Autoriteti suprem

(meditim para një kufome)

Asnjë grimasë;

Virtytet, veset, produktet e frymës dhe të mendimit,

jashtë i nxori,

ia ktheu qiellit.

Mbeti kufoma,

borxhi që i kemi dheut.

Tani, me borxhe të shlyera rrufeve nuk u trembet,

mospërfillës thyen dritën,

u buzëqesh të gjithëve dhe askujt,

sfidon lotët,

engjëllon,

shenjëtërinë i shumëfishon shtëpisë së Zotit.

Gjithkush i përkulet

autoritetit suprem,

të patjetërsueshëm të kufomës.

Edhe ata që e përdorën,

më shumë ata që sytë deshën t’i nxjerrin.

Dërgatat e qiellit kumtojnë mësimet e të përjetshmëve,

shikojnë në humbje,

ekspozojnë të florinjtat.

Jokufomave t’u imponohen,

i drejtohen Jezuit.

Unë, një nga jokufomat

që shpërfilla, përfola,

nxiva ç’përmbante i gjalli,

qaj,

jargavitem,

shi dashurie derdh,

të ndjejë ishfryma,

qiellit t’i përcjellë mirësinë time.

Unë jokufoma,

i lyp ditë qiellit,

i lyp prona dheut.

Më dëgjon?

Të vonoj borxhet,

ngjyrat i zbeh,

fytyrat i ndërroj,

i lutem autoritetit tënd të ftohtë,

maskën të më besosh,

të harrosh blozën brenda meje.

Hesht kufoma,

mposhtë turmën.

I lartë,

suprem ky autoritet.

Përkulem.

11. 05. 2004-05.06.2022