Nga Ajet Serjani
Duke parë një ushtar të sëmurë,
U ngrita e nderova,
Në këmbë i qëndrova,
Ushtarët e tu nga zemra të than:
Doktor këtë ushtar vizitoje,
Se nuk ka njeri,
Si nënë e babë,ka vetëm ty !
Ushtari i sëmurë,
I zverdhur,i tronditur,
I heshtur,i venitur,
Me sy gati të shuar,
I harruar !
Sa keq që ne ,mjekët, kurrë,
S’merremi me njerëz të shëndetshëm,
Por të sëmurë.
Mjeku u mendua një çast,
Ishte i vështire ky rast,
S’kishte rrugë tjetër ku të drejtohej,
Errësira ngadalë po afrohej,
Atëherë doktori uli kurrizin,
Dhei foli :hajde,hip vëlla!
Se rrugë tjetër nuk ka !
Doktori ecte i çrregullt, tatëpjetë,
Filloi të vetëtijë,
Dhe të ulen poshtë retë,
Mbërritëm,-i thashë,-shpëtuam pa shí,
Dhe e shtruam në kirurgji,
Pas ca dite ushtari u shërua,
Dhe gazi ne sy e zemër iu shtua,
Me shokët u puth,u përqafua,
Doktorin e bëri vëlla,
Për këtë shërbim të paharruar !
Comments