Arkeologji në sytë e Egnatias

Arkeologji në sytë e Egnatias

Fatmir Terziu

Ndërsa shkëpusni të gurtën nga guri në një rrokadë

pa shumë dhimbje, duke ofsharë

trotuari është një ngarkesë e lodhur nga shkeljet,

dekori është i vjetëruar dhe i pathemeltë,

e ndjeni lotin që vardiset në një lloj të re mbetet

forma e tashme, një fletë,

ku lexohen dashuritë brenda një stimuli muskulor,

mes të dashuruarve politikanë e kolegë,

në opusin e abeliskut shekullor.

Arkeologjia e tillë duhet të jetë një rrokadë anësore

e zogjve rreth Kalasë, e kumurive

rreth magjeve,

anës shtëpive,

në një mënyrë që vërteton zotërimin e gurit

mbi shkëlqimin pa vdekje të vdekshmërive.

Të bësh rrokadë guri, nuk është e mundur në këtë skenar,

në një rrasë të veshur me myshk të plotë,

nëse nuk mund të shpikësh, ulur atje

një të shpëlarë rrëkeje prej lotëve

që është pa dhé

për të gjitha fantazmat që u yshtën herët

për shijet e tyre të mistershme,

me sy e gojë të errët.

Ninulla e hurmave farëzeza

Edhe dora, edhe syri, edhe koha

sillen duke dhënë fryte, njësoj si lashtësia

nga e vogla Azi, Persia, Abisinia, nga Bota

duke gërmuar për kohën e pakohë, gjashtë mijë vjet

në anën tjetër të botës, memece që s'flet.

Dhe bëlbëzimi, dhe fjala, dhe drita

vijnë duke dhënë fruta, mbi shkëmb-kodër, në baltë

ikjet si ulërimat të shfaqura nga frika ,

shfryrje, gonxhe që lulëzojnë gjithnjë në të bardhë

si dimri që largohet brenda natës,

e mbetet vetëm si një përrallë.

Ndërsa e gjitha vjen duke zvenitur fruta,

të pjekurat shijohen si gjithë të pjekurat,

dhurata të rrethuara prej moti, kaherës,

të stisur në risqe verdhacake, si ënjtje e reduktuar,

djegia e zemrës së një dielli të vonë të verës

që pret fundgushtin dhe shtatorët për ti shtruar.

Kur pema ndriçonte, piqte kokrrat si në furrë,

gjyshja e mira, e dashura, gjyshëzja e urtë

poshtë tyre, të mbjellurave me dashuri, dridhte me furkë

gëzimin e veshjes së nipërve dhe mbesave,

dhe këndontë me pak zë ninulla, derisa piqej ai frut.

Obelisk

Kashtëza si rrufe të zbutura shtriqen rreth gurëve

dhe trazojnë gjumin e lashtë të Kalasë. I kaltër si qelqi

zbret në koritë uji i çezmës

dhe shkëlqen. Shtatë kumuria krihen në dy vija të drejta.

Qafohen krahët e Rrapit të Bezistanit,

një gardelinë nuk shikon asgjë me një sy,

pastaj një sqep qafëgjatë bie në govatë. Nga një qiell bosh

një dallëndyshe kërkon vend për fole, duke u dridhur aty

hapësira, bojatiset përsëri në blu marramendëse.

Krizantema stilohen në mermerin e freskët dhe të lëmuar,

milingonat nxitojnë një bulkth të frikësuar

se ku mund ta çojë ky ekspozim në natyrë

ky pallosh me fytyrë të kromuar

shpalos këmbët dhe e gjen veten në hapësirë.

Vetë nën vetvete,

një grumbull vetësh qëndrojnë dorë për dore

me fije të shkulura në kohë,

dhe me dorë metafizike

pikturojnë obeliskun si një kuadraturë kohe,

dhe shikojnë kohën brenda kohës në turmë,

dhe në qendër,

në qendër jam unë.

(Poezi nga vëllimi poetik: „SYTË E EGNATIAS“)