË!...
NGA PANAJOT BOLI
MË MUNGON
Gjumin ma more, ah moj thëllëzë këtë mëngjes vere
Më bëre të dal në oborr, në tavolinën e vjetër në fshat
Ndjej erën e mirë të kafes që pjek mamaja në kuzhinë
E kujtoj, eh, si e pinim dikur bashkë, mëmë, bir e atë.
Me tabaka vjen mamaja, me tri degëza borzilok në të
Me tabaka vjen mamaja, jo me dy, por me tre filxhanë
E mira, e urta mamaja ime mezi priste të zgjohej i biri
Nuk harroi, jo, borzilokun e kafen për të ndjerin babanë..
Të heshtur pimë kafen e shikojmë njeri-tjetrin në sy
Për borzilokun e kafen e tretë nuk ka dorë që ta zgjatë
Le të ftohet edhe pak, thotë mamaja me zë të malluar
Sa të nuhasë një çikë borzilokun, pastaj ta pi me rehat.
Nesër kafet do t’i marr me vete, të shkoj ku fle babai im
Do të ulem nën dardhë që i mbolla pranë të tijës‘’shtëpi’’
Do ta ftoj ta pimë kafen në hijen e saj me frutat aromë
T’i them sa shumë më mungon, mamanë e mori malli. Po ti?
KËSAJ MBRËMJEJE
Dielli, një puthje të flaktë i dha majëmalit të fshatit tim
E zhyti kokën në det për t’u freskuar para se të flejë gjumë
Pllaja lejla çlodhi veshët nga kënga çjerrëse e gjinkallave
Hutohen dy zogj të dashuruar mbi degën e rrapit në lumë.
Një lepur llapush del nga strofka e kopshtit të xha Tasit
Priti hënën të dalë, një vrap të hidhet në përrua të pijë ujë
Leh si i çmendur baloja pas një irriqi në fund të rrugicës
E porta e fqinjit përballë kërkëllit përvajshëm me rëmujë.
Tisi i përhimtë e spërkat mbrëmjen me aromën e frutave
Butësisht hëna e mbulon me çarçafin e saj të verdhë flori
Mali e përkund si fëmijë e fusha i përkëdhel flokët e zinj
Pastaj e përvuajtura qyqe thyen heshtjen e trishtuar gri.
DHEMBJE
Zhuriti gurin e kalldrëmit pika e lotit tim të kripur
Afsh nxori si gëlqerja kur i hedhim ujë për ta shuar
Kjo rrugicë, ah, me dhembë të rënë e mjekër nga pritja
Gërhet si nëpër gjumë, me çarçafin heshtje ... mbuluar.
Sa iu dhimbs hënës , e zbriti e mira të më ngushëllojë
Me dritën e saj verdhoshe, flori, lotin më fshin në sy
Pastaj ngjeshemi e ngrohemi paksa si të dashuruarit
Që mallin të shuajmë, shtrëngojmë njeri-tjetrin në gji
PRES MJEGULLËN TË BËJ TUTJE
Rrallë e më rrallë bien tani pikat e shiut
E unë i përhumbur rri në cepin e ballkonit tim
Nanuritem me muzikën e vrazhdë, të metaltë
Me një sëmbim të shurdhët ku jeshilon trishtim.
Horizonti i lodhur me zor i përmbajti retë
Me temjan shpërndau ngado mjegullën gri
Mori penelin e verdhë dhe ngadalë ngjyrosi
Dritën e bardhë me pikla të murmë melankoli.
Ngjyrosi me gri edhe oborrin e fqinjës sime
Me fustan të verdhë pastron gjethet e pjergullës
Llastohet, përkulet, e vjedhurazi hedh shikime
Pastaj ngadalë e mbulon tisi i hollë i mjegullës.
I drithëruar pres që mjegulla të bëjë tutje
Të shfaqet prapë plot hir hyjnesha ime
Romanca e shiut dimëror të nis me magji
Të lidh një ylber sytë e saj e zemrën time
AH, KJO THËLLËZË!
-sipas motiveve popullore-
Kjo anë e Bistricës
Ka bilbila shumë
Ah, edhe një thëllëzë
Ç’më lë pa gjumë.
Vajta iu luta lumit
Të më tregojë folenë
Natën t’i zë pusinë
Natën-o me hënë
Presim, oh, sa presim
Unë me lumin zgjuar
Nën një hënë magjike
Bashkë të përmalluar
Presim, po ku është?
Vallë na ka kuptuar?
Unë me lumin bashkë
Të dy të dashuruar.
Ja, ikim pak më lart
Këtu në ngushticë
Ç’ma trembe thëllëzën
Moj e bukura Bistricë
Ah, ç’më ike larg
Vallë, more inat?
Ta dish princesha ime
Këtu të pres për natë.
NUK ERDHE EDHE SOT...
Mes kaltërsisë të prisja edhe sot, herët në mëngjes
Ngela si statujë në det,si fener për ty, moj syzëzë.
Valët duan shok,kercejnë e gjoksin ma ledhatojnë
Unë si Statuja e Lirisë , sytë nga bregu kundrojnë
Heshti,u bertas kaltërosheve, mos më bëni zhurmë
Mos dëgjoj hapa në rerën e lagur, mos shoh gjurmë.
Kaltërsia u zbeh, e valët heshtën papritur për çudi
Një anije e bardhë po fanitet larg, indiferente si ti
Nesër do të vij në të gdhirë, ndofta je si neraida ti
Nuk do të të hutoj dielli, nuk do të të kundroj njeri.
Nesër do të vij në të gdhirë, do të ngre velat me erë
Aty do të më gjesh ti moj e dashur, i ndezur si fener
E di, patjetër do të vish,nesër do të fryjë erë e mbarë
Vetem unë e ti në anije, pastaj ..zhytemi si polumbarë
SONTE PËR TY
Nuk renda si i çmendur të gjej muzikë brilante
As u bëra manjak pas shandaneve tërë shkëlqim
Nuk ndenja para pasqyrës me orë për pamje pikante
Të parfumosem e t’i jap fytyrës sime tjetër ndriçim
Nuk bëra salltanete, as vargje sonte nuk të thura
As thirra si i çartur : Oh,sa shumë shpirt të dua
Nuk vrapova si i dalldisur, as kravatë të kaltër vura
Vetëm ndjeva tiktakun e zemrës, sa shpejt u shtua.
Thjesht vura shpirtin e dlirë, të përveluar në tavolinë
Shkriva me mall dashurinë e si lule e mbolla në sy
Fikëm dritën e buzët tona u rrokën fort me lumturinë
Në një përqafim magjik që kurrë s’dua të ketë mbarim
Comentários