top of page

CA FJALË ZVARRISTE ERA


PANAJOT BOLI




CA FJALË ZVARRISTE ERA


-CIKËL ME POEZI-


TI,BËHU NERAIDA NË LIQEN


I bashkova dy majat e maleve të fshatit tim

I bëra shkallë të ngjitem një copë herë në henë

Kjo llavë e verdhë qe sa herë më ka marrosur

Fosforeshent ma bëri shpirtin e dashurinë liqen


Ti,eja të krehesh flokët kaçurrela tek ky liqen

Mengjes e mbremje të lashë sytë te ujë i bekuar

Po deshe, behu sundimtare , bëhu mbretereshë

Dhe ti,si Neraida mos lejo tjetër për t’u afruar.


Lendina e vogël e fshatitt u bë qilim fluturues

Më gaz më çoi tek yjet qe më prisnin në brinjë

Më mbushen grushtat plot me vezullimin e tyre

Të të bëj një kurorë floriri me karatë njëmijë


Mengjes e mbremje të lashë sytë te uji i bëkuar

Dhe ti, si Neraida mos lejo tjetër për t’u afruar



ANKTHI


Deshi të rrinte përqafuar me të

Të luante edhe ca

Por endrra u lodh, u merzit

Papritur iu fsheh

Pas perdës së natës.


Një yll zbriti nga galaktika

Si xixellonjë ta mbaj në gji

Ai qendroi ca i hutuar

Pastaj i rreshqiti e ra

Theriime u bë


Heshtja dridhej nga të ftohtit

Në xhamin e dritarës

Era i përplaste kokën

Një trendafili dhembërenë

Me degëzën e lodhur



Dhe vajtonte era mbytur

Hingëllima e kalit të princit

Të mos degjohej në oborr

U nervozua edhe jasteku

Turinjve i ra , gjumit qe zgërdhihej



CA FJALË ZVARRISTE ERA



Ca fjalë zvarriste sonte e lodhur era

Të zbehta, të mardhura nga cingërima

Sa zgjasja pak dorën t’i mirrja në krahë

Ato mekëshin, të mbetura si mërmërima


Ca fishkëllima zvarriste e lodhur era

Si vaje qyqeje,të vetmuara në cingërima

Me afshin e gojës mundohem t’i ngroh

Ato seç ngjiren e behen befas psherëtima


Të dyja ngjishen pas xhamit të dritarës

Avuj bëhen e skicojnë bukur sytë e tua

Si nxënës rri në derrasën e zëzë të klasës

-Më ler,të shkruaj veç një fjalë edhe mua


Fjalë dhe fishkëllima më sjell prapë era

Avuj bëhen përseri, fjalëzën ma fshijnë

Nervozohem,serish e shkruaj me nxitim

E në dritën e vetetimës i shoh si ndrijnë


Dhe pastaj,oh,pastaj.. të shikoj tutje retë

Të afrohen si anije ngarkuar plot me mall

Të kopsit zemrën,mos më derdhet dhembja

Si valë të shkumbëzuara qe hidhen në zall



SKULPTORE DO TË BËHEM, MË THE


Erdha vetëm në këtë cep të detit qe nuk i vumë emër

Pa u ndjer eci,mos kercas rëra,e tremb valet në endërr


S’më panë valët,murmurisin ca fjalë në gjumë pa kuptim

Më pret guri ynë,në qafë si gjerdan dy germat e emrit tim


Do të bëhem skulptore,më the,e prova e parë: emrin tend

Kalem,stralli i kuq,ty, mjeshtja, në gur-monument gdhend


Jo më kot nuk i vumë emër këtij cepi, mos ta dinte njeri

Të mos adhuronte askush tjetër veprën tende,veç unë e ti


Më mori malli,ndaj erdha i vetëm këtë mbremje të qetë

Ta shijoj veç unë , ta këtë kujdes, të porosis të mirin det.


Valët si neraida të bukura i prekin,i lajnë,oh, me sa dashuri

Hëna ime nis dritën e saj,t’i lyej,të ndrisin me ngjyrën flori





ME SHIUN NUK U ZURA SOT


Me shiun nuk u zura sot

Vetem heshtja

Lotonin sytë e tij pareshtur

Mbi pëlhurën e hirtë

Një copëz melankoli.


Me shiun nuk u zura sot

Vetem degjoja

Ca tinguj në mijëra tela nën qiell

Si melodia e një violine të çartur.

Me muzikë funebre


Me shiun nuk u zura sot

Vetem shikoja

Një mantel të qendisur prej hiri

Në krahët e shpirtit të më hedh

Me butësi.



Me shiun nuk u zura sot

Vetem ndjeja

Pikat e mallit të binin mbi gjoks

Të më lagnin dashurinë

Qe dridhej si gjethja e lagur

26 views0 comments

Comments


Shkrimet e fundit

fjalaelireloadinggif.gif
bottom of page