BISEDË ME HËNËN
-cikël me poezi-
Ç’MË THA HËNA ...
Te berryli i sokakut m’u përvodh dielli
Si fëmijë do që të luajë,ta ndjek nga pas
Prapa perdes së murmë u fsheh mos e gjej
I lutem mos më iki, por unë me kot i flas
Me një buzëqeshje dinake seç afrohet hëna
Me ngjyrën e verdhë të ftohtë më ironizon
-Ej, ti, si më harrove? Unë s’të tradhëtova
Kur puthje vajzën bjonde mbrëmjen vonë.
Humbi dielli te berryli i sokakut të shkretë
Hëna mbi kryet më ulet, pëshpërit: oh,sa keq
Do të vete,më thotë, të trokas te dritarja e saj
Mos të degjoj njeri,derën ngadalë do ta tërheq.
Te bliri i vetmuar me aromë të dehni buzët
E unë t’ju ruaj, me xhelozi t’ju bëj shoqëri
Ta dish miku im,se dhe Romeo me Zhuljetën
Nën dritën time magji,çmendeshin në dashuri.
PEIZAZH I SHPËRFYTYRUAR
Hëna doli e shastisur e nusëron mbi qafën e malit
Me sytë e qelqtë e dritë të zbehtë praron trishtim
Një qyqe e ve, e vetmuar i shkon pranë t’i bëj shoqëri
Puthen në heshtje, drita e mardhur me këngën vajtim
Serenata rigon dhembje e zbut zëmrën e gurtë të malit
Pikëllimi i dritës e vaji i qyqes i bëhen lëmsh në fyt
Dridhet agimi i brishtë i mëngjesit me monica thëllimi
E lulet me barin në lëndinë, e kthejnë vesën në lot dritë.
Shpirtnxira natë i prishi qetësinë dhe ëndërrimin hënës
Nxiti erën t’ishkulë flokët pemëve dhe zogjtë t’i tremb
Pa nisi lart edhe ca re budallaqe t’i mbulojnë fytyrën
Të zhgaravisin peizazhin me ligësi, ta përqesh, ta nëm
Dhe hëna e zbehtë u mërzit e iku pa thënë asnjë fjalë
U zu me natën lugate, veshur me mantelin e saj të zi
Ia prishi mbrëmjen, ëndrrën e ëmbël me magji hyjnore
Irritoi peizazhin romantik e pikoi dhembje melankoli.
HËNË, MOJ HËNË
Në qiellin e mardhur hëna me indiferencë shëtit
I flas, e përshëndes, ajo e ftohtë s’më kthen sytë
Kaq netë më vinte me naze topolakja te dritarja
Të përqafoheshim fort, të ëndërronim, lozonjarja
Buzëqeshja e akullt sajoi shpejt në buzët një lak
Fshehtas sytë mes një shtegu,shikonin një yll larg
Ëndrrës iu morën mendtë e ra në një pellg me ujë
Përqafimi pa ngjyrë, ah, edhe shpirti që flet rëmujë.
I përgjërohem hënës, ajo s’do të më vij në dritare
Më kthen shpinën,u kërrus shumë,është ligur fare
I shoh pak sytë e buhavitur, si e përgjumur kotet
Pastaj nxiton pas malit, fshihet mos i shikoj lotët.
MBRËMË HËNA VALLËZOI NË KOPSHTIN TËND
Mbrëmë hëna vallëzoi si e çmendur në kopshtin tënd mbretëror
Lulet dhe trëndafilat nuk përmbaheshin më,të zjarrtët spektatorë.
Zogjtë e përgjumur hapën gjysmë sytë dhe të shikonin, ah, me zili
Yjet të nusëronin që nga larg, të spërkatnin me aromë dehës jasemi
Kaçurrelat e tua vallëzonin me hir e belin dridhnin si vajzë nazike
Gjokshapur me gjinj të bardhë, të luaj me to,ah,kjo puhizë erotike
Lumturia u ul mbi stol me një shportë mbushur plot me lule borë
Ia hedh henës valltare në supe që magjepsi kopshtin tënd mbreteror.
Ndaj të gdhirë mbaroi party pastaj sytë e bukur lan ti me pak vesë
I erdhi radha diellit të harliset, të puth ëmbël në faqe e fort të të ndez
Vjen princesha me kafe në dorë, të parat trëndafilat t’i bëjnë shoqëri
Petalet ulen përmbi flokët e saj e në vesh i pëshpërisin për natën magji
FTESA E HENËS
Sonte hëna nuk pati frikë nga të ftohtët
Yjeve iu lut të zbukurohen këtë natë
Qiellit i mori sallën e madhe blu me qira
Ftoi të dashuruarit në vals e serenatë
Sonte hëna nuk pati frikë nga të ftohtët
Veshi kostumin e bukur me dritë të bardhë
Troket gotën: Sonte nuk ua mbaj sekretin
Kërceni me dashurinë derisa të zbardhë
Sonte hëna nuk ka frikë nga të ftohtët
Në koktein e dashurisë ulur si zonjë e parë
Si magjistare i kthen ata në shtojzovalle
Dhe në mëngjes i përcjell me yllin polar.
