Fatmiri u ul në divanin prej lëkure të konsumuar, me kokën e zhytur në duar. Pesha e muajve të fundit e shtyu, duke i mbytur çdo frymëmarrje. Dhoma ndihej e vogël, thuajse te merrte frymën, por nuk ishte hapësira që e shtrëngonte – ishte vetë jeta. Adela, shoqja e tij më e ngushtë që nga fëmijëria, u ul përballë tij në dhomën me ndriçim të zbehtë, me praninë e saj të qetë, por domethënëse.
Asnjëri nuk kishte folur për orë të tëra. Heshtja mes tyre ishte e zgjatur, por jo e pakëndshme. Ishte heshtja e dy shpirtrave që njiheshin shumë mirë. Sytë e Fatmirit, të fryrë nga lotët e pa derdhur, shkrepën për pak kohë drejt Adelës. Ajo u ul pa lëvizur, me duart e mbështetura butësisht në prehrin e tij, me shikim të butë, por të palëkundur.
"Adela," pëshpëriti ai me zërin e tij të papërpunuar, "Jam i dërrmuar".
Ajo nuk u përgjigj, as nuk u zhvendos në vendin e saj. Por sytë e saj u ndeshën me të tijin dhe kaq mjaftoi. Ajo e kishte njohur atë aq gjatë sa për të kuptuar se fjalët nuk do të ndihmonin kurrë - jo më tani. Betejat e tij ishin të tijat dhe ajo nuk do të përpiqej t'i zgjidhte ato për të. Në vend të kësaj, ajo ofroi atë që e dinte se ai kishte më shumë nevojë: praninë e saj.
Gjoksi i Fatmirit u shtrëngua, mendja e tij rrotullohej nga kaosi i marrëdhënieve të dështuara, ëndrrat e humbura dhe një ndjenjë dërrmuese vetmie. "Të gjithë më thonë se çfarë të bëj. Si t'i rregulloj gjërat, si të më ndreqin mua," mërmëriti ai duke shtrënguar grushtat. "Por unë nuk dua këshillat e tyre. Unë nuk dua zgjidhje e tyre."
Adela u përkul pak përpara, me lëvizjen e saj delikate por të qëllimshme. Heshtja e saj fliste shumë. Ajo e kuptoi se ndonjëherë, gjëja më e rëndësishme ishte të mos bënte asgjë. Thjesht duhej të ishte aty e pranishme në dragon e tij.
Zëri i Fatmirit u bukos ndërsa vazhdoi, fjalët e tij pasqyronin stuhinë brenda shpirtit të tij të trazuar "Në momentet tona më të errëta, ne nuk kemi nevojë për zgjidhje apo këshilla. Ne dëshirojmë vetëm ngrohtësinë e pranisë njerëzore. Një prekje e butë, një prani e heshtur - këto janë spiranca që na mbajnë gjallë kur stuhitë e jetës tërbohen."
Fjalët e tij vareshin në ajër si pika uji në xhamin e dritares, të rënda dhe të trasha. Ai nuk po kërkonte asgjë më shumë sesa ajo që ajo kishte dhënë tashmë - praninë e saj të palëkundur. Besimi mes tyre ishte i dukshëm, i krijuar gjatë viteve të të qeshurave dhe lotëve të përbashkëta, të shoqërimit të heshtur gjatë shëtitjeve të gjata nën qiellin e natës.
Adela më në fund lëvizi, u ngrit nga karrigia dhe kaloi dhomën. Ajo u ul pranë tij, mjaft afër që ai të ndjente ngrohtësinë e saj, por aq larg sa të respektonte hapësirën që i duhej atij. Ngadalë, ajo zgjati pëllëmbën e dorës dhe e kapi dorën e tij në të sajën. Ishte një gjest i thjeshtë, por kjo ishte gjithçka kuptimplote.
"Mos u mundoni të më rregulloni," pëshpëriti Fatmiri, me zërin e tij që mezi dëgjohej. "Mos mbani barrën time dhe mos më largoni hijet e mia nga shpirti. Përkundrazi, ji dora e palëkundur që mund të mbaj ndërsa luftoj me trazirat e dallgët e mia të brendshme. Ulu me mua në qetësi, duke parë luftën time pa u përpjekur ta ndryshosh atë."
Gishtat e Adelës i shtrënguan butësisht gishtat e tij. Ajo nuk ishte shpëtimtarja e tij, as nuk u përpoq të ishte. Ajo ishte spiranca e tij, duke i kujtuar se ai nuk ishte vetëm në këtë botë të madhe, ndonjëherë të tmerrshme. Mbështetja e saj e heshtur e mbështillej rreth tij si një batanije, një kujtesë ngushëlluese se edhe në kulmin e dëshpërimit të tij, ai ishte ende i denjë për dashuri.
Fatmiri mbylli sytë, rraskapitja e pushtoi. Mendja e tij ishte ende një fushë beteje, por ai nuk ndihej më i humbur. Ai mund ta ndjente praninë e Adelës ary afër tij, të qëndrueshme dhe të palëkundur. Forca e saj e qetë i kujtoi atij se kush ishte, edhe pse ai përpiqej ta kujtonte vetë.
"Dhimbja ime është e imja për të ndjerë, betejat e mia janë të miat për të luftuar," murmuriti ai. "Por prania jote më kujton se nuk jam vetëm."
Fryma e butë e Adelës ishte e vetmja përgjigje. Ajo nuk kishte nevojë të fliste; prania e saj ishte përgjigje e mjaftueshme. Ajo nuk ishte aty për ta rregulluar, as për të ofruar zgjidhje. Ajo ishte aty për të qenë shoqja e tij - për t'i mbajtur dorën derisa të zbardhte agimi dhe ai te gjente përsëri forcat e tij për tu ngritur perseri.
Me kalimin e minutave, Fatmiri ndjeu një ndryshim brenda tij. Nuk ishte fundi i dhimbjes së tij, as zgjidhja e betejave të tij. Por ishte fillimi i diçkaje – një mirëkuptim i qetë që ai mund ta duronte. Ai nuk ishte vetëm dhe në këtë të vërtetë të thjeshtë, ai gjeti forcën për të vazhduar.
Fatmiri hapi sytë, duke vështruar dritën e dobët që filtronte nga dritarja. Nuk kishte gdhirë ende, por po çelej agimi. Dhe kur ndodhi, ai e dinte që Adela do të ishte ende aty, me dorën e saj në të tijën, duke i kujtuar se edhe në momentet më të errëta, kishte dashuri.
Dhe kaq mjaftoi.
Comentarios